Οι διάφορες εσωτερικές αντιμαχόμενες ομάδες ή πολιτικές τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν έχουν φαντασία. Ενόψει επικείμενων εσωτερικών εκλογών είναι φανερό πως η «δημιουργικότητά» τους έχει ξεχειλίσει. Εμφανίστηκαν έτσι διάφορες πολιτικές ομάδες, με λογάς υπαρκτούς η φανταστικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Η πλέον ευφάνταστη και περισσότερο φιλόδοξη είναι σίγουρα η Ομπρέλα.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Εκφράζει θεωρητικά μια αριστερότερη από την κυρίαρχη ομάδα αντίληψη, υποσχόμενη πως μπορεί να οδηγήσει το κόμμα σε πορεία εξουσίας… Είναι όμως κάτι τέτοιο εφικτό; Ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι αριστερές πολιτικές αντιλήψεις δείχνουν να υποχωρούν παντού. Σαν πολιτικές ιδεολογίες αλλά και σαν μοντέλα διακυβέρνησης. Πού μπορεί να στηριχθεί μια παρόμοια πλατφόρμα; Σε γενναιόδωρες κρατικές παροχές από έναν διευρυμένο δημόσιο τομέα; Αν κάτι τέτοιο ακούγεται ελκυστικό, απωθητικά είναι τα μέσα για την όποια δυνατότητα πραγματοποίησής τους. Διότι προϋποθέτουν σοβαρή αύξηση της φορολογίας. Η άμεση, οδηγεί σε σοβαρή αντίδραση όλα τα παραγωγικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης.
Ακόμα και ο Π. Πολάκης έχει στηλιτεύσει τέτοιες επιλογές, κατηγορώντας τες ως υπεύθυνες της εκλογικής καταβαράθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η επιλογή είναι οι έμμεσοι φόροι, που καμιά φορά αποτελούν αναπόφευκτη επιλογή, έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις πατροπαράδοτες ιδεοληψίες της Αριστερός. Παρ’ όλο που αποτελούν φόρους που μπορεί κάποιος να αποφύγει. Ελέγχοντας τη συμπεριφορά και τις αγορές του.
Και στη Λατινική Αμερική όμως, που φαίνεται να επανέρχεται η Αριστερά στα πράγματα, πρόκειται για μια «ιδιαίτερη» Αριστερά. Οπως έγραψε κι ο Τάκης Μίχας (που ζει εδώ και χρόνια στο Μεξικό), «Ο Manuel Obrador, Πρόεδρος του Μεξικού, π.χ. τοποθετείται με τέτοια θέρμη υπέρ της μείωσης των κρατικών δαπανών (μείωση μισθών βουλευτών, δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ., κατάργηση δημοσίων οργανισμών) που θύμιζε περισσότερο Thatcher η Reagan παρά έναν κλασικό αριστερό πολιτικό.
Στη Νικαράγουα η εξέγερση του λαού εναντίον του καθεστώτος ξεκίνησε το 2018 όταν ο μαρξιστής Daniel Ortega προσπάθησε να επιβάλει ένα «μνημόνιο» περικοπής των συντάξεων που είχε συμφωνηθεί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή το “μνημόνιο” αποσύρθηκε). Και τι να πει κανείς για το σχέδιο δολαριοποίησης της οικονομίας που προωθεί ο Maduro στη Βενεζουέλα; Είναι αυτό Δεξιά η Αριστερά;» (Athens Voice).
Δύσκολο είναι κάποιος να καταλάβει ποια μπορεί να είναι η αριστερότερη πολιτική που πρεσβεύει η καινούργια αυτή τάση του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι ακριβώς θα μπορέσει να πει στο εκλογικό σώμα ώστε να το συνεπάρει και να το απομακρύνει από την κυρίαρχη πολιτική παρουσία της ΝΔ; Πέραν των γενικόλογων κ αφηρημένων αναφορών σε φιλολαϊκές και προοδευτικές πολιτικές, που με βάση τη διεθνή εμπειρία του περιεχομένου τους μόνο για «προοδευτικές» δεν μπορεί να τις εκλάβει κάποιος, τίποτε ουσιαστικά καινούργιο δεν πρόκειται να εμφανισθεί στον δημόσιο διάλογο.
Η Ομπρέλα λοιπόν δεν θα μπορέσει να καλύψει τη γύμνια σε επιχειρήματα και νέες ιδέες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ιδιαίτερα όταν έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική καταιγίδα που επιβάλλουν στη χώρα οι διαρθρωτικές αλλαγές και τολμηρές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες υπάρχει απόλυτη ανάγκη…
Πηγή: tomanifesto.gr
