Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Εγκατεστημένος στη Γαλλία από το 2002 ο Σεργκέι Ζιρινόφ, πρώην αξιωματικός της KGB, μυστικής υπηρεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, που σήμερα φέρει τα αρχικά FSB, με τον Ρώσο πρόεδρο εντάχθηκαν μαζί στις τάξεις της και γνωρίστηκαν αρκετά. Και αυτές τις εμπειρίες, ο πρώην Ρώσος πράκτορας τις περιγράφει στο βιβλίο του «Ο Ανιχνευτής» (L’ Eclaireur) που εκδόθηκε στη Γαλλία τον περασμένο Μάρτιο 2022, προκαλώντας αρκετό θόρυβο και πολλές δημόσιες συζητήσεις.
Σε μια από αυτές, με εκπροσώπους της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, ο Ρώσος πρώην πράκτορας, μιλώντας για τους τρόπους και τις τεχνικές που εφάρμοζε η KGB για να διεισδύει σε κρατικές υπηρεσίες, πολιτικά κόμματα, δημοσιογραφικές οργανώσεις, θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την άντληση πληροφοριών, την υπονόμευση δημοκρατικών θεσμών και την κάμψη του φρονήματος στις ένοπλες δυνάμεις, τόνισε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην ουκρανική περίπτωση παίζει το ρόλο του νταή με τη βόμβα.
«Πίστεψε ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες τον ευνοούν και με δεδομένο το πεσμένο ηθικό στη Δύση, λόγω πανδημίας εκτίμησε ότι στην Ουκρανία θα έκαναν περίπατο οι Ρώσοι στρατιώτες…
Σήμερα, το παιχνίδι αυτό είναι πολύ χοντρό και τα νταηλίκια με πυρηνικές βόμβες, από μπλόφα θα μπορούσαν να πάρουν άλλη τροπή», λέει ο Σεργκέι Ζίρνοφ.
Κατά τις εκτιμήσεις του, από τον πρώτο αποτυχημένο για την Ρωσία πόλεμο της Τσετσενίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Βλαντιμίρ Πούτιν διαπίστωσε τα τεράστια προβλήματα του ρωσικού στρατού και φοβήθηκε ότι αυτά τα τελευταία θα οδηγούσαν στη σταδιακή γεωπολιτική αποδυνάμωση της χώρας, η οποία ταυτοχρόνως ανοίγοντας την οικονομία της επέτρεπε την πραγματοποίηση σημαντικών ξένων, δυτικών κυρίως, επενδύσεων στο εσωτερικό της, γεγονός που οδηγούσε και σε μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση από το δυτικό κεφάλαιο.
Διαπιστώνοντας επίσης την κινεζική οικονομική άνοδο η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε και σε γεωπολιτικές απαιτήσεις της Κίνας, ο Πούτιν και μια ομάδα ολιγαρχών – καγκεμπιτών γύρω από αυτόν, θεώρησαν ότι στον ευρασιατικό χώρο η Ρωσία έχασε σημαντικό έδαφος και θα κατέληγε να είναι μια εξαρτημένη από τη Δύση περιφερειακή δύναμη, με μοναδικό της γεωπολιτικό ατού το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Ένας πρόσθετος “φόβος” του Πούτιν και όχι μόνον, ήταν η ενδυνάμωση των χωρών της Κεντρικής Ασίας, οι οποίες σε συνεργασία με το Ιράν και την Τουρκία θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν ισχυρό μουσουλμανικό πόλο. Αυτό θα σήμαινε πλήρη εγκλωβισμό της Ρωσίας σε έναν στενό γεωγραφικό χώρο, εξέλιξη που θα ενταφίαζε οριστικά και αμετάκλητα το αυτοκρατορικό παρελθόν της χώρας….».
Στο πλαίσιο αυτών των σκέψεων, από το 1997 και μετά, το σχέδιο Πούτιν ήταν η εδραίωση του ίδιου στην εξουσία, τα γλυκά μάτια προς τη Δύση για να κερδίζει χρόνο, η αναβάθμιση της ρωσικής στρατιωτικής μηχανής, η ενίσχυση του εθνικισμού στη Δύση και η αποφυγή της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέραν της Πολωνίας και της Λιθουανίας.
