Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Κανείς δεν θα το πίστευε πριν λίγα χρόνια πως οι θεωρητικές εργασίες του Αντόνιο Γκράμσι και του Καρλ Μαρξ θα χρησίμευαν για έμπνευση στις κινητοποιήσεις και στην στρατηγικη σκέψη της σημερινής Ριζοσπαστικής η “νέας ” Δεξιάς! Επισημαίνοντας ένα εύρος αδυναμιών των δυνάμεων του συστημικού κατεστημένου η ριζοσπαστική Δεξιά σε πολλές χώρες οικοδόμησε, τα τελευταία κυρίως χρόνια, μια στρατηγική πολιτιστικής ισχυροποίησης των αντιλήψεών της. Ενός οράματος, δηλαδή, πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας, ικανού να υπερνικήσει τις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς και των συντηρητικών εξουσιαστικών αρχών και μηχανισμών. Για τους σχεδιαστές αυτής της στρατηγικής μια προοπτική πολιτιστικής ηγεμονίας, με βάση τις διδασκαλίες του Γκράμσι και του Μαρξ, θα μπορούσε να πετύχει μονάχα αν έχει συνδεθεί με κάποιες συμπαγείς κοινωνικές δυνάμεις ( βλ. Sam Francis, “Revolution from the Middle”. Rockford: Middle American Press, 1997).
Στον απόηχο της αποτυχίας εμφάνισης ενός προλεταριακού κύμματος, σύμφωνα με τις προβλέψεις της μαρξιστικής θεωρίας, η “νέα”Δεξιά είδε στην λειτουργία του παγκόσμιου καπιταλισμού – με την συνακόλουθη οικονομική, αξιακή και πολιτιστική εκρίζωση κοινωνικών τάξεων-κλειδί και την αντιπάθειά τους απέναντι στις εξουσίες των κυρίαρχων αλαζονικών ελίτ – μια ουσιαστική ευκαιρία, με την ύπαρξη της κατάλληλης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής/ιδεολογικής υποδομής, για την επιτυχημένη προώθηση μιάς συντηρητικής επανάστασης.
Επιδιώχθηκε έτσι η μαχητική κινητοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων που η παγκοσμιοποίηση και οι φιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις είχαν περιθωριοποιήσει κι’ είχαν αφήσει έξω από τις κοινωνικές εξελίξεις κι’ επιτεύγματα. Στόχος είναι η αυτοσυνειδητοποίησή τους σαν θύματα της ηγεμονικής συμπεριφοράς των διαχειριστικών ελίτ της νέας τάξης πραγμάτων και η συνειδητοποίηση της δυνατότητάς τους να συμπράξουν μεταξύ τους κοινωνικά και να πολεμήσουν για την εκπόρθηση της πολιτικής εξουσίας. Με την δυναμική παρουσία “οργανικών διανοουμένων” επικεφαλής, μπορούν να κινητοποιηθούν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις για μια αντίσταση σε πολιτιστικό επίπεδο και γιά την δημιουργία πολυποίκιλων αντι-ηγεμονικών κινημάτων. Σύμφωνα με τον γάλλο φιλόσοφο Alain de Benoist, θα μπορέσει έτσι να υπάρξει μιά αντικατάσταση στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας και να καταληφθεί αυτή από τις δυνάμεις της Νέας Δεξιάς, σε συμμαχία με την εργατική τάξη και άλλες κοινωνικές περιθωριοποιημένες ομάδες. Δημιουργώντας έτσι μια νέα ηγεμονική πραγματικότητα, στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας (Βλ. “La Revolution Conservatrice”, Elements, 1977).
H λογική αυτού του θεωρητικού σχήματος είναι η Μαρξιανή πάλη των τάξεων και το οικοδόμημα του Γκράμσι για την αντικατάσταση της ηγεμονικής εξουσίας των ελίτ. Απλά στρέφουν τον Γκράμσι ανάποδα, γυρίζοντας τα επιχειρήματά του κατά της ξεπερασμένης Αριστεράς. Είναι ο μεταμοντερνισμός που τους διευκολύνει σε αυτή την προσπάθεια. Με την woke κουλτούρα και τις άλλες περίεργες εννοιολογικές του κατασκευές έχει διαφθείρει τις κοινωνικές κατηγορίες στις οποίες επενδύει τόσα χρόνια το σοσιαλιστικό κίνημα, αφήνοντας την εργατική τάξη απροστάτευτη απέναντι στις πρωτοβουλίες, τους παραλογισμούς, τις αυθαιρεσίες και την καταπίεση των επιχειρηματικών και πνευματικών ελίτ. Υπάρχει έτσι πρόσφορο έδαφος για την διείσδυση αρχικά, και την επέλαση αργότερα, των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Δεξιάς στους κοινωνικούς χώρους αυτούς (βλ. και Robert Steuckers,”Post-Modern Challenges…” στο Greg Johnson, κ.α., North American New Right, T.1, San Fancisco, 2012).
Kοντολογής, πολλές θεωρητικές προσπάθειες σκεπτικιστών της Αριστεράς διευκόλυναν τον αγώνα της Ριζοσπαστικής Δεξιάς να επιτύχει τα σημερινά εντυπωσιακά της βήματα προς την εξουσία.
