Του Κώστα Κούρκουλου*
Όταν ήθελε ο Καστοριάδης να περιγράψει την ακατανίκητη δύναμη των συλλογικών μύθων, συχνά έλεγε ένα ευφυολόγημα: «Αν ισχυριστώ σοβαρά ότι είμαι προϊόν άμωμης σύλληψης, δηλαδή της επαφής με κρίνο, θα οδηγηθώ αμέσως στον ψυχίατρο. Όταν όμως ένας άλλος είπε ακριβώς το ίδιο, επειδή τον πίστεψαν πολλοί, έγινε αρχηγός θρησκείας!»
Είναι εκείνο που έχουν καταλάβει όλοι οι πονηροί πολιτευτές αυτής της ζωής. Οι οποίοι ξέρουν καλά ότι οι συλλογικοί μύθοι δεν είναι μόνο το καλύτερο εργαλείο που οδηγεί στην εξουσία, αλλά και το μαγικό «εμπόρευμα» που αφήνει τα περισσότερα κέρδη.
Μάλιστα, έχουν καταλάβει και κάτι άλλο: όσο περισσότερο παράλογος είναι ο μύθος που εμπορεύονται, τόσο περισσότερο απρόσβλητος από τη λογική γίνεται, οπότε τόσο περισσότερα κέρδη αφήνει.
Η τελευταία περίπτωση τέτοιου επιτυχημένου «εμπορικοπολιτικού» εγχειρήματος, διαδραματίστηκε στις μέρες μας. Όταν ένας έμπορος ισχυρίστηκε σοβαρά ότι διέθετε προς πώληση ιδιόγραφες επιστολές του Ιησού. (Προφανώς από κληρονομιά).
Και ήταν τόσο παράλογος και εξωφρενικός ο ισχυρισμός του ώστε έγινε αμέσως πιστευτός! Γι’ αυτό ο εν λόγω κύριος άρχισε αμέσως να εμπορεύεται τις επιστολές! Ταυτόχρονα ισχυρίστηκε και κάτι άλλο: Ότι διέθετε και το φάρμακο κατά της φαλάκρας! Κάτι που ήταν ακόμη πιο παράλογο και από την κατοχή των επιστολών του Χριστού, διότι ο ίδιος είναι φαλακρός! Και όμως, μαζί με τις επιστολές του Ιησού, πούλαγε και το φάρμακο κατά της φαλάκρας!
Ώσπου εσχάτως τον βλέπουμε να εμπορεύεται και το φόβο κατά των εμβολίων!
Αντί λοιπόν, μετά από αυτά, να βρεθεί στη φυλακή, τον βλέπουμε αρχηγό κόμματος στη Βουλή, όπου τον έστειλε και τον διατηρεί η πολυπληθής πελατεία του!
Πρόκειται για τρόπαιο που δεν αφήνει εμπόρους και πολιτευτές να ησυχάσουν. Διότι, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει τη μαγική δύναμη του ψέματος, όταν αυτό είναι ακραίο και γίνει ευρέως πιστευτό.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν η αντίδραση στην πρόσφατη κίνηση του καθηγητή Ηλία Μόσιαλου να αναδείξει με χιούμορ τον παραλογισμό της αμφισβήτησης των εμβολίων, δηλαδή των έργων της επιστήμης που βασίζονται αυστηρά στην απόδειξη, από ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν στην «άμωμη σύλληψη» διά του κρίνου, δηλαδή σε ένα μύθο που έχει μοναδική «απόδειξη» τη ζωγραφική.
Ενώ, μετά μια πορεία κάποιων αιώνων πολιτικού «αποχριστιανισμού» της Δύσης, ο Ηλίας Μόσιαλος είπε απλώς το αυτονόητο για δυτική χώρα και με τον τρόπο που μόνο σε δυτική χώρα επιτρέπεται.
Αφού στη δημοκρατική Δύση η θρησκεία χωρίζεται από την πολιτική και περιορίζεται στις δικές της «αρμοδιότητες». Δηλαδή στις σχέσεις με το Θεό και την «άλλη ζωή», που είναι αυστηρά εσωτερική υπόθεση του καθενός, απολύτως άσχετη με τις συναλλαγές της πραγματικής ζωής, τις οποίες ρυθμίζει αποκλειστικά η πολιτική.
Κάτι που συνεπάγεται το έτερο επίσης αυτονόητο: ότι στη Δύση δεν ερωτάται ο θρησκευτικός ηγέτης για τους νόμους που θα τεθούν ούτε ο πνευματικός για το αν ο καρκινοπαθής θα υποβληθεί σε θεραπεία ή ο καρδιοπαθής σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς ή αν θα γίνει ένα εμβόλιο. Αφού γι’ αυτά αποφασίζει μόνο η επιστήμη.
Η οποία δεν επικαλείται προς «απόδειξη» των πορισμάτων της υπερβατικές πηγές, π.χ. έναν πίνακα ζωγραφικής, κάποιο ποίημα ή τα οράματα ζηλωτών, αλλά την καθημερινή, εγκόσμια και βάσει κανόνων, ταπεινή απόδειξη των ισχυρισμών της.
Πρόκειται για το αποτέλεσμα της απομάγευσης ενός ολόκληρου κόσμου, χωρίς την οποία ούτε δημοκρατία ούτε φιλοσοφία, δηλαδή ο δυτικός πολιτισμός, θα ήταν δυνατόν να γεννηθούν.
Τα παραπάνω όμως αυτονόητα για μια δυτική χώρα φαίνεται πως για κάποιους αυτόχθονες πολιτευτές είναι έξω από τα πολιτικά τους ήθη, γιατί δεν είναι προσοδοφόρα όσο οι μύθοι.
Έτσι λοιπόν, με το που ακούστηκε μια φωνή από τη δημοκρατική και κοσμική Δύση, με τον τρόπο μάλιστα που μόνον σ’ αυτή μπορούν να μιλήσουν οι άνθρωποι, έγινε το τελευταίο «θαύμα»:
Οι αυτόχθονες έμποροι των μύθων, τους οποίους κεντρίζει το τρόπαιο του πωλητή των επιστολών του Χριστού, μετατράπηκαν σε «φρουρούς των κρίνων».
Για να μας θυμίσουν το ζόφο των εποχών, όταν η θρησκεία ήταν ρυθμιστής και αυτής εδώ της ζωής.
Αλλά για να συνειδητοποιήσουμε και εμείς, για άλλη μία φορά, πόσο ευάλωτος είναι ο πολιτισμός μας και πόσο εύθραυστη η δημοκρατία και ο δημοκρατικός τρόπος ζωής, μπροστά και στα σύγχρονα πολιτικά φαντάσματα, που μεταμφιέζονται σε «φρουρούς των κρίνων».
Κάτι που σημαίνει ότι η υπεράσπιση της Δύσης, αυτής της εκπληκτικής εξαίρεσης στην ανθρώπινη ιστορία, δεν πρέπει να σταματήσει ούτε στιγμή.
*νομικός
Πηγή: booksjournal.gr
