Του Σπύρου Δημητρέλη
Το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου 1993 ο Νίκος Ανδρουλάκης το θυμάται ως το μεγαλύτερο πολιτικό come back στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Έζησε από κοντά όλο το πανηγυρικό κλίμα για την ολική επαναφορά του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία με ένα θριαμβευτικό ποσοστό της τάξης του 47%. Εκείνη η νύχτα πρέπει να έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και στην ψυχή του. Και τι δεν θα έδινε προκειμένου να την ξαναζήσει με τον ίδιο, μάλιστα, στη θέση του νικητή των εκλογών. Κάτι σαν τον νεαρό οπαδό που πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα με την ομάδα που υποστηρίζει και πλέον ονειρεύεται να πάρει το πρωτάθλημα και σαν αρχηγός της.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παραπάνω αποτελούν αυθαίρετες ερμηνείες. Αν όμως εξετάσει με προσοχή τις πολιτικές τοποθετήσεις και το ξεδίπλωμα της προεκλογικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα και ειδικά μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου δεν μπορεί παρά να αλιεύσει στοιχεία που συνηγορούν στη διαπίστωση ότι ο κ. Ανδρουλάκης κοιτάζει όλο και περισσότερο προς τα αριστερά του παρά στο κέντρο.
Το “κοιτάζω προς τα αριστερά” βέβαια έχει στην Ελλάδα, δυστυχώς, συγκεκριμένο περιεχόμενο ως προς τις προτάσεις άσκησης πολιτικής σε κρίσιμα πεδία της δημόσιας ζωής, της καθημερινότητας και της οικονομίας. Πεδία τα οποία απαιτούν μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν δυνάμεις της κοινωνίας και θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Διότι ποιος είναι ένα απλός ορισμός των μεταρρυθμίσεων; Βγάζω από το βόλεμα και τα προνόμιά της μια μειοψηφία για να φέρω σε καλύτερη θέση τους πολλούς, ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας. Τα παραδείγματα είναι πολλά και εύκολα. Επί μνημονίων, για παράδειγμα, αυξήθηκε το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων και μειώθηκαν οι τιμές των φαρμάκων. Ποιοι ζημιώθηκαν; Οι μερικές χιλιάδες φαρμακοποιοί και φαρμακευτικές εταιρείες προς όφελος των εκατομμυρίων πολιτών και φορολογούμενων και της οικονομίας γενικότερα. Τα εμπορικά καταστήματα ανοίγουν πλέον μερικές Κυριακές τον χρόνο. Ποιοι ξεβολεύτηκαν; Εμποροϋπάλληλοι και μαγαζάτορες που δεν θέλουν να προσθέσουν στο εισόδημά τους δουλεύοντας μερικές ημέρες παραπάνω. Ποιοι ωφελήθηκαν; Τα εκατομμύρια των καταναλωτών που μπορούν και κάνουν τα ψώνια τους με άνεση μια ημέρα που έχουν ελεύθερο χρόνο και η αγορά με αύξηση τζίρων.
Ανέκαθεν οι λαϊκιστικές δυνάμεις “πουλούσαν” στα λόγια δήθεν προστασία της κοινωνίας αλλά στην ουσία προστάτευαν λίγους και τα προνόμιά τους. Όταν λοιπόν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η μοναδική πραγματικά μεταρρυθμιστική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης (χωρίς να προσμετρώνται οι μνημονιακές διότι τότε οι μεταρρυθμίσεις έγιναν υπό την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας) έχασε τις εκλογές, διεκόπη μια πορεία αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που θα περιόριζαν σημαντικά τον κίνδυνο η χώρα να χρεοκοπήσει στο μέλλον. Η τελευταία ελπίδα να αποφευχθεί η χρεοκοπία ήταν η προσπάθεια Γιαννίτση να μεταρρυθμίσει και να εξυγιάνει πραγματικά το ασφαλιστικό σύστημα. Διεκόπη από την άτακτη υποχώρηση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους και της γενικευμένης εξέγερσης όσων ήθελαν συνέχιση προνομίων που δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν και θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε χρεοκοπία τη χώρα. Όπως και έγινε.
Τα δείγματα γραφής που δίνει ο κ. Ανδρουλάκης με μια, θα έλεγα, επιτηδευμένη πολιτική πονηριά, δείχνουν ότι ονειρεύεται “αγώνες για να αποτραπεί η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα”, “κάτω τα χέρια από το δημόσιο” κλπ κλπ. Η πολιτική πονηριά έγκειται στον υπολογισμό ότι το ΠΑΣΟΚ έχει περισσότερα να κερδίσει από τα αριστερά του παρά από το κέντρο στο οποίο, σύμφωνα με την ανάγνωσή του, έχει κυριαρχήσει και θα συνεχίσει να κυριαρχεί η “νέα Νέα Δημοκρατία” του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για το πού θα βρεθεί ο κ. Ανδρουλάκης αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρήσει πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην παιδεία, στην υγεία και στη Δικαιοσύνη. Με τους απέναντι, στον δρόμο και στην πλατεία. Δεν γνωρίζω αν η ανάγνωσή του είναι σωστή για το μέλλον του κόμματός του. Για τη χώρα είναι σίγουρα λανθασμένη. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το κόμμα στο οποίο ηγείται έχει πληρώσει πολύ ακριβά τους εναγκαλισμούς με τον λαϊκισμό. Όταν το 2010 “τελείωσαν τα λεφτά των άλλων”, τα δανεικά, το ΠΑΣΟΚ της “ελάχιστης βάσης του 40%” σκόρπισε στους πέντε ανέμους. Τα κατεστημένα συμφέροντα και οι κάθε λογής προνομιούχοι συνωστίστηκαν στην έξοδο αναζητώντας τον επόμενο λαϊκιστή δημαγωγό. Και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σχέσεις, όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στη ζωή, θεμελιώνονται στέρεα και μακροχρόνια στη βάση της αλήθειας, της ειλικρίνειας και της υπευθυνότητας. Έστω και αν απαιτείται βραχυπρόθεσμο κόστος.
Το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη έχει αρχίσει να λαϊκίζει μιλώντας “για τη φορολόγηση των πλουσίων” με αύξηση των φόρων στα μερίσματα και τις γονικές παροχές. Λες και δεν γνωρίζουν ότι όσο αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές τόσο επιβαρύνεται η μεσαία τάξη γιατί είναι αυτή που πληρώνει τους φόρους. Μέρισμα μοιράζουν οι λίγες μεγάλες ΑΕ. Μέρισμα μοιράζουν και οι χιλιάδες ΕΠΕ μικρομεσαίων. Το απέδειξε η 5ετία 2015-2019. Ο κ. Ανδρουλάκης κρατά ήδη μια χλιαρή και νεφελώδη στάση έναντι του ζητήματος της μεταρρύθμισης του Συντάγματος για την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ανώτατη εκπαίδευση. Σπεύδω να προβλέψω ότι αυτή η χλιαρή και ασαφής στάση θα γίνει αντίδραση όταν επιχειρηθεί η μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ίδιο θα γίνει αν επιχειρηθεί πραγματική αξιολόγηση στο δημόσιο, αν επιχειρηθούν πραγματικές παρεμβάσεις βελτίωσης της αποτελεσματικότητας των σχολείων και των νοσοκομείων (και όχι μόνο νέες προσλήψεις). Και ευχόμενος να διαψευστώ, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη θα αντιδρά πλέον σε κάθε πραγματική μεταρρύθμιση που θα επιχειρηθεί. Βλέποντας το όνειρο του ολικού come back του ’93…
Πηγή: capital.gr
