Οι κάλπες της υπενοικίασης… Του Ηλία Καραβόλια

311

Του Ηλία Καραβόλια

“Kρατάω το υποκείμενο για να σας κάνω να μιλάτε” έλεγε ο Lacan απευθυνόμενος στον φιλόσοφο Derrida. Φαίνεται όμως ότι αυτό το εκβιαστικό κίνητρο χρησιμοποιεί συνεχώς η εξουσία πριν από εκλογές.

Το υποκείμενο-κράτος- αρχή κρατάει ομήρους τους πολίτες : αν μου μειώσετε την εμβέλεια της ισχύος τότε δημιουργείται ανισορροπία στο σύστημα.Η κάλπη γίνεται κάτι σαν τον σεισμογράφο που θα δείξει πως μετακινούνται οι τεκτονικές πλάκες σε οικονομία-κοινωνία.

Το διακύβευμα μοιάζει σπουδαίο αλλά είναι ασήμαντο : η άσκηση εξουσίας έχει δομικές σταθερές στα μεγάλα ιερατεία του υπερεθνικού πραγματικού(“άλλοι αποφασίζουν” που λέει και ο κακομοίρης ο λαός).

Γινόμαστε κάτι σαν συνένοχοι με ότι κρυφά κουσούρια δήθεν κουβαλάμε ως επιλογές ( λαϊκισμός πχ.). Αλλά έτσι ξεχνάμε τους πραγματικούς ενόχους που ευθύνονται για την αντιδραστική ρητορική.

Οι εκλογές για την Ευρώπη στην πραγματικότητα δεν μας αφορούν καθόλου. Το φαντασιακο του νεοέλληνα, που αίφνης επανέκαμψε από την απειλή της φτώχειας, χωράει κατανάλωση και πολυτέλεια -όχι θεσμικές ανησυχίες για το εποικοδόμημα.

Παραμένουμε – όπως και όλοι βασικά οι ένοικοι της ευρωπολυκατοικίας – ιδιοκτήτες βολικών διαμερισμάτων που παρέδωσαν τα κλειδιά σε νεοσυντηρητικες κάστες εξουσίας, χέρι χέρι με τον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.

Εν κατακλείδι : η ελίτ των προυχόντων δεν κινδυνεύει από τις βουβές μάζες που δεν νοιάζονται ούτε θέλουν να ξέρουν ποιος θα ανοίξει πρώτος την πόρτα της εξόδου στο κτίριο. Και αυτό συμβαίνει διότι στην πραγματικότητα η Ευρώπη δεν έχει ενοίκους τους πολίτες της αλλά ιδιοκτήτες( εξουσίες) που υπενοικιάζουν στις κοινωνίες..