Από το 2000 και μετά έτσι, το καθεστώς Πούτιν παίρνει συγκεκριμένη προσωποπαγή μορφή, γίνεται βίαιο προς κάθε αντιφρονούντα και αρχίζει συνεχώς να δοκιμάζει τις προθέσεις και τις αντιστάσεις της Δύσης σε γεωπολιτικές δράσεις του. Έχοντας επίσης ως βασικό του ατού και την μεγάλη ενεργειακή εξάρτηση Γερμανίας και Ευρώπης από τη Ρωσία, γίνεται όλο και πιο επιθετικό, με αποκορύφωση των προθέσεων του την προσάρτηση της Κριμαίας και την επέμβαση στη Συρία.
Στο μεταξύ, η ρωσική μηχανή προπαγάνδας και αποπληροφόρησης σημειώνει επιτυχίες, ενισχύονται ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη, χρηματοδοτεί ιστοτόπους και λοιπά μέσα μαζικής επικοινωνίας, διεισδύει δε με την βοήθεια ολιγαρχών στους χώρους της οικονομίας και του αθλητισμού.
Έχοντας λοιπό την αίσθηση ότι η Δύση είναι διαλυμένη και λόγω πανδημίας με πολύ χαμηλό ηθικό, ο Πούτιν αποφάσισε να κάνει εντελώς απερίσκεπτα επίδειξη δυνάμεων.
Ακόμα χειρότερα, όταν τρεις ημέρες μετά την εισβολή διαπίστωσε ότι το παιχνίδι δεν του βγαίνει έγινε και “νταής με βόμβα”.
Πυρηνικά, ξίφη και λόγχες
Παίζει και μιλάει έτσι για πυρηνικά όπλα ωσάν να πρόκειται για ξίφη και λόγχες. Κάποιοι υποθέτουν ότι εφαρμόζει τη “θεωρία του τρελού” που είχε υιοθετήσει ο πρόεδρος Νίξον στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, όταν πυρηνικές κεφαλές τοποθετήθηκαν τότε σε υποβρύχια και αεροσκάφη Β-52 με τη σκέψη ότι Σοβιετικοί και Βορειοβιετναμέζοι θα τρομοκρατηθούν. Τότε η μπλόφα των ΗΠΑ δεν έπιασε, γιατί οι αντίπαλοι της γνώριζαν πολύ καλά ότι σε μια δημοκρατία παιχνίδια αυτού του είδους δεν έχουν λαϊκή αποδοχή. Συνεπώς, σε απάντηση, η Μόσχα (και οι Βορειοβιετναμέζοι) απλώς αγνόησαν τις “τακτικές του τρελού” του Νίξον, αναγνωρίζοντας τις προφανώς γι’ αυτό που ήταν: μια μπλόφα. Όταν οι Σοβιετικοί πρότειναν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο των όπλων, οι Αμερικανοί συμφώνησαν αμέσως. Ο πυρηνικός συναγερμός του Νίξον τελείωσε όχι με έναν κρότο, αλλά με δάκρυα.
Με τον Πούτιν σήμερα, η κατάσταση είναι πιο σοβαρή και περισσότερο μπλεγμένη. Ο Πούτιν και οι άνθρωποι του κάνουν ότι θέλουν χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο και με μια κοινωνία απέναντί τους που δεν γνωρίζει ότι η Ρωσία πολεμά στην Ουκρανία. Υπό αυτές τις συνθήκες, η αντιμετώπιση του ουκρανικού ζητήματος, που θα έχει μεγάλη διάρκεια, απαιτεί προσοχή. Το γεγονός πάντως ότι «ο Πούτιν είναι πολυδισεκατομμυριούχος, είναι ένα θετικό ατού για τη Δύση», επισημαίνει ο Σεργκέϊ Ζιρνόφ και η παρατήρησή του λέει πάρα πολλά.
Πλην όμως, τα νταηλίκια με πυρηνικά δεν έχουν την ίδια επίδραση σε μια καλομαθημένη στην κατανάλωση Δύση και στον Ουκρανό που δεν έχει τίποτα να χάσει και αρνείται να γίνει Ρώσος με το ζόρι.Ας το πάρουν χαμπάρι αυτό και οι εγχώριοι πουτινολάτρες.
Πηγή: ot.gr
