Πως τα ελληνικά τυριά κατακτούν τη Γαλλία, ητοι τη χώρα με τα 500 διαφορετικά είδη τυριών
Του Θανάση Φροντιστή*
Μέσα στον ορυμαγδό των τηλεσκουπιδιών, μέσα στη μαυρίλα των δολοφονιών, των διαρρήξεων, των βιασμών και της πανδημίας, που αποτελούν το σύνηθες ….μενού των τηλεοπτικών ειδήσεων, να και μια καλή είδηση από κάποιο κανάλι: « Η ΓΡΑΒΙΕΡΑ ΝΑΞΟΥ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ»! (το θαυμαστικό δικό μας). Μα αυτή, δεν είναι απλά μια καλή, είναι μια σημαντική είδηση, το ότι δηλ. ένα Ελληνικό τοπικό προιόν, ένα τοπικό τυρί, εξάγεται σε μια χώρα, όταν αυτή η χώρα συμβαίνει να είναι η Γαλλία, η πατρίδα των τυριών, όπως πιστεύουν οι Γάλλοι και όπως σαφώς υπονόησε ο αείμνηστος Πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ Ντε Γκωλ, που σε μια ομιλία του είπε το ιστορικό «Πώς μπορείς να κυβερνήσεις μια χώρα, της οποίας οι πολίτες έχουν τόσες γνώμες όσες τα τυριά της χώρας»!
Είναι όμως σημαντική αυτή η είδηση, και για έναν, κατά την άποψή μου, σοβαρό λόγο: Υποστηρίζω για δεκαετίες, ότι η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα είδη τυριών ακόμα και από την Γαλλία! Και ότι τα τυριά αυτά, με κατάλληλη στρατηγική, θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν αξιόλογο εξαγωγικό κλάδο. Αφού, προηγουμένως, βεβαίως γίνουν με μέριμνα της πολιτείας οι κατάλληλες επενδύσεις και για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής αλλά και για την αύξηση της παραγωγικής δυνατότητας με προορισμό τις εξαγωγές.
Ιδού λοιπόν ένα πεδίο δόξης λαμπρόν, που θα είχε και ευεργετικές επιπτώσεις στην κτηνοτροφία, αλλά και ως ένα χαρακτηριστικό πεδίο για μια “ ενδογενή ανάπτυξη με αιχμή του δόρατος τις εξαγωγές», πολλών, μα πολλών περιοχών της χώρας. Πράγμα που έχω υποστηρίξει πολλές φορές, από την εποχή της προεδρίας μου στον Οργανισμό Προώθησης των Εξαγωγών (ΟΠΕ), προ τριακονταπενταετίας! Όταν υποστήριζα και εξακολουθώ βεβαίως να υποστηρίζω, ότι η βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια στρατηγική ενδογενούς ανάπτυξης, με βάση μια πληθώρα τοπικών αγροτικών και κτηνοτροφικών, αλλά και άλλων προιόντων της μεταποίησης, υψηλής ποιότητας, που διαθέτει σε αφθονία η χώρα μας και με αιχμή του δόρατος τις εξαγωγές! Δυστυχώς, οι εμμονές μου αυτές, πάντα δημοσιοποιημένες, δεν συγκίνησαν το πολιτικό σύστημα της χώρας, που πάντα …ψάρευε στα ρηχά νερά του εύκολου, που έτσι, με την αποβιομηχανοποίηση, μετέβαλε τη χώρα σε έναν παράδεισο εισαγωγών, ακόμα και τροφίμων, με τελικό αποτέλεσμα την υπερχρέωσή της.
Τα πρόσθετο ατύχημα είναι ότι οι πολιτικοί μας, μάλλον όλων των αποχρώσεων, θεωρούν ως μειονέκτημα και όχι ως πλεονέκτημα τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Και γι’ αυτό δεν τις βοήθησαν ποτέ να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν. Ποτέ δεν τις ενέταξαν σε ένα συνεκτικό, στρατηγικό, αναπτυξιακό και επενδυτικό πρόγραμμα, με τις κατάλληλες χρηματοδοτήσεις, που προέρχονταν μάλιστα από Ευρωπαικά προγράμματα. Και όχι μόνο αυτό. Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της πολιτικής στόχευε πάντα στην εξόντωση των μικρών επιχειρήσεων που τις θεωρούσε…ζόμπι! Είναι δε θλιβερό ως επικίνδυνο το γεγονός, ότι ένας επιτυχημένος μικροεπιχειρηματίας στον χώρο του βιβλίου βρίσκεται στο τιμόνι του Υπουργείου Ανάπτυξης και διακηρύσσει ότι η χώρα θα πάει μπροστά μόνο με μεγάλες επενδύσεις/επιχειρήσεις. Ποιος λοιπόν θα πει στο κ. Υπουργό Ανάπτυξης, ότι μια μεγάλη επιχείρηση δεν θα ασχοληθεί ποτέ με τη…Γραβιέρα Νάξου; Και ότι χωρίς παραγωγή προιόντων με Ελληνική προστιθέμενη αξία βιώσιμη ανάπτυξη δε μπορεί να γίνει; Γιατί οι ευρωπαικές χώρες επιδιώκουν τώρα την αναβιομηχάνισή τους και τον επαναπατρισμό των επιχειρήσεών τους που έχουν ..,.ταξιδέψει σε άλλες χώρες και γιατί ακόμα και η Αμερική του Μπάιντεν προσπαθεί να επαναπατρίσει τις Αμερικανικές βιομηχανικές επιχειρήσεις από την Κίνα; Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε στην Ελλάδα να θεωρούμε τον κατασκευαστικό κλάδο και τον τουρισμό ναυαρχίδες της ανάπτυξης;
Η είδηση του τίτλου, κατά τη γνώμη μου δείχνει το δρόμο: αναβιομηχάνιση της χώρας και ενδογενής ανάπτυξη με αιχμή του δόρατος τις εξαγωγές. Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να διαλαλούμε ότι το…ΕΛΛΗΝΙΚΟ θα σώσει τη χώρα.
*Δρ Οικονομολόγος-Συγγραφέας
