Του Μανώλη Μαυρομμάτη*
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που ένας ημίθεος, ο Ντιέγο Αρμάνδο Μαραδόνα, πήγε να συναντήσει άλλους πολλούς θεούς της μπάλας. Πούσκας, Ντι Στέφανο, Μπεστ, Κοπά…
Τώρα θα διαβάζει αυτά που γράφουμε και θα χαμογελά. Τι τάχα να σκέφτεται;
Θα προσπαθήσουμε να τον ρωτήσουμε απλά και λαϊκά όπως εκείνος ήθελε και πέτυχε να ζήσει. Από τότε που γεννήθηκε στο Λανούς και μετά στα soborgos του Μπουένος Αϊρες. Στην Μπόκα. Αλλά και στην Gran Via ή τις Ramblas και το Puerto Olimpico της Βαρκελώνης. Κάπου όμως τον βρίσκουμε στα στενοσόκακα της Νάπολι. Ανάμεσα σε απλωμένες σε μπαλκόνια μπουγάδες και λίγο αργότερα σε βίλες του Sorento και του μαγευτικού Capri.
Θυμηθήκαμε και την περιπετειώδη συνάντησή μας στο στάδιο Φουοριγκρότα στις πρώτες του προπονήσεις με τη γαλάζια φανέλα της Νάπολι. Για να τον ρωτήσουμε τώρα τι ξέχασε να μας πει όταν του υπενθυμίσαμε πως η Νάπολι που τον φιλοξενεί ήταν φτιαγμένη από Έλληνες και οι Partenopei που μετέπειτα πήραν το όνομα του δικού μας Παρθενώνα του άφησαν κι εκείνου ελληνική κληρονομιά!
Έφυγε αφού έζησε μια μυθική περιπέτεια ποδοσφαιρικής καριέρας! Μια ζωή εξωποδοσφαιρική που στερήθηκε στην Αργεντινή, αλλά τη συνάντησε στην Ευρώπη. Στην Κούβα. Στην Αμερική. Τα Ηνωμένα Εμιράτα. Εκεί που γνώρισε την αποθέωση. Τη δόξα. Τη γλυκιά ζωή όπως η πανέμορφη Σουηδέζα Ανίτα Εκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι της φελινικής Ρώμης με τον Μαστρογιάνι στον πρωταγωνιστικό ρόλο που θα ήθελε να είναι δικός του.
Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα δεν είχε ακόμα διαβάσει τον Μario Puzo και τον «Νονό» του. Αλλά βρήκε αργότερα τον Μάρλον Μπράντο για να αποθεώσει τη άλλη γλυκιά ζωή. Των μαφιόζων και των συμμοριών. Των απαγορευμένων ποτών στις ΗΠΑ του Μπρούκλιν και της οικογένειας του Ντον Κορλεόνε του Μπρόντγουεϊ.
Φαίνεται πως το εξαιρετικό αυτό φιλμ – «Ο Νονός» – πρωτείδε ο Ντιεγίτο συντροφιά με τους καπάτσους Ναπολιτάνους της γλυκιάς ζωής των απαγορευμένων καρπών της νιότης.
Η στρογγυλή θεά απομακρυνόταν από τα πόδια και τα ναρκωτικά τού γύρισαν το κεφάλι. Γυναίκες φλογερές. Παράνομοι έρωτες και παιδιά διάσπαρτα στον γύρο του κόσμου με μια μπάλα!..
Χρυσές μπάλες. Τίτλοι προσωπικοί. Δηλώσεις και συνεντεύξεις ενός άλλου κόσμου. Για τη Νάπολι ήταν ο ποδοσφαιριστής που της χάρισε τον μοναδικό εθνικό τίτλο. Στην Αργεντινή ένα Μουντιάλ στο Μεξικό.
Οι φτωχογειτονιές ξαφνικά έγιναν παντού πρωτοσέλιδα. Οι τηλεοράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο εικόνες μαγείας. Περίτεχνης ομορφιάς. Το άγγιγμα της μπάλας που στα πόδια του Μαραδόνα ήταν σαν από χάδι ενός βελούδινου ερωτικού! Ενα όνειρο. Ποίημα στους ήχους Πιατσόλα και τάνγκο.
Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ και τα σχόλια των εφημερίδων χαμογελούσε με ένα σαρδόνιο και ειρωνικό, σαρκαστικό συνάμα τρόπο καθώς στραπατσάριζε το έντυπο και έπινε τεκίλα στην υγειά της Ναπολιτάνας που του χάιδευε τα πυκνά μαύρα μαλλιά του έτσι πεσμένοι καθώς ήταν στο κρεβάτι. Εικόνες διαρκείας στο φινάλε πολλών ντοκιμαντέρ που ήταν πλέον ανίκανος να σταματήσει…
Δρόμος χωρίς επιστροφή. Για όσους τον αγάπησαν. Για κείνους που τον μίσησαν και ζήλεψαν. Για τον άνθρωπο που τα ‘βαλε με όλα τα ανώτερα ποδοσφαιρικά συστήματα. ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ…
Για τον μοναδικό για μας, παγκόσμιο Μύθο που τον αμφισβήτησε, αλλά οι δυο τους τελικά λατρεύτηκαν αφήσαμε τη φράση του Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, Πελέ…
«Φίλε μου αγαπημένε, Ντιεγίτο. Εκεί ψηλά όπου πας κράτησέ μου μια θέση. Εκεί θα παίξουμε την καλύτερη μπάλα της άλλης μας ζωής!».
Τώρα πια μπορούμε να τον ρωτήσουμε…
“Πελέ ή Μαραδόνα;”.
Το γέλιο του ήταν τόσο δυνατό που σπάζοντας τις αλυσίδες του Παραδείσου μάς έκανε να ραγίσουμε». Ξέχασες να βάλεις ένα ακόμα γκολ και να γυρίσεις στη γη για να αρχίσεις, αν μπορούσες, μια καινούργια ζωή!..
*πρώην συντάκτης των “ΝΕΩΝ”, πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ και ειδικός σύμβουλος στην Κομισιόν
