Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Από το, Πούτιν σταμάτα, μέχρι το Ζελένσκι παραδώσου, είναι για τον Τραμπ ένα τσιγάρο δρόμος. Και βεβαίως ο Τσάρος της Μόσχας απάντησε με φονικά drones πάνω από το Κίεβο, που σκόρπισαν τον θάνατο ακόμη και σε μικρά παιδιά.
Ο Ζελένσκι από την πλευρά του αρνείται για την ώρα την παράδοση άνευ όρων, που πρακτικά σημαίνει ότι δεν δέχεται να νομιμοποιήσει την παράδοση του 20% της ουκρανικής γης, στους Ρώσους.
Ο Τραμπ από την πλευρά του, προειδοποιεί τον δύσμοιρο Ζελένσκι λέγοντας ότι, αν αρνηθείς την μόνιμη κατοχή του 20% της χώρας σου, σε περιμένει η πλήρης κατάληψη της Ουκρανίας από την Ρωσία.
Για την μεσολάβηση αυτή των ΗΠΑ, προκειμένου να σταματήσει τον πόλεμο ο Πούτιν, ο νέος σερίφης του Λευκού Οίκου ζητάει λίτρα, που αποτιμώνται στην πλήρη εκμετάλλευση κάθε πολύτιμου αγαθού, που παράγεται στην Ουκρανία.
Αυτός είναι ο νέος, όμορφος κόσμος ηθικά πλασμένος, που ανέτειλε το σωτήριον έτος 2025. Λόγω αυτής της σύγχυσης που επικρατεί, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, ο Τσάρος της Ρωσίας εμπαίζει τους πάντες, αλλά και τον ίδιο τον δήθεν αυστηρό μεσολαβητή Τραμπ.
Ως μεσολαβητής, τα έδωσε όλα στον επιτιθέμενο και ζητάει φορτικά υποταγή από τον έχοντα υποστεί την εισβολή. Ο τσάρος ακάθεκτος και αιμοβόρος επιμένει στις θανατηφόρες επιχειρήσεις όχι στο πεδίο της πολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά εντός των πόλεων με θύματα εκατοντάδες ψυχές.
Ταυτόχρονα ο Τραμπ, απειλεί την Ουκρανία ότι θα αποσυρθεί από την μεσολάβηση και θα αφήσει το θηρίο να επιπέσει επί της κεφαλής αθώων ανθρώπων. Ωραίος ο σερίφης.
Οι Ευρωπαίοι από την πλευρά τους ψάχνονται. Φτιάχνουν συμμαχίες προθύμων με την είσοδο όσων αποχώρησαν πρόσφατα από το ευρωπαϊκό σχήμα, και ταυτόχρονα επιχειρούν από το παράθυρο να εντάξουν σε αυτήν την υποτιθέμενη νέα στρατιωτική μηχανή την Τουρκία. Τι άλλο θα ακούσουμε.
Τους συγκίνησε φαίνεται το επίπεδο της δημοκρατικής λειτουργίας του σουλτανάτου της Άγκυρας, και συζητούν έμμεσα με τον Ερντογάν, μέσω Ηνωμένου Βασιλείου, την ένταξή της Τουρκίας, στην υπό εκκόλαψη στρατιωτική μηχανή της, νέας αναδυόμενης στρατιωτικής δύναμης της Ευρώπης.
Νομίζουν ότι όλα είναι πακέτα με ευρώ. Η Πρόεδρος της Επιτροπής εξήγγειλε, προκειμένου να αντικατασταθεί η ομπρέλα των ΗΠΑ, ένα ποσόν μαμούθ 800 δις, που θα ρίξει λίαν προσεχώς η Ε.Ε. για την άμυνα.
Το χρήμα από μόνο του, δεν υποκαθιστά έναν σοβαρό σχεδιασμό, που θα περιλαμβάνει οπλικά συστήματα του αύριο, κατανομή παραγωγικής δραστηριότητας ανά χώρα, οργάνωση υποδομών και εξεύρεση των κατάλληλων επιστημόνων και λοιπών ειδικών που θα αναλάβουν την υλοποίηση του.
Δυστυχώς οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, που αποτελούσαν και την λεγόμενη ατμομηχανή της Ε.Ε., μέχρι την ώρα που η ρωσική αρκούδα ξεκίνησε την επίθεση, είχαν βολευτεί με την αμυντική ομπρέλα των Ηνωμένων Πολιτειών και το φθηνό φυσικό αέριο της Μόσχας. Το μόνο που τους απασχολούσε, ήταν το ύψος της ετήσιας ανάπτυξής τους.
Όμως δύο μοιραίοι άνθρωποι άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και η γηραιά ήπειρος, με την αλόγιστη μεγέθυνσή της βρέθηκε εν μια νυκτί να περπατάει ξυπόλητη στ’ αγκάθια. Ο Τραμπ δεν αναγνωρίζει την Ε.Ε. ως ενιαία οντότητα, και επιχειρεί να κάνει διμερείς συμφωνίες με απώτερο στόχο να πετύχει την διάσπασή της, και εν τέλει την διάλυσή της.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πούτιν, που έχει αντίστοιχους με τον Τραμπ στόχους. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδυνεύει να σωριαστεί συθέμελα. Υπάρχουν κάποιοι, που επικαλούνται το ευρώ, ως έναν σημαντικό συνεκτικό κρίκο.
Τις εποχές της ανάπτυξης το δέλεαρ της κοινής οικονομικής πολιτικής έμοιαζε να αποτελεί έναν σημαντικό συνεκτικό κρίκο. Με μια Γερμανία, που ζει μια πρωτόγνωρη οικονομική ύφεση και μια Γαλλία με υπό δοκιμασία το εσωτερικό της πολιτικό σύστημα, τα πράγματα μοιάζουν να μπάζουν από πολλές μεριές.
Η τρίτη μεγάλη χώρα η Ιταλία βρίσκεται ήδη στις αγκάλες του Τραμπ, παρά τη συνετή θα έλεγε κανείς διαχείριση από την πλευρά της Μελόνι, που επιχειρεί να συνεννοηθεί με την Ουάσιγκτον, εν ονόματι των ευρωπαίων, μιας και οι Βρυξέλλες έχουν φάει πόρτα, από τον Λευκό Οίκο.
Με αυτά τα δεδομένα η επόμενη μέρα σε επίπεδο διεθνούς ασφάλειας και σεβασμού κανόνων και αρχών μοιάζει και πάλι ζητούμενο, ογδόντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η νέα τάξη πραγμάτων που ανατέλλει, αυτή των ισχυρών που παραγκωνίζουν το διεθνές δίκαιο, παρουσιάζεται δυσάρεστη έως τραγική, για κάθε μικρό παίκτη, που κινδυνεύει να συνθλιβεί κάτω από το βαρύ πέλμα των ισχυρών …
