Του Ηλία Καραβόλια
Αυτό που μονιμοποιήθηκε δεν είναι μόνο ατομικές ψυχοπαθολογίες : είναι μια κοινωνική κατάθλιψη. Μια υφεσιακή λειτουργία του συλλογικού νου, μια ανάσχεση της κοινωνικότητας εν μέσω πρωτοφανούς σημασιολογικής σύγχυσης. Μοιάζει σαν να παγιδευτήκαμε μέσα στην ιστορία και «από την ιστορία δεν μπορεί κανείς να δραπετεύσει παρά μόνο μέσω επαναστροφής» (Αdornο, «Αρνητική Διαλεκτική»).
Το συλλογικό ασυνείδητο εντυπώνει τον κώδικα της αυτοπροστασίας ως εντολή που έρχεται απ έξω. Η επιστήμη και η εξουσία καταλαμβάνουν τους τόπους της σκέψης : στοχαζόμαστε σε νεκρό χρόνο ως ζωντανοί υπήκοοι χωρίς δικαίωμα εναλλακτικής επιλογής. Πρόκειται για διαιωνιζόμενη μερική ανελευθερία που επιβάλλεται μέσω της γνώσης κυριαρχίας των ειδικών.
Ο κορονοιός όμως δεν είναι απλά ασθένεια. Είναι το πρώτο παγκοσμιοποιητικό γεγονός. Είναι η πρώτη φοβική προσομοίωση της νεωτερικής εποχής και εμείς ως υποκείμενα πρέπει αναγκαστικά να απέχουμε από κάθε δυνητική εναλλακτική επιλογή : «κάνε ότι νομιζεις αλλά όπως σου επιβάλλεται .
Η επιστήμη δεν μπορεί να «προσδιορίσει» τον χρόνο μέσα στην πανδημία παρα μόνο θέτει χωροχρονικές προϋποθέσεις. Γι αυτό και οι εντολές πηγάζουν από τις στατιστικές προβλέψεις και εγγράφονται στα σώματα και στα μυαλά ως προστακτική μηχανική.
Είμαστε εν δυνάμει φορείς του ιού το ίδιο όσο και εν δυνάμει φορείς αναχαίτισης του. Ιδού η βιοπολιτική:« εσύ θα τον μεταδώσεις, εσύ θα τον ανακόψεις».
Το σώμα γίνεται ο τόπος του δυνητικού και η εξουσία ελέγχει πλήρως το σώματα για να αποτραπεί η αρνητική εκδοχή της «μεταβίβασης» που έπαψε να είναι μόλυνση.
Όμως το σώμα είναι «υποκείμενο», έλλογο και βουλητικό, με την κατάρα της ελεύθερης επιλογής και της ατομικής ευθύνης, οπότε και υπομένει την εγγραφή μιας εντολής, έστω υπερεγωτικής ή ανορθολογικής.
Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε την θέσμιση του συλλογικού επειδή εθιστήκαμε στον ατομικό χρόνο και στις βιοπολιτικές εγγραφές στα σώματα και στο νου. Οι κοινωνίες δεν πάσχουν πλέον από τον φόβο του θανάτου που κουβαλάει ο ιός αλλά από τον φόβο της ανεύθυνης ατομικής επιλογής και της συμμόρφωσης με τους κανόνες.
Το έχουμε ξαναγράψει : αυτό που ελέγχεται τελικά είναι οι πληθυσμοί, όχι η πανδημία. Τα εμβόλια, τα μέτρα και οι μάσκες, προστατεύουν από το κακό αλλά όχι από την ψυχική εξάντληση. Αυτή δεν κάνει self test στα φαρμακεία αλλά στρεβλώνει την σχέση του υποκείμενου με τον εαυτό και τους άλλους…
