Του Μανώλη Βασιλάκη
Παρακολουθούσα τα βιβλία και την αρθρογραφία του Ν. Μαραντζίδη αρκετά χρόνια. Μέχρι και την εποχή της αλήστου μνήμης κυβέρνησης των πειρατών του μορφώματος Συριζανέλ η λεγόμενη «Μονάδα Ερευνών Κοινής Γνώμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας» διεξήγαγε έρευνες τις οποίες παρουσίαζε ο Μαραντζίδης στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Δηλαδή με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Επανειλημμένως κατηγορήθηκε από τον ακροδεξιό συγκυβερνήτη τού Τσίπρα, σ. Π. Καμμένο, ότι αλλοιώνει τα αποτελέσματα, καθώς εμφάνιζαν το κόμμα του να μην μπαίνει στη Βουλή. Ή με ποσοστό πολύ μικρότερο από αυτό που τελικά έλαβε και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015:
«Όλες οι δημοσκοπήσεις είναι μαϊμού. Όπως το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Αυτόν [τον Μαραντζίδη] έπρεπε να τον είχαν κλείσει μέσα. Αυτός μας έδινε (ΑΝΕΛ) 1% και παίρναμε 5%. … Αυτός ο τύπος που έβγαζε στο δημοψήφισμα 20% μπροστά το ΝΑΙ και βγήκε ΟΧΙ, έπρεπε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας να τον έχουν πετάξει έξω. Μιλάμε για μαϊμού. Ο άνθρωπος ό,τι έχει βγάλει δεν ισχύει» (7.5.2017).
«Η ανοχή μας εξαντλήθηκε. Έως εδώ. Από εκεί και πέρα θα τον συμπαρασύρει ένα πραγματικό “ποτάμι” νομικών αντιδράσεων από την πλευρά μας. Τέλος, δεν θέτω θέμα πώς είναι δυνατόν αυτός ο κύριος να πλασάρει “δημοσκοπικές” έρευνές του χωρίς να είναι μέλος της Ένωσης των Επαγγελματικών Εταιρειών Δημοσκοπήσεων»[1].
Το σίγουρο είναι ότι τον έβαλαν στο στόχαστρο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Διεξήγαγαν έρευνες με όλα τα μέσα που διαθέτει ο κρατικός μηχανισμός ο οποίος βρισκόταν στη διάθεσή τους. Και, ω του θαύματος, αιφνιδίως και χωρίς καμία ανακοίνωση σταμάτησαν οι δημοσκοπήσεις του ΠΑΜΑΚ, ενώ ο Μαραντζίδης εξαφανίστηκε από τον ΣΚΑΪ λες και άνοιξε κάποια καταπακτή και τον κατάπιε. Αφού πέρασε ένα διάστημα νηστείας, προσευχής και «αναμόρφωσης», κατά το οποίο ο πρώην… απολογητής των Ταγμάτων Ασφαλείας, όπως τον κατηγορούσε η τσιπραία Αριστερά (plus ακροδεξιά), ο περί ού ο λόγος επανεμφανίστηκε επιδεικτικά και θορυβωδώς, ως ήχος κενού μεταλλικού δοχείου, στηρίζοντας τον «πουλιοπιάστη» Τσίπρα απ’ όλα τα μέσα ενημέρωσης. Στον ελίγδην δρόμο του προς την Δαμασκό της Κουμουνδούρου στα τέλη 2018 με αρχές 2019 ο ανανήψας Μαραντζίδης ανακάλυψε τις πολιτικές ικανότητες του Τσίπρα και έγινε διαπρύσιος κήρυκας μιας φαντασιακής «κεντροαριστεράς» η οποία υπό την ηγεσία του αγράμματου Τιμονιέρη θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές. Δεν έγινε όμως από Σαούλ Παύλος, έμεινε Γενίτσαρος. Κι όπως κάθε Γενίτσαρος έπρεπε να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις αποδεικνύοντας την νομιμοφροσύνη στον Ηγέτη του και το Κόμμα του. Σαν να είχε περάσει από «στρατόπεδο αναμόρφωσης» έγραφε ταυτοχρόνως σε 3-4 ιστοσελίδες, μιλούσε σε ραδιόφωνα και σε τηλεοπτικά κανάλια, τόσο που έβγαινε πολλές φορές άπλυτος ελλείψει χρόνου. Και βεβαίως έβαζε τη σφραγίδα της «εγκυρότητας» τις Κυριακές μέσω της Καθημερινής, η οποία φιλοξενεί τα ξεκάρφωτα και μισαλλόδοξα γραπτά του ως «άρθρα γνώμης». Όπως και τα καλογερίστικα του θεολόγου Χρ. Γιανναρά.[2]
