Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Διπλά δυσάρεστη εξέλιξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κίνηση Πούτιν να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ. Από τη μια, γιατί άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για μια θερμή εξέλιξη στο μέτωπο αντιπαράθεσης Ουκρανίας – Ρωσίας, και από την άλλη γιατί δημιουργεί προηγούμενο για τις αναθεωρητικές και επεκτατικές βλέψεις του Ερντογάν σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ήδη τα τανκς του Πούτιν προελαύνουν στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, χαρακτηρίζοντας την εισβολή αυτή ως “ειρηνευτική επιχείρηση”. Ανάλογο χαρακτηρισμό, για να θυμηθούμε τον Ιούλιο του 1974 είχε κάνει για την εισβολή στην Κύπρο από τα τουρκικά στρατεύματα ο Ετσεβίτ. Και έκτοτε οι εκάστοτε αξιωματούχοι της Άγκυρας χρησιμοποιούν το ίδιο χαρακτηρισμό.
Βεβαίως κάποιοι θα στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας στην ενεργειακή κρίση, που θα είναι πολύ πιθανόν η άμεση συνέπεια της εισβολής των Ρώσων στην Α. Ουκρανία. Αυτή είναι μια παράμετρος του όλου προβλήματος. Μια δεύτερη όμως, και ιδιαίτερα σοβαρή για την ελληνική ασφάλεια είναι αυτή του αναθεωρητισμού διεθνών συμφωνιών, που έθεσε ο Ερντογάν μέσα στην Αθήνα, στο Προεδρικό Μέγαρο, ζητώντας ευθέως την επικαιροποίηση των Διεθνών Συμφωνιών.
Καθημερινά βλέπουμε να ξετυλίγεται και να διαμορφώνεται το παζλ των τουρκικών σχεδιασμών, που έχουν χαρακτηριστεί επεκτατικός νεο-οθωμανισμός. Με την ίδια λογική ο Πούτιν ξετυλίγει σταδιακά τον δικό του νεο-τσαρισμό.
Κοινό στοιχείο και χαρακτηριστικό των Πουτιν – Ερντογάν είναι το αυταρχικό τους καθεστώς, που το περιβάλλουν με κοινοβουλευτικό μανδύα. Φυλακίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και τους απαγορεύουν με κάθε λογής προσχήματα, να πάρουν μέρος στις εκλογικές διαδικασίες.
Η επίσημη πλέον στρατιωτική παρουσία της Μόσχας, εντός της Ουκρανικής επικράτειας, δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο για το μέλλον, μια και η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη, και το κυριότερο αποτελεί μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας με δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις.
Ο Ερντογάν χαρακτήρισε υποκριτικά απαράδεκτη την κίνηση Πούτιν, να προχωρήσει στην αναγνώριση της “ανεξαρτησίας” των δύο επαρχιών από την Μόσχα.
Από την άλλη πλευρά η Αθήνα όφειλε να ζητήσει και να πάρει περισσότερα από την Ουάσιγκτον, μέσω της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, μια και έχει εκ των πραγμάτων λόγω στάσης της Τουρκίας κατέστη προνομιακός εταίρος των ΗΠΑ.
Η πενταετής και στην ουσία επ’ αόριστον ανανέωση της συμφωνίας, δεν διασφαλίζει επαρκώς τα ελληνικά συμφέροντα, μια και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αποδεικνύεται σημαντικότατος κόμβος διακίνησης όπλων και προσωπικού των ΗΠΑ, προς την Βουλγαρία, την Ρουμανία και πολλές άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Το έμμεσο απαγορευτικό που πέρασε μέσω non paper η Ουάσιγκτον προς Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ για τον East Med, ήταν μια καιροσκοπική ενέργεια, μια και ο αγωγός αυτός θα έδινε μια μερική αυτονομία της Ευρώπης στο θέμα της προμήθειας του Φυσικού αερίου.
Αλλά και η εμπλοκή της Ευρώπης στα γεωπολιτικά παιχνίδια των ΗΠΑ και της Ρωσίας πλήττει ευθέως τα συμφέροντα της Ε.Ε. και δημιουργεί νέα ερωτηματικά για την στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στις Βρυξέλλες. Πολύ απλά η κρίση στην Ουκρανία έχει μοναδικό στόχο τις αυθαιρεσίες της Μόσχας, ή μήπως στοχεύει και στην συμμαχική κατά τα άλλα Ευρώπη, που επιδιώκουν να κοντύνουν.
Η απουσία ενιαίας εξωτερικής και κατά προέκταση αμυντικής πολιτικής της Ε.Ε., αναδεικνύεται μετά τα πρόσφατα γεγονότα σε μείζον θέμα, μια και δεν συμπλέουν πάντα τα συμφέροντα της Ευρώπης με αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών. Ούτε μπορεί να σύρεται η Ε. Ε. μια στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, την άλλη στο Αφγανιστάν και τέλος στο Ιράκ.
Πόσο ωφελήθηκε άραγε η Ευρώπη από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τον πολύχρονο πόλεμο στο μακρινό Αφγανιστάν και εν συνεχεία στο Ιράκ; Αντίθετα πρόσθεσε προβλήματα και έγινε στόχος των πάσης φύσεως εξτρεμιστών, που μετέφεραν την βία εντός των τειχών της Ευρώπης.
Τώρα με τις εξελίξεις στην Α. Ουκρανία τη νύφη θα την πληρώσουν και πάλι οι λαοί της Ευρώπης, μια και η Γηραιά Ήπειρος είναι ανέτοιμη να απαλλαγεί από το ενδιάμεσο καύσιμο που είναι το Φυσικό Αέριο.
Κοντόφθαλμη πολιτική βλέπουμε για μια ακόμη φορά στην Ευρώπη και το ερώτημα που τίθεται είναι, αν τα παθήματα θα της γίνουν μαθήματα…
