Ο αποβιώσας κορυφαίος έλληνας βιομήχανος και επιχειρηματίας, είχε μια πρωτοποριακή αντίληψη για το επιχειρείν και το ρόλο του στη δημιουργία ευημερίας.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πρωτογνωριστήκαμε το 1982, στην τότε Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανικών, με αφορμή ένα άρθρο μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» για τον Γιόζεφ Σουμπέτερ και την περί «δημιουργικής καταστροφής» θεωρία του. Εκείνη την εποχή, η αντεπιχειρηματική ρητορεία και προπαγάνδα ήσαν στην ημερησία διάταξη και προετοίμαζαν το έδαφος για κάποιες δήθεν «κοινωνικοποιήσεις» επιχειρήσεων, οι οποίες τελικά, όπως έγινε γνωστό το 1992, κόστισαν στον ελληνικό λαό 1.200 δις. δραχμές και την σχεδόν πλήρη εξάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας.
Όταν με ίασε για να μου ζητήσει πρόσθετες πληροφορίες για το πολύκροτο έργο του Γ. Σουμπέτερ «Σοσιαλισμός, Καπιταλισμός και Δημοκρατία», του έδωσα τα σχετικά στοιχεία, τονίζοντάς του ότι αμφέβαλα αν ένα τόσο σημαντικό βιβλίο θα είχε ως έκδοση κάποια τύχη στην ελληνική αγορά βιβλίου.
«….Είστε υπερβολικός…», μου απάντησε ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος Και με έμφαση πρόσθεσε «…αν στην Ελλάδα όντως παρατηρείται το αντεπιχειρηματικό κλίμα που περιγράφετε, τεράστιες είναι οι ευθύνες και ημών των επιχειρηματιών, που δεν κάνουμε τίποτε απολύτως για να φέρουμε τους νέους πιο κοντά στην αντίληψη του επιχειρείν και της ικανοποίησης που προσφέρει η δημιουργία, είτε ατομική είτε συλλογική.Υπο αυτήν την έννοια θα ήθελα κάποια στιγμή να ανταλλάξουμε μερικές σκέψεις..».
Τελικά, τις απόψεις αυτές, τις ανταλλάξαμε 18 χρόνια αργότερα, όταν ο Οδυσσέως Κυριακόπουλος ανέλαβε τα ηνία του ΣΕΒ, με τη φιλοδοξία να φέρει το Σύνδεσμο πιο κοντά στους νέους, στα σχολεία, στους χώρους όπου μπορούν να προωθηθούν καινοτομίες και νέες σκέψεις.
Άνθρωπος καλλιεργημένος,ευαίσθητος καινοτόμος, ανήσυχος με εξαιρετική συναισθηματική νοημοσύνη και αίσθηση φιλανθρωπίας, ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος, με τη συμμετοχή του στο δημόσιο βίο, πολλά πρόσφερε στον τόπο και την πρόοδό του. Όπως εξάλλου το ίδιο ισχύει για την μητέρα του Αικατερίνη Κυριακοπούλου, τη Μεγάλη Κυρία της ελληνικής βιομηχανίας και τον πατέρα του Πάρι Κυριακόπουλο, έναν ευγενέστατο και ευαίσθητο άνθρωπο που με τη διεθνή του παρουσία ανέβαζε το διεθνές κύρος της χώρας.
Από την πλευρά του, ο Οδυσσέας ήταν αυτός που ώθησε τη μητέρα του Καίτη Κυριακοπούλου να ενισχύσει το μάνατζμεντ στην Ελλάδα βοηθώντας το Κολλέγιο ALBA να εκσυγχρονιστεί και να ανανεώσει τα προγράμματά του. Στήριζε επίσης το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων, για το οποίο είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις. Βοήθησε επίσης εκδόσεις βιβλίων για το επιχειρείν και την εταιρική κοινωνική ευθύνη και συνέβαλε όσο λίγοι στη διάδοση της επιχειρηματικότητας στα σχολεία.
Στην τελευταία συζήτηση που είχαμε πριν μια τριετία, μιλήσαμε για τη νέα εποχή, αυτήν της ψηφιακής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης
Και δεν θα ξεχάσω τα τελευταία του λόγια πριν χωρίσουμε: «Αθανάσιε, αν η βιομηχανία έβγαλε εκατομμύρια αν όχι δισεκατομμύρια κόσμο από την υλική φτώχεια, αυτό το πέτυχε με τίμημα τη φτώχεια του πνεύματος. Τώρα, εμείς ως πρωτοπόροι επιχειρηματίες, όπως γράφεις και λές, πρέπει να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή….».
Αυτή και αν είναι μια πρόκληση των καιρών μας Οδυσσέα, στην οποίαν οι συνάδελφοί σου θα πρέπει να ανταποκριθούν…Τιμώντας τη μνήμη σου…
