Του Πέτρου Βενέτη
Η αντιμετώπιση του λαϊκισμού από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα.
Όταν ο ένας λέει «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», εσύ τι να πεις; «όχι, ρε παιδιά, θα χρεωκοπήσουμε»; Ποιος θα σε πιστέψει και ποιος θα σε ψηφίσει;
Από αυτή την απλή και αδήριτη λογική, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κάποιος.
Για να μην πάμε πιο παλιά, ο Κ. Καραμανλής (ο ορίτζιναλ), αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Αντρέα στρίβοντας ελαφρά την πολιτική του προς τα αριστερά.
Επεμβάσεις στο εμπόριο, μη επεμβάσεις στις καταλήψεις «έδιναν κι έπαιρναν» το 1979.
Ο Αντρέας, όμως κέρδισε τις εκλογές!
Ο Σαμαράς αποφάσισε στο τέλος να γίνει αντιμνημονιακός.
Ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές!
Θα πρέπει να το καταλάβουμε, ότι κάθε προσπάθεια να συμμετέχει ένα σοβαρό κόμμα στις λαϊκίστικες υποσχέσεις, δεν αποδυναμώνει τον λαϊκιστή από την αξία των υποσχέσεων.
Τον δυναμώνει. Τον επιβεβαιώνει!
Αυτός γίνεται ο γνήσιος εκφραστής της συγκεκριμένης πολιτικής και ο άλλος… απομίμηση.
Άσε και το γεγονός ότι το παιγνίδι γίνεται στο γήπεδό του, πράγμα που του δίνει έξτρα πόντους.
Ξεκίνησε, λοιπόν ο Τσίπρας, μια εκστρατεία εναντίον των Τραπεζών. Πήγε ο Σταικούρας να το κουβεντιάσει το θέμα με τις Τράπεζες, προκαλώντας τες, «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων».
Μέχρις εκεί, καλώς!
Τι γύρευε να ανακατευτεί και ο Πρωθυπουργός, δημιουργώντας την εντύπωση ότι οι Τράπεζες αρνούνται να συμφωνήσουν;
Τι την ήθελε την κουβέντα και με την σεβαστή μας Πρόεδρο;
Για τον Τσίπρα και τους δικούς του, οι Τράπεζες είναι κατασκευάσματα του καπιταλιστικού συστήματος, που σκοπό έχουν να «πίνουν το αίμα» του Λαού.
Αν χρειάζεται επέμβαση της πολιτείας για να ελέγξει τη δίψα τους, τότε καλύτερα να ψηφίσω αυτόν που θα το λύσει μόνιμα με έναν νόμο κι ένα άρθρο, παρά να περιμένω επεμβάσεις μόνο όταν το παρακάνουν.
Τώρα, ό,τι γίνει, φοβάμαι ότι θα έχει την μορφή νίκης ή ήττας.
Αν υποχωρήσουν οι Τράπεζες, νικήθηκε το τραπεζικό κατεστημένο.
Άρα νίκησε ο Τσίπρας.
Αν υποχωρήσει η Κυβέρνηση (που δεν «την παίρνει» να κάνει κάτι τέτοιο), τότε νίκησαν οι Τράπεζες και μόνο ο Τσίπρας μπορεί να μας σώσει.
Άντε μετά να εξηγήσεις ότι οι Τράπεζες δεν ανήκουν σε λίγα άτομα, αλλά σε εκατομμύρια επενδυτές, που σίγουρα, έμμεσα τουλάχιστον (ταμεία και οργανώσεις), ανάμεσα τους είμαστε κι εμείς.
Άντε μετά να εξηγήσεις, πως τα λεφτά που η Τράπεζα δάνεισε στον μπαταξή, δεν ήταν δικά της, αλλά τα λεφτά των καταθετών. Δηλαδή τα δικά σου και τα δικά μου (αφού εκεί πάει ο μισθός σου και η σύνταξή μου).
Δηλαδή, δεν είναι απλά ένα προεκλογικό ολίσθημα, αλλά μια σφαλιάρα στο σύστημα, με το οποίο αυτή η κυβέρνηση διοικεί και σκοπεύει να συνεχίσει να διοικεί την Χώρα.
Καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι να δένουν τον καπετάνιο στο κατάρτι της ελεύθερης οικονομίας κάθε που περνάνε τα στενά των σειρήνων του λαϊκισμού.
