Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Μεγάλους αγώνες προσπαθεί να κάνει σήμερα η Ευρώπη για να αναχαιτίσει τα μουσουλμανικά μεταναστευτικά ρεύματα απο την Ασία και την Αφρική που εισρέουν στα ευρωπαικά εδάφη. Κάνει όμως σαν να αγνοεί πως η ιστορία της Ευρώπης είναι γεμάτη απο σκληρούς αγώνες για την αναχαίτιση επανειλημμένων προσπαθειών των στρατιών του Ισλάμ να την κατακτήσουν. Δυστυχώς, οι σύγχρονοι ευρωπαίοι αγνοούν πολλές από αυτές τις συγκρούσεις και αντικρύζουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν μια απλή μετακίνηση διωκόμενων πληθυσμών που πασχίζουν να επιβιώσουν. Η πληθυσμιακή σύνθεση των ανθρώπων αυτών λέει μιά εντελώς διαφορετική ιστορία. Γιατί σχεδόν όλοι είναι νέοι άνθρωποι μέχρι 30 ετών, ελάχιστα παιδιά και πολύ λίγες γυναίκες; Οι άνω των 30 δεν κινδυνεύουν; Οσοι δεν βρίσκονται σε στρατεύσιμη η μάχιμη ηλικία δεν αποτελούν θύματα κακοποιήσεων και απειλών; Ολοι αυτοί εύκολα μπορουν να παίξουν τον ρόλο στρατιωτών/μαχητών του Ισλάμ και να εμπλακούν σε τρομοκρατικές ενέργειες κατά ανύποπτων δυτικών στόχων.
Για τους πολίτες των ευρωπαικών κοινωνιών πολύ σπάνια όλα αυτά φέρνουν στο μυαλό τις επικές μάχες των προγόνων τους κατα των στρατιών των Χαλίφηδων της Δαμασκού και των Σουλτάνων της Κωνσταντινούπολης. Κυρίως κανείς δεν φαίνεται να φέρνει στο νού του πως ο χαρακτηρισμός “ευρωπαίοι” έχει την προέλευσή του στην γενναία αντίσταση του τότε Φράγκου πολέμαρχου Σαρλ “το Σφυρί” Μαρτέλ απέναντι στους Μαυριτανούς μουσουλμάνους απο την Ανδαλουσία, στη μάχη του Πουατιέ, κοντά στην πόλη Τούρ, στα νότια της Γαλλίας. Οσοι τότε αντιστάθηκαν στους Αραβες εισβολείς το έκαναν στο όνομα της Ευρώπης. Της οποίας ηπείρου όλοι οι κάτοικοι έκτοτε ονομάσθηκαν ευρωπαίοι. Η αντίσταση τότε υπήρξε αποτελεσματική. Και απέτρεψε την ισλαμοποίηση όλης της ευρωπαικής ενδοχώρας. Οι μουσουλμάνοι περιορίσθηκαν στην Ισπανία απ’ όπου και εκδιώχθηκαν από την λεγόμενη Reconquista (Επανακατάληψη), πολύ αργότερα, από ένα συνασπισμό ισπανών βασιλέων.
Δεν υπήρξε όμως αυτή η μοναδική φορά που οι στρατιές του Ισλάμ επιχείρησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη. Στα μέσα του 16ου αιώνα, ο παντοδύναμος Οθωμανός Σουλτάνος Σουλειμάν ο Μεγαλοπρεπής έστειλε τα στρατεύματά του μέσω της Σερβίας και των πεδιάδων της Ουγγαρίας να καταλάβουν την Βιέννη. Κι’ από εκεί να ξεχυθούν στην Δυτική Ευρώπη. Εκεί, πίσω απο τα τείχη υης Αυστριακής πρωτεύουσας συσπειρώθηκαν ολες οι διαθέσιμες ευρωπαικές δυνάμεις κι’ αμύνθηκαν στο όνομα του Χριστιανισμού και του δυτικού τρόπου ζωής. Η πολιορκία τότε τελικά απέτυχε και μία ακόμη επέλαση του Ισλάμ δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε. Εκατό περίπου χρόνια αργότερα το 1863, οι Οθωμανικές στρατιές, βρέθηκαν ξανά μπροστά στις πύλες της Βιέννης. Την φορά αυτή την Ευρώπη υπερασπίσθηκε ο Λεοπόλδος ο 1ος, Αψβούργος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, με την συμπαράσταση του Ιωάννη Σομπλέσκι, Βασιληά της Πολωνίας. Η νίκη τους επι των δυνάμεων του Οθωμανού Καρά Μουσταφά, σήμανε την αρχή του τέλους της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ανατολική Ευρώπη.
Δυστυχώς, πολλοί σύγχρονοι ευρωπαίοι αγνοούν τους αγώνες των προγόνων τους για να εμποδίσουν τον εξισλαμισμό της χριστιανικής ευρώπης. Κάποιοι υποστηρίζουν τα ανοιχτά σύνορα, ώστε όποιος επιθυμεί να μπορεί να έρχεται. Πλημμυρίζοντας έτσι την γηραιά ήπειρο, μαζί με ορισμένους γνήσιους πρόσφυγες, με καθαρά οικονομικούς μετανάστες αλλά και με αρκετούς μαχητές του Ισλάμ. Κάποιοι τώρα συνειδητοποιούν το πρόβλημα κι ελπίζουν να γίνει κάτι για να διορθωθεί. Δύσκολο να πούμε με σιγουριά τι θα γίνει.