Κανείς από τους νεοπροσήλυτους στον ΣΥΡΙΖΑ, επί το πλείστον απόνερα άλλων κομμάτων, δεν είχε αναπτύξει τέτοια υπερκινητικότητα και τόσο «ριζοσπαστικό» λόγο όπως ο Μαραντζίδης, εκχυδαϊσμένη καρικατούρα από το εφιαλτικό Το Μηδέν και το Άπειρο του Καίσλερ. Έκτοτε ο Τσίπρας βαράει το νταούλι και δεν χορεύουν οι αγορές αλλά ο περιστρεφόμενος Δερβίσης του ΠΑΜΑΚ. Αλλά είναι τόσο ζαλισμένος ο χορός του Δερβίση μας που ξεπερνάει κι ό,τι ξερνάνε ο Βαξεβάνης ή ο Μαντζουράνης μαζί, από τα πιο ευπειθή πρωτοπαλίκαρα του Αρχηγού.
Εδώ και τέσσερα χρόνια έχει απεκδυθεί της όποιας επιστημονικής του ιδιότητας και επιδίδεται στην αγκιτάτσια, στην φτηνή συριζαϊκή προπαγάνδα. Από την κατά τα φαινόμενα κεντροδεξιά Καθημερινή καταγγέλλει το «ελληνικό Watergate» και διατείνεται: «Υβρις, νέμεσις, κάθαρσις! Η παραίτηση του πρωθυπουργού ήταν και παραμένει η μόνη λυτρωτική διέξοδος για τη Δημοκρατία μας»[3]. Υπάρχουν βέβαια και άλλα σκεύη εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζονται τα ίδια, προτάσσοντας το αμφίβολο επιστημονικό τους κύρος, το οποίο, αν ποτέ το είχαν, το θυσίασαν στον βωμό του τυφλού κομματισμού και των ωφελημάτων που περιμένουν από τον Τσίπρα ή την αναστάτωση που θα προκύψει από τις εκλογές με τον κουτσογιωργο-συριζονόμο.
Εκεί όμως που ο Γενίτσαρος ξεπέρασε τον εαυτό του και όλους τούς –ανιδιοτελείς, χωρίς αμφιβολία!– ομοίους του νεοπροσήλυτους είναι στις δηλώσεις του με τις οποίες, σε μια εκδήλωση ακραίας ποταπότητας, εξομοιώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Τσαουσέσκου:
«Μια ιστορία που ίσως διδάσκει: ξέρεις γιατί ο Τσαουσέσκου ήταν ο μόνος στην Ανατολική Ευρώπη όταν έπεσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα που είχε τέτοιο δραματικό τέλος, ενώ οι άλλοι ακόμη κι ο Γιαρουζέλσκι ή ο Χόνεκερ απλώς πήγαν στην άκρη; Γιατί ο Τσαουσέσκου ήταν ο μόνος που είχε νομικά μεταφέρει την ευθύνη και τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών (της Σεκιουριτάτε δηλαδή) υπό τον προσωπικό του έλεγχο και του στενού οικογενειακού του κύκλου. Στην πράξη ο Τσαουσέσκου παρακολουθούσε όλους, εχθρούς και φίλους του καθεστώτος, συνεργάτες και στελέχη της ηγεσίας του κόμματος. Όταν ήρθε το τέλος, όλοι ήξεραν ότι κάθε ομαλή μετάβαση προϋπέθετε την εγκατάλειψη αυτού του τύπου. Όποιος πιστεύει ότι ελέγχοντας τα πάντα και τους πάντες μπορεί να αποφύγει την νέμεση της ιστορίας, αυταπάται. Αργά ή γρήγορα αυτή θα έρθει»[4] (6.11.2022).
