Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ*
Έχουν πολύ ωραίες φωτογραφίες μαζί ο Μουσταφά Ακιντζί και ο Νίκος Αναστασιάδης. Θυμάμαι μια τέτοια φωτογραφία, όπου πίνουν καφέ στο Μπουγιούκ Χαν. Καφέ της ειρήνης! Το πλήθος που μαζεύτηκε γύρω τους, τους κοιτάει με ελπίδα. Όποιον και αν ρωτήσεις λέει πως αυτή η υπόθεση τέλειωσε. Είναι κοντά η λύση.
Ύστερα περπατούν στην Αράστα και στην οδό Λήδρας. Σε άλλη μια φωτογραφία τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Αστειεύονται. Κουβεντιάζουν με τον λαό. Δύο Λεμεσιανοί. Χωρίς γραβάτα. Ο λαός τους προσφέρει λουλούδια και κάδο ελαίας. Αγοράζουν ένα ξυστό λαχείο και το ξύνουν.
Ο Ακιντζί λέει «δεν θέλουμε να ζήσουμε μια νέα απογοήτευση». Ακόμα δεν πέρασε πολύς καιρός από εκείνη τη γλυκιά συνομιλία. Σύνολο έξι χρόνια. Και κοιτάξτε πού είμαστε τώρα. Σαν να ήταν ένα όνειρο όλα αυτά. Μια φαντασίωση. Πέρασαν και πάνε. Πάθαμε αυτό που φοβόταν ο Ακιντζί. Ζήσαμε άλλη μια απογοήτευση. Ποια στη σειρά απογοήτευση είναι αυτή;
Ιδού ακόμα μια φωτογραφία που αγγίζει την καρδιά μας. Ο Ακιντζί κάθεται με κάποιους που μαζεύτηκαν γύρω από το τραπέζι. Ο Αναστασιάδης στέκεται όρθιος. Πίσω από τον Ακιντζί. Έβαλε τα δύο του χέρια στους ώμους του Ακιντζί με έναν περιπαικτικό τρόπο. Και ενώ έκανε αυτή την κίνηση, σίγουρα έκανε και ένα φιλικό αστείο. Και ο Ακιντζί σίγουρα απάντησε με ένα αστείο. Αυτές ήταν ενέργειες που προκάλεσαν ενθουσιασμό σε όλους μας και μας έκαναν αισιόδοξους. Έσβησαν και έφυγαν όλα. Και μείναμε πάλι μόνοι με την απαισιοδοξία μας.
Ο Ακιντζί είχε πιστέψει πολύ ότι θα μπορούσε να έβρισκε λύση. Εμπιστευόταν τον εαυτό του και την πειστική ικανότητά του. Πίστευε ότι θα μπορούσε να έπειθε και την Τουρκία, όχι μόνο τον Αναστασιάδη. «Μόλις τους εξηγήσεις κάποια πράγματα, καταλαβαίνουν», έλεγε. Ενώ εμείς θεωρούσαμε ότι είναι πολύ δύσκολο να επιτύχει και αυτός. Γι’ αυτό, όταν μας ρώτησε «αν κερδίσω τι περιμένετε από εμένα;» του είπαμε: «Να μας λες την αλήθεια». Ναι, είχαμε πολλή ανάγκη έναν ηγέτη ο οποίος να μας λέει την αλήθεια, να μην κρατά μυστικά τα γεγονότα που συμβαίνουν στο παρασκήνιο και είναι διαφανής. Για εμάς αυτό ήταν τόσο σημαντικό όσο η λύση.
Μακάρι να κρεμόταν και από την ειρήνη τόσο όσο κρεμόταν από τη λύση ο Ακιντζί, ο οποίος υπολόγισε λάθος τη δύναμή του. Άλλο η λύση. Άλλο η ειρήνη. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η ειρήνη θα μπορούσε να είναι εφικτή μόνο με τη λύση. Ακριβώς το αντίθετο. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να φτάναμε στη λύση μόνο με την κοινωνική ειρήνη. Ο Ακιντζί θα μπορούσε να έκανε πολύ σοβαρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Όπως επισκεπτόταν όλα τα πανηγύρια στον βορρά, θα μπορούσε να επισκεπτόταν και τα πανηγύρια στον νότο για παράδειγμα. Θα μπορούσε να πήγαινε στα Λεύκαρα όπου πήγαινε προτού καθίσει στον θώκο, να κουβεντιάζει με τις γυναίκες που έφτιαχναν θαυμάσιες δαντέλες και να ρωτούσε τι έκανε ο φίλος του εκεί στο χρυσοχοείο, ο οποίος δεν τον ξέχασε ποτέ.
Θα μπορούσε μια καλοκαιρινή βραδιά να έβγαινε για περίπατο στην οδό Λήδρας, να καθόταν μαζί με τους νέους που τραγουδούσαν εκεί και να άκουγε απ’ αυτούς τις επιθυμίες τους. Και το σημαντικότερο, θα μπορούσε να πήγαινε στο κοιμητήριο στον νότο και να επισκεπτόταν εκείνους που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο. Θα μπορούσε να συναντιόταν με τους συγγενείς των αγνοουμένων. Θα μπορούσε να αναλάμβανε μια πιο αποτελεσματική πρωτοβουλία για να δικαστούν οι εγκληματίες πολέμου που τα εγκλήματά τους είναι γνωστά.
Στον νότο υπάρχει το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής. Κτίστηκε με αμερικανική βοήθεια. Θα ήταν δικοινοτικό δήθεν. Όμως, δεν μπόρεσε να είναι εξαιτίας του Ντενκτάς. Το νοσοκομείο, το οποίο εξέταζε και Τουρκοκύπριους ασθενείς για μακρό χρονικό διάστημα, αργότερα σταμάτησε να το κάνει αυτό.
Ο λόγος ήταν πως οι Τουρκοκύπριοι δεν ήταν ασφαλισμένοι στον νότο. Η Δικοινοτική Επιτροπή Υγείας θα μπορούσε να λύσει αυτό το πρόβλημα. Ο Ακιντζί δεν μπόρεσε να το κάνει και αυτό. Ήταν ένα νοσοκομείο που νοσηλεύονταν ειδικά οι ασθενείς μας με MS. Οι ασθενείς μας το στερήθηκαν αυτό εδώ και χρόνια. Και τώρα δεν μπορούν να βρουν ακόμα και φάρμακα στον βορρά.
Όταν είχε εκλεγεί ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ αναπτερώθηκαν πολύ οι ελπίδες των Ελληνοκυπρίων οπαδών της λύσης και της ειρήνης. Ενθουσιάστηκαν πιο πολύ όταν εξελέγη ο Μουσταφά Ακιντζί. Όμως, το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε απογοήτευση. Υπάρχει κάτι που μάθαμε από αυτά που ζήσαμε. Δεν θα υπάρξει λύση στην Κύπρο χωρίς να ξεπεραστεί το εμπόδιο της Τουρκίας.
Μήπως υπάρχει κανείς να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο στην πολιτική μας σκηνή; Ακόμα δεν υπάρχει!
*Εκδότης – Αρθρογράφος Τουρκοκυπριακής Εφημερίδας ΑΦΡΙΚΑ
Πηγή : politis.com
