Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Α’. Η πολιτική επικαιρότητα συχνά αναδεικνύει ζήτημα ανεξόφλητων γερμανικών οφειλών.
Ιστορικά τα κακουργήματα του ναζισμού έχουν γνωρίσει την παγκόσμια κατακραυγή.
Η καταβολή αποζημιώσεων, όμως, είναι ζήτημα νομικό. Έγκειται στην διατήρηση αντίστοιχης απαίτησης.
Β’. Οι Γερμανοί ελευθέρωσαν την Αθήνα την 12η Οκτωβρίου 1944. Υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητος» επέστρεψε την 18η ιδίου μηνός. Υπουργός υπεύθυνος του οικονομικού τομέα ήταν ο Αλεξ. Σβώλος. Με εισήγηση του τελευταίου θεσπίσθηκε ο ν. 18/1944 δια του άρθρ. 5 § 2 αυτού εισήχθη νέα δραχμή ισότιμη προς 50 δισεκατομμύρια παλαιών. Κρίθηκε, δηλαδή, ότι έπρεπε ν’ αποσβεσθούν τα κατοχικά χρέη.
● Έτσι αποσβέσθηκαν και οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών στις τράπεζες.
Αντίστοιχα, ατυχώς, αποσβέσθηκαν και οι κατοχικές οφειλές των αιμοσταγών ναζιστών. Από νομική άποψη ό,τι έγινε έγινε. Ουδείς, άλλωστε σκέφθηκε ποτέ επιστροφή καταθέσεων σ’ Έλληνες καταθέτες (!!!).
Γ’. ● Ακόμη διεθνώς τα κράτη δικάζονται αστικά ενώπιων των εθνικών τους δικαστηρίων. Το αντίθετο θα ήταν αδιανόητο. Φερ’ ειπείν το Αφγανιστάν υπέστη εισβολές προσφάτως. Πρώτος εισβολέας ήταν η Σοβιετική Ένωση. Ακολούθησαν οι Η.Π.Α.
Αποφάσεις δικαστηρίων του Αφγανιστάν είναι αυτονόητο ότι δεν εκτελούνται στην Ρωσία ή στις Η.Π.Α. (!!!). Αν συνέτρεχε τέτοια εκτέλεση, τότε, το Αφγανιστάν θα πτώχευε τις υπερδυνάμεις (!!!).
● Η αλήθεια είναι κάποτε πικρότατη. Με συνθήματα, όμως, δεν ανατρέπεται.
