Του Ηλία Καραβόλια
«Τίποτα δεν είναι πιο εύθραυστο από την επιφάνεια» (Ζιλ Ντελέζ)
Απορρύθμιση αγοράς σημαίνει «άνοιγμα» του νόμου από το ειδικό στο γενικό. Και στην αγορά εργασίας ότι νομοθετείται ως ειδικό δικαίωμα μπορεί να καθιερωθεί σταδιακά και αθόρυβα ως κανονικότητα, ως «αξίωμα».
Το πραγματικό αξίωμα όμως της εποχής είναι η πλήρης απελευθέρωση των σχέσεων μεταξύ του ιδρώτα και του χρήματος : νεοφιλελευθερισμός σημαίνει ελευθερία στο να κοπιάζεις περισσότερο, και να
πληρώνεσαι (υποτίθεται) περισσότερο.
Ναι αλλά το αυτόβουλο «περισσότερο» που κοπιάζεις, είναι επειδή δεν πληρώνεσαι καλά στο 8ώρο σου.
Είναι επειδή εξαναγκάζεσαι σε δεύτερη δουλειά ώστε να ξεχρεώσεις οφειλές (κυρίως αυτές από τον καιρό της ύφεσης).
Δουλεύεις περισσότερο σημαίνει επίσης ότι η ακρίβεια, για την οποία δεν ευθύνεσαι, τρώει την αγοραστική δύναμη του νοικοκυριού σου.
Και το μείζον είναι άλλο : ακόμα και αν θεσμοθετηθεί κανονική αμοιβή, υπάρχει περίπτωση να πληρώνεσαι δυο ολόκληρους κανονικούς μισθούς από τη τωρινή αγορά;
Μπορεί δηλαδή το κέρδος να συμπιεστεί ώστε να χωρέσει ως νόμιμους όσους διπλοεργάζονται και ορθώς πρέπει να έχουν ένσημα και δικαιώματα;
ΥΓ 1 : Τα συντάξιμα χρόνια των οφειλετών στα ταμεία θα μπορούσαν να ρυθμιστούν αλλιώς : διαγραφή προσαυξήσεων, τιτλοποίηση χρεών με έκδοση διηνεκών χρεογράφων( δηλαδή να χρησιμοποιηθεί η χρηματιστικοποίηση για κοινωνικό σκοπό) και μερική καταβολή σύνταξης (ίδια ηλικία με όλους ώστε να αποφευχθούν κοινωνικές ανισότητες).
ΥΓ 2 : Το να δουλεύει ο συνταξιούχος είναι σύνηθες. Το να επιδοτείται όμως από το κράτος για να δουλεύει επιπλέον χρόνια ώστε να του καταβληθεί σύνταξη λόγω χρεών ή έλλειψης ενσήμων, είναι κάτι διαφορετικό.
ΥΓ 3: Το διπλό 8ώρο σε δυο εργοδοτικά ΑΦΜ θα ανοίξει τον δρόμο ώστε μεγάλοι όμιλοι να μετακινούν εντός της ημέρας κάποιους χρήσιμους εργαζόμενους από την μια θυγατρική τους στην άλλη. Και όχι φυσικά με ανάλογες των ωραρίων (υπερωρίες στην πραγματικότητα) αποδοχές…