Είναι που πρωτοστατεί από το 2019 στο άνοιγμα στον μεσαίο χώρο και τη δημιουργία μιας «κεντροαριστεράς» υπό τον Τσίπρα, και το κάνει καλύτερα από τον… Καρτερό. Ασφαλώς οι παλαιότεροι θυμούνται ότι ο Ρουμάνος δικτάτορας επί σειρά ετών τροφοδοτούσε με δωρεάν χαρτί προκειμένου να βγαίνει η πάντοτε ετοιμόρροπη Αυγή, σήμερα ισόκυρο φύλλο του Documento και του Μακελειού των ελλογίμων κυρίων Βαξεβάνη και Χίου. (Να σημειώσουμε εδώ ότι ο αναξιοπρεπής «επιστήμονας» ισχυρίζεται αυθαίρετα ότι δήθεν ο Χόνεκερ δεν είχε νομική σχέση ούτε ιδέα για τα έργα, τις ημέρες και τις νύχτες της διαβόητης εγκληματικής ΣΤΑΖΙ (!) η οποία παρακολουθούσε κυριολεκτικά τους πάντες. Όμως οι συνθήκες στην ενιαία Γερμανία ήταν διαφορετικές και οι χειρισμοί του τυράννου πιο έξυπνοι, ώστε αν μη τι άλλο έσωσε το κεφάλι του για να πεθάνει εξόριστος στη Χιλή).
Αυτά λοιπόν τα λέει ο Μαραντζίδης εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι ο φιλελεύθερος δημοκράτης Πρωθυπουργός δεν θα καταφύγει εναντίον του σε μεθόδους «αναμόρφωσής» του σαν αυτές που χρησιμοποίησαν οι Τσιπραίοι. Αυτό καθιστά ακόμη πιο άνανδρη τη συμπεριφορά του ζαλισμένου Δερβίση, ο οποίος τολμά, από τη αυγεία Φάρμα του Σύριζα, να λέει πως «το “1984” του Όργουελ είναι εδώ»[5].
Είναι θλιβερό πως πανεπιστημιακοί που παρακολουθούν αυτή τη χυδαιότητα τον αποκαλούν ακόμη «συνάδελφο». Είναι θλιβερό οι δίκαιοι να σιωπούν, σαν να μην είχαν τι να πουν, για να παραφράσουμε ελαφρώς τον Γιώργο Σεφέρη.
Για να κλείσουμε. Αποτελεί πολιτική αλητεία να απειλούν έναν φιλελεύθερο Πρωθυπουργό με το τέλος ενός τυράννου με τον οποίο η παράταξή τους, η λεγόμενη «Ανανεωτική» (;;!!) Αριστερά, όχι απλώς αγαστά συνεργαζόταν: ήταν το ελληνικό φερέφωνό του.
ΥΓ. Δεν μας είπε μόνο ο άπλυτος «δικαστής» ποιος θα εκτελέσει την ετυμηγορία του. Υποθέτουμε οι αγανακτισμένοι «αγωνιστές» τής άνω και κάτω πλατείας Συντάγματος ενωμένοι, ή τα αβγά του φιδιού των συντρόφων τους της «17 Νοέμβρη». Ελπίζουμε να μας πληροφορήσει με το προσεχές άρθρο του στην Καθημερινή.
Πηγή: athensreviewofbooks.com
