Του Θεοδόση Μπουντουράκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα φιλοδοξεί να διεκδικήσει και τον Κεντρώο χώρο, ονειρεύεται μία μπουρδολογική προοδευτική διακυβέρνηση συνασπισμού «δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων», η οποία θα αναδειχθεί μέσω της απλής αναλογικής των επομένων εκλογών
Ο Καρλ Μαρξ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και πλέον επιδραστικούς πολιτικούς φιλοσόφους μετά την Αναγέννηση. Ο Μαρξ ασπάσθηκε τη διαλεκτική ως μεθοδολογία, και ανέπτυξε την θεωρία του διαλεκτικού υλισμού, η οποία υπήρξε το θεμέλιο του πολιτικού συστήματος που ονομάσθηκε κομμουνισμός. Βεβαίως ο Μαρξ δικαίως θεωρείται ως ο πνευματικός πατέρας του κομμουνισμού, όπως τουλάχιστον αυτός διατυπώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα!
Ο κομμουνισμός στη θεωρία του είναι μία άκρως ιδεαλιστική και ρομαντική απόπειρα οργάνωσης της κοινωνίας όπως άλλωστε και ο Χριστιανισμός! Μόνο που τον κομμουνισμό παρέλαβε ο Στάλιν και οι κομματικοί κομισάριοι, τον δε Χριστιανισμό οι Πάπες με τα συγχωροχάρτια τους και το καθολικό και ορθόδοξο παπαδαριό. Και κάπως έτσι μας τελείωσε το έργο!
Η διαλεκτική στην οποία αναφερθήκαμε, βασίζεται στον συγκερασμό δύο εγγενώς αντιθέτων, ήτοι της θέσης και της αντίθεσης, προκειμένου να προχωρήσει στην σύνθεση. Σχηματικά: Θέση-Αντίθεση-Σύνθεση.
Αυτή θεωρείται η βάση της της λογικής παραγωγικής διαδικασίας που καθοδηγεί την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων. Στην πολιτική οι σύγχρονες αστικές δημοκρατίες εξ ίσου βασίζονται στην ιδέα της σύνθεσης των αντιθέτων προκειμένου να λειτουργήσουν επιτυχώς.
Την θέση εκφράζει η εκάστοτε κυβέρνηση, την αντίθεση εκφράζει η εκάστοτε αντιπολίτευση, η δε σύνθεση προκύπτει από τον συγκερασμό των δύο απόψεων, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή δημιουργική συναίνεση, πάντα κατά την κρίση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Δυστυχώς στην Ελλάδα σήμερα, αν και έχουμε την τύχη να ζούμε σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας, τα πράγματα δεν δουλεύουν ακριβώς έτσι. Η κυβέρνηση, ως κατ’ αρχήν οφείλει, παράγει θέσεις. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με αυτές, κυβερνητικές θέσεις παράγονται εν αφθονία και κατατίθενται στο Κοινοβούλιο, τόσο για την Οικονομία όσο και για την Παιδεία, την εξωτερική πολιτική και την Άμυνα.
Ποιο θα όφειλε να είναι το έργο της Αντιπολίτευσης στην προκειμένη περίπτωση;
Η έκφραση της αντίθεσης στην κυβερνητική θέση, ούτως ώστε μέσω της διαλεκτικής διαδικασίας, να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή σύνθεση. Αυτή η διαδικασία προφανώς προϋποθέτει διατύπωση αντίθεσης η οποία να έχει εκείνα τα στοιχεία γονιμότητος και σοβαρότητος, ώστε να πυροδοτηθεί η επιζητούμενη διαδικασία της σύνθεσης. Αντ’ αυτού δυστυχώς βλέπουμε ότι οι θέσεις της Αντιπολίτευσης δεν συνιστούν δημιουργικές αντιθέσεις προς τις κυβερνητικές προτάσεις-θέσεις. Δεν είναι παρά εμμονικός και στείρος αρνητισμός. Αυτό που συχνά περιγράφεται ως «όχι σε όλα».
Ο ετεροπροσδιορισμός είναι κατ’ αρχήν δείγμα πνευματικής πενίας. Όταν κανείς εκφράζει τις δικές του θέσεις, τότε αυτοπροσδιορίζεται. Όταν περιμένει να ακούσει τις θέσεις του άλλου, για να εκφράσει τις ακριβώς αντίθετες απόψεις ως θέσεις του, τότε ετεροπροσδιορίζεται και προδίδει την ανεπάρκειά του και τη θλιβερή ανικανότητά του!
Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι δεν προάγεται η απαιτούμενη συνθετική διαδικασία η οποία και την Κυβέρνηση βελτιώνει, και σε καλύτερο αποτέλεσμα οδηγεί τη χώρα.
Ο υγιής ανταγωνισμός από τον αθλητισμό μέχρι την οικονομία, μόνον ευεργετικά αποτελέσματα αποφέρει, και δυστυχώς η Αντιπολίτευση δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η παρανοϊκή άρνηση σε όλα, και την ίδια ευτελίζει αλλά και την Δημοκρατία υποβαθμίζει, διότι την αποστερεί από τα περίφημα checks and balances, βάσει τον οποίων λειτουργούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες. Άλλωστε μια ισχυρή κυβέρνηση χωρίς δυναμική και σοβαρή αντιπολίτευση, μοιραίως παρασύρεται σε εκδηλώσεις αλαζονείας, πράγμα για το οποίον μερικές φορές κατηγορείται το κυβερνών κόμμα.
Και το μεν ΚΚΕ είναι ένα θλιβερό απολίθωμα του παρελθόντος, που ακόμη και σήμερα ευαγγελίζεται την απόλυτη δικτατορία του προλεταριάτου. Κάτι σαν μία Βόρεια Κορέα μέσα στην Ευρώπη!
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ο οποίος μάλιστα φιλοδοξεί να διεκδικήσει και τον Κεντρώο χώρο, ονειρεύεται μία μπουρδολογική προοδευτική διακυβέρνηση συνασπισμού «δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων», η οποία θα αναδειχθεί μέσω της απλής αναλογικής των επομένων εκλογών.
Διότι αν το καλοσκεφθεί κανείς, αυτήν θεωρεί ο κ. Τσίπρας τη μεγαλύτερη προσφορά του στη Δημοκρατία μας. Την ψήφιση της απλής αναλογικής που σίγουρα θα οδηγήσει τη χώρα σε σοβαρές πολιτικές περιπέτειες, την ώρα που θα έχει αρχίσει να ανακτά τον σταθερό βηματισμό της. Αλλά για τον κ. Τσίπρα γαία πυρί μειχθήτω.
Όταν η στείρα άρνηση λαμβάνει διαστάσεις υστερίας, και μόνος σκοπός είναι παντί τρόπω το κυνήγι της καρέκλας, για να ζήσουμε τη δεύτερη φορά Αριστερά, τότε τον λόγον έχουν οι ειδικοί της ψυχικής υγείας και όχι η πολιτική.
Πηγή: newmoney.gr
