Του Ηλία Καραβόλια
Πάμε να δούμε κάτι που γράφτηκε πριν λίγα χρόνια (1/4/2018) από τον τότε επικεφαλής οικονομολόγο στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) : «Σκέψεις να αυξηθεί με νομοθετική ρύθμιση ο κατώτατος μισθός-για να πάρουν μπρος η ζήτηση και η οικονομία-θα έχουν ως αποτέλεσμα την τόνωση των εισαγωγών- δηλαδή το εισόδημα των ξένων- και την εξασθένιση των εγχωρίως παραγόμενων προϊόντων. Ο πλούτος δεν δημιουργείται με νόμους αλλά κερδίζεται με σκληρή εργασία και αποταμίευση».
Η τότε ανακοίνωση εξηγούσε με στοιχεία την δομική ανισορροπία εισαγωγών-εξαγωγών και ορθώς έθετε ζήτημα τόνωσης εγχώριας παραγωγής (υποκατάσταση εισαγωγών δηλαδή) ώστε να αυξηθούν τα εισοδήματά μας. Καμια διαφωνία.
Όμως μπορώ να διαφωνήσω με το ανορθόδοξο συμπέρασμα του συντάκτη : να μην αυξηθεί ο κατώτατος μισθός( αν και δεν περιμένεις φυσικά να συμφωνεί με αύξηση του μισθού ένας άνθρωπος που δουλεύει στον ΣΕΒ).
Σε καμία εποχή άλλωστε οι αυξήσεις του μισθολογικού και εργατικού κόστους «δεν αντέχονται» απο τις επιχειρήσεις. Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση είναι η βαθιά ιδεολογική συσχέτιση που ο αρθρογράφος ανακαλύπτει μεταξύ νόμου και πλούτου.
Ενώ μιλάει για τον κατώτατο μισθό ξαφνικά αναφέρεται στον πλούτο που δεν δημιουργείται (λέει) με….νόμους (τα γνωστά νοητικά άλματα προσπέρασης του πυρηνικού ζητούμενου)
Σήμερα, 7 χρόνια μετά, ο κατώτατος μισθός αυξάνεται. Το σηκώνει η οικονομία αυτό.
Αλλά ας φιλοσοφήσουμε εδώ για λίγο. Το χρήμα είναι αξία εν κινήσει. Το ίδιο και το παραγωγικό κεφάλαιο. Οι δε τάξεις δεν είναι απλά αθροίσματα ατόμων. Και η τάξη των μισθωτών αυξήθηκε απότομα στην Ελλάδα όχι γιατί αυξήθηκαν οι μισθοί, αλλά επειδή έπεσαν οι μισθοί και τα εισοδήματα απο άλλες υπηρεσίες!
Η επίθεση όμως στον μισθό των Ελλήνων δεν ήταν ελληνική εφεύρεση ή επινόηση των τροϊκανών. Ήταν το υπερεγωτικό πρόσταγμα της αργοπορημένης ένταξης της χώρας στο καθοδικό σπιράλ της παγκοσμιοποιημένης εργασιακής πραγματικότητας.
Η γενικευμένη συμπίεση των μισθών ήταν συστημική «αναγκαία» προυπόθεση της «απασχολησιμότητας». Ο μισθός συμπιέστηκε προ πληθωρισμού ως απαξιωμένο περιουσιακό παράγωγο του μόχθου.
Η επίθεση στον μισθό αποτελούσε (και θα αποτελεί πάντα) μια χρόνια διαρθρωτική αναγκαιότητα του συστήματος ειδικά σε χώρες με κρατικοδίαιτη οικονομία και παραοικονομία.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ρευστότητα στην Ελλάδα δεν εξαφανίστηκε «ξαφνικά» μέσα στην κρίση και δεν ήλθε το ίδιο «ξαφνικά» μετά την πανδημία.
«Έπρεπε» να πέσουν πολλοί σε εισοδηματικό επίπεδο μέσα στον νεοελληνικό καπιταλισμό για να ανεβεί σήμερα ο κατώτατος μισθός. Και με τον πληθωρισμό να επιμένει, μαζί με τα χρέη, το σύστημα πολύ απλά θα ακυρώσει αυτή την αστεία αύξηση του μισθού.
Χωρίς να αυξηθεί το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων δεν θα αυξηθεί η κατανάλωση. Και χωρίς να αυξηθεί η κατανάλωση δεν θα υπάρχει αγορά (για νέες επενδύσεις) και δεν θα σηκωθούν τα κέρδη των υφιστάμενων επιχειρήσεων – οπότε και δεν θα επανεπενδύθουν σε νέες θέσεις εργασίας.
Σε αυτό τον φαύλο κύκλο της ανορθολογικής ανισορροπίας πέρασε επικίνδυνα η οικονομία μας μόλις ξεκίνησε η κρίση χρέους.
Η δε αύξηση του κατώτατου μισθού όσο και αν ήταν επιβεβλημένη δεν αλλάζει την άποψη των «από πάνω» (ότι ο πλούτος δεν φτιάχνεται με νόμους, όπως έλεγε ο σεβαστός επικεφαλής οικονομολόγος του ΣΕΒ).
Ενίοτε όμως είναι αυτός ο ίδιος ο νόμος που οφείλει να προστατεύει τους πολλούς, αλλά και την ίδια την οικονομία, από τον αδρανή πλούτο. Γιατί ζούμε από το 2009 σχεδόν, την απεργία του χρήματος, την αδράνεια του Κεφαλαίου.
Και αυτό δεν αντικατοπτρίζεται σε καμία αύξηση του κατώτατου μισθού…
 από τον τότε επικεφαλής οικονομολόγο στον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ)){kind=link}