Του Χρίστου Χ. Λιάπη*
Οι περισσότεροι θα τον θυμούνται για τις ερμηνείες του ως James Bond….Τα τηλεοπτικά κανάλια ήδη τιμούν τον “First Night” που πέταξε για το Κάμελοτ της αθανασίας της συλλογικής μας μνήμης, προβάλλοντας τις ταινίες του, ανάμεσά τους και αυτήν όπου πρωταγωνιστούν ο Sean Connery ως King Arthur, ο Richard Gere ως Lancelot και η Julia Ormond ως Guinevere, σε ένα από τα ωραιότερα Υψενικά, μεσαιωνικά, προ-οιδιποδιακά τρίγωνα του κινηματογράφου….Για εμένα η κορυφαία στιγμή του ήταν όταν ως πλοίαρχος Ramius απευθυνόταν στο πλήρωμα του «Κόκκινου Οκτώβρη»: “….όταν ο κόσμος έτρεμε στον ήχο τον πυραύλων μας. Τώρα θα τρέμουν πάλι, στον ήχο της σιωπής μας”, περικλείοντας σε αυτή τη στομφώδη πολεμική αγόρευση ολόκληρη την αμφίπλευρη εαυτο-ελλείπουσα διχοτόμηση ανάμεσα στους δύο τύπους του ναρκισσισμού. Τον θορυβώδη επιλήσμονα (oblivient) και τον σιωπηλό υπεράγρυπνο (hypervigilant). Ο πρώτος θα συνεχίσει να ποστάρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν να μην πέρασες ποτέ από τη ζωή του. Ο δεύτερος θα σε διαγράψει, όλο πίκρα για την απόρριψη που νομίζει πως εισέπραξε. Ο πρώτος είναι ένα εκκωφαντικό διαστημόπλοιο. Ο δεύτερος ένα υποβρύχιο σεσιγασμένης πρόωσης. Ως πράκτωρ 007 ο εκλιπών κατατρόπωσε τους εχθρούς της Βασίλισσας και στα δύο αυτά σκηνικά. Για αυτό και αυτή τον έχρισε Sir, αληθινό «Πρώτο Ιππότη» της Μητέρας Αγγλίας. Για να τον αποχαιρετήσω, όμως, θα επιλέξω μία αποστροφή του από το “The Rock”, όταν λέει στον Nicolas Cage: “Οι αποτυχημένοι πάντα κλαψουρίζουν λέγοντας πως θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Οι νικητές γυρίζουν σπίτι με τη Βασίλισσα του χορού»…..Γιατί, ο Sean Connery εξεικόνισε αρχετυπικά την ανδρική αυτοπεποίθηση εμπνέοντας με τις ερμηνείες του όλους όσοι είτε δεν πήγανε ποτέ στον χορό της αποφοίτησης, είτε γυρίσανε σπίτι τους χωρίς τη βασίλισσα του χορού…Καλό σου ταξίδι 007, από αυτή την τελευταία σου αποστολή, η Miss Moneypenny δεν μπορεί να σε περιμένει να γυρίσεις…«You’ve never taken me to dinner…».
*MD,PhD,MSc
Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών.
