Του Ηλία Καραβόλια
Υπάρχει και η άλλη πλευρά του επικοινωνιακού μηδενικού κόστους για τις επιχειρήσεις.
Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας και οι περίφημες τηλεσυσκέψεις, οι επικοινωνίες κόντρα επικοινωνίες για πρόοδο εργασιών και συζητήσεις επί συζητήσεων, οι δυνητικές συνεργασίες και η υπερδικτύωση, ενδέχεται να μην φέρνουν πάντα τα σωστά αποτελέσματα.
Κυρίως οι start ups εταιρείες δεν έχουν μεγάλο περιθώριο να σαγηνεύονται από την έκσταση της επικοινωνίας. Μια βέλτιστη πρακτική είναι να χαράσσουν έγκαιρα στρατηγική προτεραιοτήτων : ποιοι ακριβώς είναι οι πελάτες, ποιοι είναι οι μεσάζοντες- συνεργάτες, ποια είναι τα πρόσωπο κλειδιά που θα συμμετέχουν στις συσκέψεις.
Η υπερανάλυση χαρακτήρων και η άσκοπη μερικές φορές ανακύκλωση θέσεων, λόγω της υπερεπικοινωνίας, απωθεί την εξαιρετικά αναγκαία «ανάλυση ρόλων» : το σκανάρισμα της θέσης και της τσέπης των άλλων, για να το πούμε απλά.
Απαιτείται πρωτίστως η σωστή αξιολόγηση των επαφών : πόσο ικανοί συνεργάτες ή πελάτες είναι οι άλλοι απέναντι μας, γιατί να συνεργαστούν ή να αγοράσουν κάτι από την εταιρεία, ποια κίνητρα τους συνδέουν με τα προσδιορισμένα (εννοείται εκ των προτέρων) ωφέλη της εταιρείας.
Στο αχανές σύμπαν των απανωτών επαφών μια εταιρεία δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να επενδύει πόρους και χρόνο σε μη αποδοτικές συνέργιες ούτε και να ανοίγει φαντασιακές αγορές.
Επικοινωνώ δεν σημαίνει δουλεύω, παράγω. Η ζωή δείχνει ότι «δουλεύω» σημαίνει επίσης «σκέφτομαι πριν να κάνω κάτι» αλλά και «βρίσκω χρόνο για να σταθμίζω τον χρόνο».
Οι συνεχείς άσκοπες επαφές – επειδή μεταξύ άλλων δεν έχει αξιολογηθεί σωστά και η απόδοση του project – δεν είναι παρά παύση του δημιουργικού εαυτού μας, αναστολή της παραγωγικής μας πλευράς.
Καμία εταιρεία δεν μπορεί να πληρώνει ασφάλιστρο νεύρωσης για ψευδαισθητική παραγωγή επειδή βρίσκεται σε έκσταση επικοινωνίας και έτσι ξοδεύει μεγάλο μέρος από παραγωγικό χρόνο.
Εάν δεν αξιολογούμε σωστά την αναγκαιότητα των επαφών με τους άλλους – τόσο εκτός αλλά όσο και εντός πλέον της εταιρείας – εθίζουμε τον εαυτό μας σε μια μορφή «απλήρωτης δραστηριότητας» και αυτό γίνεται αντικίνητρο αληθινής παραγωγής και στόχευσης, και φυσικά συνεπάγεται εκτοπισμό από την αγορά.
Οργάνωση επαφών και καταμερισμός ρόλων σε συσκέψεις δεν σημαίνει «χανόμαστε στη μετάφραση» ούτε «υπερσυντονιζόμαστε στο άσκοπο». Άλλωστε κανένα project δεν ολοκληρώνεται χωρίς το σύνηθες σύμπτωμα : η επόμενη μέρα ολοένα να αναβάλλεται.
Αυτό το σκηνικό πηγάζει κυρίως από την χωρίς κόστος υπερδικτύωση η οποία τελικά κοστίζει στην εταιρεία ( τα λεγόμενα αφανή κόστη) το να μην κατευθύνεται σε ασφαλή έσοδα και να μην διαβάζει την αγορά.
Projects και προϊόντα που απαιτούν πάντα πόρους χρειάζεται πρώτα να διασφαλίσουν τα κανάλια διανομής και προσέγγισης πελατών.
Αλλά το διαδίκτυο, τα social media και τα emails είναι η εύκολη, φθηνή και ψευδαισθητική μέθοδος δήθεν ασφαλούς προσέγγισης πελατείας.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε αλλά αυτός είναι ο βασικός λόγος σπατάλης κυρίως ανθρώπινου κεφαλαίου.
Μια εταιρεία πρέπει να θέτει την ελάχιστη αντικειμενική βάση τιμολόγησης των επικοινωνιών της ώστε τα μέλη της αλλά και οι επαφές της να μην ανταλλάσσουν τελικά τον προβαλλόμενο φόβο και την νοερή προσδοκία.
Κάθε επικοινωνία – στην σημερινή εποχή υπερπληροφόρησης και υπερδικτύωσης- που δεν έχει στο επίκεντρο της νούμερα, κόστη και στοχευμένη τιμολόγηση στρατηγικής, είναι αθόρυβη συναλλαγή με κόστος : μοιάζει σαν κάτι να παράγεται αλλά τελικά να μην πωλείται.
Αφήνουμε λοιπόν στην άκρη μερικές φορές το παζάρι του thinking capacity ή του ανώφελου brainstorming ….
