Του Πέτρου Βενέτη
Κάποια στιγμή, πριν κάμποσα χρόνια, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (όσοι δηλαδή είχαν μείνει και δεν είχαν εξσυριζαιστεί, για την πολιτική τους επιβίωση), αποφάσισαν να διευρύνουν τη βάση του κόμματος βάζοντας κάτω από ένα νέο όνομα, το ΚΙΝΑΛ, μικροκόμματα, τάσεις και άτομα, τα οποία γύρευαν μια τέτοια στέγη. Όπως, περίπου, έγινε με τον Συνασπισμό, όταν… ξανασυνασπίστηκε με αυτά τα οποία μετά τα ονόμασε «συνιστώσες» και έφτιαξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ έμεινε σαν συνιστώσα και αμνημόνευτο στον τίτλο, μου φάνηκε απόλυτα λογικό, μέχρι αναγκαίο.
Και πάλι αισθάνομαι την ανάγκη να χρησιμοποιήσω το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, σαν επιχείρημα ορθής τακτικής, μιας και στα εσωκομματικά και την ίντριγκα, είναι «μανούλες».
Αυτά τα κόμματα, τα οποία μπήκαν, ή αναμένονταν να μπουν, αν ήθελαν να είναι ΠΑΣΟΚ, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να οργανωθούν ξεχωριστά.
Άλλωστε, αυτή ήταν και η εικόνα που έδινε το κόμμα προς τα έξω:
Το κόμμα είναι το ΚΙΝΑΛ.
Ακόμη και η θεαματική εκπαραθύρωση κοτζάμ Βενιζέλου, ένα τέτοιο μήνυμα μετέδιδε.
Τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά γι’ αυτό το κόμμα, αλλά σίγουρα δεν έφταιγε το όνομα per se, ούτε η απομάκρυνσή του από το ΠΑΣΟΚ.
Απλά, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την παρακμιακή πορεία, που είχε πάρει, μετά το «λεφτά υπάρχουν».
Την μεγάλη αύξηση στις δημοσκοπήσεις, μετά το συνέδριο, δεν την πήραν επειδή εξέλεξαν τον συγκεκριμένο υποψήφιο, αφού δεν είχε ιδιαίτερη προβολή στο παρελθόν, ώστε να «ξεσηκώσει» κόσμο και πέρα από τους οργανωμένους.
Το συνέδριο λειτούργησε σαν μια διαφημιστική καμπάνια.
Όσοι είχαν απογοητευτεί από την «Πρώτη φορά αριστερά» και δεν ήθελαν Δεξιά, ένιωσαν ότι κάτι γίνεται σ’ αυτό το χώρο.
Κανένας δεν δελεάστηκε από την ανάμνηση της παλιάς δόξας του ΠΑΣΟΚ.
Το νεαρό της ηλικίας και το χαμηλό προφίλ του νέου προέδρου, λειτούργησαν θετικά, ακριβώς γιατί απομάκρυναν το ΚΙΝΑΛ απ’ το ΠΑΣΟΚ. Σε αντίθετη περίπτωση, ο κόσμος θα ψήφιζε τον Λοβέρδο, ο οποίος ήταν γνήσιος κομματικός απόγονος και στις υποσχέσεις του ήταν βασικό στοιχείο και η μετονομασία, ή ακόμη και τον Γιωργάκη.
Αυτός κι αν είναι απόγονος!
Στο κάτω – κάτω, όνομα υπήρχε, μ’ αυτό έγινε το συνέδριο και σ’ αυτό ψήφισε ο κόσμος.
Πως τους ήρθε τώρα να ξαναβαφτίσουν το…βαφτισμένο, κι ακόμα χειρότερα, να του δώσουν το αμαρτωλό όνομα ΠΑΣΟΚ ένας Θεός ξέρει.
Το να καλοπιάσεις τους λίγους, ηλικιωμένους πια, που είναι προσκολλημένοι στο όνομα δεν έχει νόημα, γιατί κανένας από αυτούς δεν θα φύγει απ’ τη σημερινή βάση, όποιο κι αν είναι το όνομα. «Που θα το βρει καλύτερα;».
Άσε που με την αλλαγή ονόματος παγιδεύεις όλους αυτούς που ήρθαν, ενώ δεν ήθελαν το ΠΑΣΟΚ, με κίνδυνο κάποια στιγμή να βρουν αλλού στέγη, απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος, τα οποία ξανάρχονται στο φως.
Ο στόχος, όμως, είναι το κόμμα να πάρει πολύ περισσότερους από αυτούς που είχε και αυτούς που ήρθαν μετά το συνέδριο.
Σε τι, λοιπόν, θα ωφελήσει ένα όνομα, το οποίο έχει συνδεθεί με τόσα σκάνδαλα;
Ο Κοσκωτάς, η ΑΓΡΕΞ, η ΠΡΟΜΕΤ, το καλαμπόκι, το «είπαμε να παίρνουμε, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» για τον Μαυράκη, το κατά Γιαννόπουλο «κωλόσπιτο» και πολλά άλλα.
Αποκορύφωμα ήταν οι λοβιτούρες του Άκη, οι οποίες έφεραν στην επικαιρότητα όλον αυτόν τον αγγελικά πλασμένο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και τα πληροφορήθηκε και η γενιά που δεν τα έζησε. Από αυτό, όμως, το ΚΙΝΑΛ είχε μείνει αλώβητο, ακριβώς γιατί δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ.
Σε τι θα ωφελούσε ακόμα και ένα καλό όνομα, όταν έρχεται από το παρελθόν και έχει διακοπεί η συνέχειά του, μετά από έναν ξεπεσμό;
Το μήνυμα που ακούω να μεταδίδει αυτή η αλλαγή… της αλλαγής ονόματος είναι:
«Σας τη φέραμε. Κάναμε μια προσποίηση , φορέσαμε μια προβιά για να μη μας καταλάβετε και τώρα έρχεται η αποκάλυψη».
Αλλιώς πως να εξηγήσεις το «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ», που υπερήφανα εξαγγέλθηκε;
Δηλαδή, πριν, πού ήταν;
){kind=link}