Του Κώστα Πάντζιου
Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές και η αβεβαιότητα μεγαλώνει, αντί να περιορίζεται. Δεν αναφερόμαστε στην αβεβαιότητα για το ποιο κόμμα θα έρθει πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, που άλλωστε πάντα συμβαίνει. Αναφερόμαστε στην ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού, που δημιουργεί την αβεβαιότητα. Και πιο πολύ, αναφερόμαστε σε κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Και αυτό είναι το ότι η αντισυστημική αντιμετώπιση της κάλπης της 21ης Μαΐου διαπερνά εγκάρσια μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος. Όπως διαπιστώνουν έγκυροι πολιτικοί αναλυτές, μέσα και έξω από την Ελλάδα, η αντισυστημική ψήφος δεν αφορά μόνο μία γνωστή ακροδεξιά πραγματικότητα, εγκληματική ή μη, αλλά βρίσκεται ήδη στο προσκήνιο, με τη μορφή μιας κατάστασης και μιας νοοτροπίας, που διέπει και άλλους χώρους. Και πιο πολύ, τον κρίσιμο πολιτικό χώρο του Κέντρου.
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Επί παραδείγματι, υπάρχουν μετρήσεις που δείχνουν πως το κόμμα του κ. Γ. Βαρουφάκη, που μπήκε στη Βουλή το 2019 με 3,4%, με κύριο ιδεολογικό κορμό την παραδοξότητα, την αοριστία και το «πασπάλισμα» με άφθονο διαδίκτυο, αποκτά ήδη αντισυστημικότητα που αγγίζει πιο συγκεκριμένες πλευρές της ελληνικής κοινωνίας, όπως τις ανισότητες στην αμοιβή εργασίας, την περιθωριοποίηση γενικά και κάποια υπαρξιακά αδιέξοδα. Δεν έχει απαντήσεις για όλα αυτά, αλλά και δεν απαιτούν στην ουσία θέσεις και απαντήσεις οι προτιθέμενοι να το ψηφίσουν, χωρίς να σημαίνει πως κάποια από τα θέματα που τους απασχολούν δεν γίνονται αντικείμενο «εμβριθούς» μελέτης πολιτικής, από το εν λόγω κόμμα, συνήθως δύσκολης να κατανοηθεί από τον απλό άνθρωπο. Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και με το κόμμα του κ. Κυρ. Βελόπουλου, που διακινεί αντισυστημικότητα στον συντηρητικό κόσμο, γαρνιρισμένη με ισχυρές δόσεις πατριωτισμού. Κοινός παρονομαστής το αόριστο, το ασαφές, το πολύπλοκο, αλλά και το αφελές, που στο βάθος βρίσκει ευήκοα ώτα σε ανθρώπους που έχουν πράγματι λόγους να θεωρούν πως είναι περιθωριοποιημένοι.
Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Δεν προέκυψε λόγω των επικείμενων εκλογών. Πρέπει να θυμηθούμε ότι προέκυψε σαν απείθεια στον εμβολια-σμό π.χ., σαν «ναι μεν, αλλά», όταν προέκυψε η βάρβαρη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, όταν διαπιστώνονταν δηλωμένη «συμπάθεια» στον ολοκληρωτισμό του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ κ. Ντ. Τραμπ, καθώς και στο αντισυστημικό στυλ που επί τέσσερα χρόνια καθιέρωσε ως προσωπική πολιτική συμπεριφορά του.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα, είναι το πλήρες αδιέξοδο των δημο-σκοπικών εταιρειών, καθώς δεν γνωρίζουν πια, μέσα στο κομφούζιο που προαναφέραμε, πόσο ειλικρινείς είναι οι απαντήσεις που εισπράττουν οι δημοσκόποι τους, όταν ερωτούν για το τι πρόκειται να ψηφίσουν οι ερωτώμενοι πολίτες. Όταν η αντισυστημικότητα και των δύο άκρων έχει τέτοια έκταση, τι μέτρημα να γίνει! Κάποιοι λέγουν, ότι τους προβληματίζει το ότι τόσο κοντά στις εκλογές, υπάρχει ένα 15% αναποφάσιστων!! Εμείς πιστεύουμε πως δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα. Το πρόβλημα είναι, το πόσοι ψηφοφόροι δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι είναι «αναποφάσιστοι» αλλά στην πραγματικότητα θα ψηφίσουν αντισυστημικά. Και απλά δεν θέλουν να το αναφέρουν. Θεωρούν πως και το γεγονός ότι δεν το αναφέρουν, αποτελεί ένα ακόμη «τσαλάκωμα» των όποιων.. κατεστημένων!!!
Έναντι όλων αυτών, τι πράττουν τα άλλα κόμματα; Π.χ. το ΚΚΕ κάθεται στην ακρούλα και είναι εναντίον όλων, των συστημικών κομμάτων εννοείται, μέρος των οποίων είναι και αυτό. Δεν θέλει κανένα διάλογο με τα άλλα κόμματα, δεν συμμαχεί, δεν συνεννοείται, δεν ανακατεύεται. Το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ κάνει ανένδοτο αγώνα εναντίον των δύο μεγάλων κομμάτων, μήπως και πάρει κάποιους ψήφους και από τα δύο. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προσπαθεί να δώσει την εντύπωση πως ηγείται της Κεντροαριστεράς, που στην ουσία… συναποτελείται μόνο από τον ίδιο. Ενώ θα μπορούσε να μην είναι μόνος στην προσπάθεια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη… ιστορία! Και τέλος, ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης, με τη Ν.Δ., «παλεύει» για μια αυτοδυναμία της απόλυτης θεωρίας, μήπως στοχεύοντας μακριά, πετύχει κάτι κοντινότερο, που να είναι η πρωτιά του κόμματός του το βράδυ των εκλογών!!!
Υπάρχει η εντύπωση, ότι τα τρία κόμματα που προαναφέραμε «παίζουν», χωρίς να το αντιληφθούν, σε ένα γήπεδο που υπήρχε στις προηγούμενες εκλογές, του Ιουλίου του 2019, ενώ τώρα έχει αλλάξει και το γήπεδο και οι παίκτες, αλλά πιο πολύ έχουν αλλάξει οι θεατές!!! Θα μπορούσαμε, ίσως, να επαναλάβουμε, καθ’ υπερβολήν, την γνωστή φράση του Ζαν-Πωλ Σαρτρ: «Η κόλαση είναι οι άλλοι…». Με το «κόλαση», βέβαια, σε εισαγωγικά.
