Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δυτικού τύπου δημοκρατία, με ανοικτή οικονομία και προωθημένο κοινωνικό σύστημα προστασίας, το Ισραήλ είναι πηγή δημοκρατικής σταθερότητας σε μια ασταθή και αυταρχική ως προς τα καθεστώτα της περιοχή. Παράλληλα η χώρα αποτελεί σημαντικό διεθνή κόμβο σύγχρονης τεχνολογίας και καινοτομίας, με ισχυρά διεθνή ερείσματα και σπουδαία ερευνητικά κέντρα.
Υπ’ αυτή την έννοια οι νέοι Άραβες σύμμαχοι του Ισραήλ, ήτοι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία, έχουν αρκετά να κερδίσουν από τη συνεργασία μαζί του, ιδιαίτερα δε στην παρούσα φάση της παγκόσμιας οικονομίας και της οξείας υγειονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό, η πρόσφατη ανακοίνωση για τη συμφωνία που υπέγραψαν με το Ισραήλ τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πέρα από το γεωπολιτικό της βάρος, είναι επίσης ενδεικτική και της σταδιακής υποβάθμισης του παλαιστινιακού ζητήματος από τον αραβικό κόσμο.
Από την άλλη, στη διεθνή σκηνή γίνεται όλο και πιο έντονα αισθητό ότι το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς στην ουσία είναι μια παραπαίουσα αυταρχική οργάνωση, η οποία αργά ή γρήγορα θα καταποντιστεί. Παρ’ όλα αυτά, επιδίωξη των αγιατολάδων είναι η ανατροπή των αραβικών σουνιτικών καθεστώτων που υπάρχουν στη Μέση Ανατολή και τα οποία σήμερα θέλουν να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη πορεία που κάποτε είχαν αποφασίσει να ακολουθήσουν.
Έτσι, για τα καθεστώτα αυτά, το Ισραήλ, που είναι και ο κύριος στόχος του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος, αποτελεί οικονομικό, τεχνολογικό και αμυντικό κυρίως στήριγμα, σε μια ιδιαίτερα ρευστή και γρήγορα μεταβαλλόμενη εποχή ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή.
Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανέφερε ότι το Ιράν μπορεί κάποια μέρα να συμμετάσχει στη διαδικασία προς μια πιο σταθερή και ειρηνική Μέση Ανατολή. Αυτό φαίνεται απίθανο με το σημερινό καθεστώς. Οι Αγιατολάχ, με τις πολιτικές που ακολουθούν, υπερχρεώνουν το Ιράν και καταστρέφουν την ιστορικά εύπορη μεσαία τάξη του. Αν υπήρχαν ελεύθερες εκλογές, το θεοκρατικό καθεστώς θα έπεφτε. Υπ’ αυτή την έννοια, η συμμαχία των σουνιτικών αραβικών εθνών με το Ισραήλ μπορεί να αυξήσει την πίεση για αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν. Αυτό θα ήταν καλό για τους Ιρανούς και για την περιοχή.
Ωστόσο, η προοπτική αυτή, τροφοδοτεί και τη σημερινή τουρκική επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας και τη θρασύτητα απέναντι στον δυτικό κόσμο.
Αν και ο τουρκικός λαός δεν έχει ιστορία μίσους κατά του εθνικού κράτους του εβραϊκού λαού, ο σημερινός ηγέτης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και οι Ιρανοί Αγιατολάχ καλλιεργούν το μίσος και την εχθρότητα έναντι του Ισραήλ. Το κάνουν σε μεγάλο βαθμό για εσωτερικούς λόγους, για να αποσπάσουν την προσοχή από την αποτυχημένη ηγεσία τους. Είναι ειρωνικό ότι όχι πολύ καιρό πριν, το Ιράν και η Τουρκία ήταν οι στενότεροι σύμμαχοι του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, ενώ τα αραβικά κράτη που δεν βρίσκονται στη διαδικασία ειρήνευσης με το Ισραήλ ήταν οι πιο αδιάλλακτοι εχθροί του.
Με βάση λοιπόν τις εξελίξεις και τις νέες σχέσεις στη Μέση Ανατολή, όπου ρόλο θα παίζει και η συνεργασία Αιγύπτου – Ισραήλ – Κύπρου και Ελλάδας, οι μεγάλοι χαμένοι είναι ήδη οι Παλαιστίνιοι. Δέσμιοι της ιρανικής και τουρκικής επιθετικότητας αρνούνται τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ και άγονται και φέρονται από τη Χαμάς, δηλαδή από τους εντολοδόχους της Τεχεράνης και εν μέρει της Άγκυρας.
Μοναδική ελπίδα για τον παλαιστινιακό λαό, θα ήταν η Παλαιστινιακή Αρχή να ξεφύγει από τους εκβιασμούς και σε συνεργασία με τους Άραβες σουνίτες να αναγνωρίσει ότι το Ισραήλ είναι στη Μ. Ανατολή για να μείνει και ότι μια συνεργασία μαζί του ανοίγει τον δρόμο προς την ευημερία και την απεξάρτηση από την ακραία ισλαμική ιδεολογία και δολοφονική πρακτική.
Αναμφίβολα έτσι οι νέες συμμαχίες στην Ανατολική Μεσόγειο αλλάζουν αισθητά τις γεωπολιτικές συνθήκες στην περιοχή μας, γεγονός που προδιαγράφει και νέες σχέσεις ισχύος. Και από την άποψη αυτή όλα δείχνουν θετικά για τη χώρα και την Κύπρο, παρά τον σκεπτικισμό που διατυπώνουν κάποιοι απογοητευμένοι θιασώτες τριτοκοσμικών «οραμάτων» και άλλων δομικών μετασχηματισμών.
Πηγή: naftemporiki.gr
