Ο Σεντάτ Πεκέρ, 50 ετών, μέσω του You Tube, αποκαλύπτει αυτό που έχουμε ήδη επισημάνει, δηλαδή τη στενή σχέση τουρκικού καθεστώτος με το οργανωμένο έγκλημα.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έσπασε όλα τα ρεκόρ ο μονόλογος του στο YouTube. Τον παρακολούθησαν πάνω από 15 εκατομμύρια Τούρκοι, ενώ στα κοινωνικά δίκτυα τα σχόλια πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας. Ο Τούρκος μαφιόζος και αρχινονός Sedat Peker, ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του και φέρνει στο προσκήνιο ένα κράτος-συμμορία. Αυτό ακριβώς που έχουμε περιγράψει σε αρκετά άρθρα μας και το οποίο αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τις δημοκρατίες. Διότι, πολύ απλά, το τουρκικό οργανωμένο έγκλημα, από ιστορικής σκοπιάς, έχει ισχυρούς δεσμούς με το πολιτικό σύστημα της γειτονικής μας χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Sedat Peker βγάζει όλα τα άπλυτα στη φόρα. Κάνει λόγο από το Ντουμπάι, όπου έχει καταφύγει, για απύθμενη διαφθορά, δολοφονίες, απαγωγές, εμπόριο ναρκωτικών και λαθρεμπόριο τσιγάρων.
Χωρίς δε να αρνείται τη δική του εγκληματική δράση, τονίζει ότι έχει πέσει θύμα των διαφόρων εγκληματικών ομάδων, που συνωστίζονται στον προθάλαμο του Ταγίπ Ερντογάν και που οδήγησαν στη δίωξή του και τη σύλληψη 49 ανθρώπων του. Δηλώνει δε εξαγριωμένος, γιατί η πολυτελής βίλλα του στην Κωνσταντινούπολη έγινε φύλλο φτερό από τους ανθρώπους του Τούρκου προέδρου μπροστά στα μάτια της κόρης του. “Μην έχετε καμμία αμφιβολία, φωνάζει ο Τούρκος μαφιόζος, κάποιοι τύραννοι θα μάθουν από πρώτο χέρι ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο όπλο από τον άνθρωπο που δεν φοβάται να πεθάνει”. Μιμούμενος δε τον Αλ Καπόνε στις ΗΠΑ του 1930, υπόσχεται “την κόλαση στους εχθρούς του”. Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι το τουρκικό κράτος-συμμορία, όπως το αποκαλεί ο καθηγητής Salahattin Gelik, 65 ετών, στο ομώνυμο βιβλίο του, βρίσκεται σε βαθειά κρίση, η οποία έχει εξίσου βαθύτατα αίτια. Στην ουσία, αν κρίνει κανείς από τον ισλαμισμό του Τούρκου μαφιόζου, στην στήριξη που πρόσφερε στον Ερντογάν και τις δολοφονίες Κούρδων που διέπραξαν άνθρωποί του, είναι φανερά δύο πράγματα: πρώτον στο εσωτερικό του τουρκικού οργανωμένου εγκλήματος, συγκρούονται αντιμαχόμενοι ισλαμιστές – εθνικιστές. Δεύτερον υπάρχει σύγκρουση μεταξύ κεμαλιστών και ισλαμιστών μαφιόζων και πολιτικών, ως προς την πολιτική που το κράτος και οι εγκληματικές οργανώσεις θα πρέπει να ακολουθήσουν στον ευρύ χώρο της δράσης τους. Για μια μακρά περίοδο μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Δύση και ιδιαίτερα η Ευρώπη, ανέχθηκε πολλά πράγματα στην Τουρκία στο όνομα του Ψυχρού Πολέμου. Πέρα όμως από αυτή την ανοχή, υπήρχε και η πλάνη. Στην Ευρώπη πολλοί ιθύνοντες σε όλα τα επίπεδα, είτε από άγνοια είτε από εθελοτυφλία δεν θέλησαν να δουν την πραγματικότητα. Δεν εξέτασαν ποτέ πώς και γιατί το τουρκικό οργανωμένο έγκλημα έχει ισχυρούς δεσμούς με το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και με τις υπηρεσίες που δήθεν προορίζονται να το καταπολεμούν.
Όπως πριν αρκετά χρόνια μου έλεγε ο συνάδελφος Riza Dogan, η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών έχει ανθρώπους της σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχει σημαντικό τουρκικό στοιχείο. Και οι πράκτορες αυτοί έχουν διεισδύσει παντού. Τους βρίσκει κανείς σε ταξιδιωτικά γραφεία, επιχειρήσεις εισαγωγών-εξαγωγών, τράπεζες, αθλητικά σωματεία, εσχάτως δε και σε τζαμιά. Θα πρέπει να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ότι από τη μια μεριά η Τουρκία τους σκοτώνει με την ηρωίνη, από την άλλη δε, με το χρήμα αυτού του εμπορίου υπονομεύει τις δημοκρατίες τους, απειλεί Ελλάδα και Κύπρο, δολοφονεί Κούρδους και Αρμένιους και τώρα το παίζει και καμπόσος στην Ανατολική Μεσόγειο. Ακόμα χειρότερα, μετά την Αραβική Άνοιξη, η Τουρκία ποντάρει πλέον και στο ισλάμ.
Δεν είναι λίγοι οι Ευρωπαίοι που είτε σκόπιμα είτε λόγω αμέλειας αγνοούν απόψεις Τούρκων διανοουμένων πριν 30 και 40 χρόνια, που τόνιζαν ότι “η ενσωμάτωση της Τουρκίας στην Ευρώπη μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: Ο ένας είναι εκείνος με τον οποίον εισήλθε ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής, δηλαδή ο κατακτητικός. Ο άλλος είναι ο πολιτικοθρησκευτικός. “Η Τουρκία, έγραψε το 1995, ο καθηγητής Μιμ Κεμάλ Οκί, όσο είχε την υποστήριξη του ισλαμικού κόσμου κατάφερε πολλά στην Ευρώπη…κατήγαγε νίκες. Σήμερα αυτές οι τελευταίες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα με τους εργάτες μας που εκτελούν καθήκοντα φύλακα στα έργα μας, που έχουν εγκαταλειφθεί στην Ευρώπη μετά τη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (σ.σ. από τους Οσμανούς το 1683). Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε εκεί μόνους. Δεν μπορεί να απεμπολήσουμε την ιστορική μας αποστολή. Η Τουρκία είναι σημαντικό μέρος του ισλαμικού κόσμου και η μοίρα της συνδέεται με αυτόν. Σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει και δεν νοείται να εγκαταλείψουμε την παράδοσή μας…”.
Όποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν το βαθύτερο νόημα των παραπάνω σκέψεων, τις οποίες εν μέρει διατυπώνει και ο πρώην πρωθυπουργός Νταβούτογλου σε βιβλίο του, μάλλον ζουν σε άλλο κόσμο.
