Ένα εγκώμιον της αριστείας, σε μια εποχή όπου κάποιοι θέλουν να υψώσουν τείχη απέναντι στη γνώση
Του Βασίλειου-Γεώργιου Γρηγ.Παπαδάκη
Άριστος – αρετή, λέξεις με ετυμολογική συγγένεια. Προέρχονται από το ρήμα αραρίσκω (προσαρμόζομαι – αρέσω) το οποίο εκφράζει τη σταθερή και έμφυτη διάθεση του ανθρώπου προς το αγαθό. Η αρετή ήταν αρχικά συνυφασμένη με την ανδρεία και περιορισμένη στην τάξη των αρίστων-κορυφαίων.
Οι αριστείς άνδρες, γυναίκες διαθέτουν ισχυρή βούληση, τόλμη και αποφασιστικότητα. Δε μεγαλοποιούν τον κίνδυνο και δεν υποχωρούν σε κατώτερες ορμές και πάθη. Διακρίνονται για την ηθική υπεροχή και τα υψηλά ιδανικά. Αντίθετα οι αδαείς σκέπτονται διαρκώς ασήμαντα πράγματα και φοβούνται τη λήψη αποφάσεων. Διακατέχονται από αρνητισμό και εναντιώνονται σε κάθε μορφή αυθεντίας-αριστείας. Είναι επιπόλαιοι και ενεργούν με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική.
Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) δίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην αριστεία (ρετσινιά κατά την αριστερή ιδεοληψία). Η πνευματική φύση του ανθρώπου επιβάλλει το «κατ΄αρετήν ζην». Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται ο αληθινός προορισμός του ως πνευματικού όντος και η ευτυχία, το ύψιστο αγαθό της ζωής. Κατά τον Αριστοτέλη (384-332 π.Χ.) η «ευδαιμονία εστί ψυχής ενέργεια και αριστείαν τελείαν» (Ηθ. Νικο). Διαχωρίζει την αριστεία σε δύο ενότητες: Ανδρεία, θάρρος και σωφροσύνη, σοφία.
Οι λαοί δεν μπορούν να ζουν μόνο με μύθους, ως οι φιλοσοφικοί μύθοι του Πλάτωνος οι οποίοι δημιουργήθηκαν για να εγχαράξουν στο νου των αδαών και αμαθών με τη θελκτική τους μορφή μία ηθική και θρησκευτική αλήθεια. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι σε ορισμένους μύθους κρύβεται κάποια ιστορική αλήθεια. Ο Ερρίκος Σλήμαν (1822-1890) Γερμανός έμπορος, ερασιτέχνης αρχαιολόγος με αφετηρία τα Ομηρικά Έπη ξεκίνησε τις ανασκαφές στην Ιθάκη, Τροία, Μυκήνες, 1872-1878 και έφερε στο φως ένα μυθικό κόσμο.
Την σήμερον ημέραν με τα συσσωρευμένα προβλήματα μόνο οι άριστοι των αρίστων με την αποφασιστικότητα, μόρφωση, προαίσθημα για τα μελλούμενα μπορούν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Στις κρίσιμες εκλογές του 2023, οι Ελληνίδες – Έλληνες καλούνται να πουν, για να παραφράσουμε τον αλεξανδρινό ποιητή Κων. Καβάφη (1863-1933), το μεγάλο Ναι στους κατά Πλάτωνα άριστους και το μεγάλο Όχι στους αδαείς – αδρανείς. Ιδιαίτερα όταν απειλείται η ασφάλεια, ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και το ευ ζην των Ελλήνων.
«Εκάς οι βέβηλοι» λέγεται για ανθρώπους οι οποίοι προσβάλλουν προσωπικότητες και πράγματα τα οποία είναι κρίσιμα και σημαντικά.
