Του Γιάννη Πρετεντέρη
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω.
Από τη μια πλευρά δηλαδή θα καμαρώνουμε για τους συμμάχους μας, θα κομπάζουμε για τους εταίρους μας και θα γκρινιάζουμε αν τους ξεφύγει καμία κουβέντα για την Τουρκία.
Αλλά από την άλλη, όταν οι σύμμαχοι και οι εταίροι μας πασχίζουν να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να σταματήσουν τον Πούτιν, εμείς θα στέλνουμε φιλάκια, καρδούλες και Ντεπόν για τον πονοκέφαλο.
Ποιο σινεμά το παίζει αυτό το έργο να το δω κι εγώ;
Διότι το άλλο έργο είναι ότι έχουμε πόλεμο. Οι Ουκρανοί δεν ακολούθησαν την παλικαρίσια συμβουλή του στρατηγού Τόσκα κι όταν μπήκαν σπίτι τους οι ληστές δεν έκαναν ότι κοιμόντουσαν.
Πήραν τα όπλα να υπερασπιστούν το σπίτι τους.
Κι αυτά τα όπλα πρέπει κάποιος να τους τα δώσει. Διαφορετικά κάνει «συναυλίες ειρήνης» και φυσικά το παιχνίδι των ληστών.
Σήμερα δεκάδες σύμμαχοι, φίλοι και εταίροι μας βοηθούν, χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τους Ουκρανούς.
Διότι στις χώρες τους δεν πιστεύουν ότι η υποστήριξη της Ουκρανίας είναι «καθοδηγούμενος από τον εξωτερικό παράγοντα στόχος», ούτε «η πλήρης εξυπηρέτηση των αμερικανικών γεωπολιτικών συμφερόντων» (όπως κατάλαβε ο υποπτέραρχος ε.α. Δ. Παντελάτος, «Εφ.Συν», 30/5).
Ούτε έχουν όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους πρώην στρατιωτικούς που θεωρούν ότι οι Ουκρανοί κακώς αντιστέκονται και θα πρέπει να παραδοθούν να τελειώνουμε.
Ούτε κυκλοφορούν στις τηλεοράσεις διάφοροι άλλοι απόστρατοι που θέτουν σε αμφισβήτηση κάθε βοήθεια στην Ουκρανία επικαλούμενοι διαδικασίες και αποφάσεις για τις οποίες δεν ρωτήθηκαν.
(Μεταξύ μας, ευτυχώς. Φοβάμαι πως αν τους είχαν ρωτήσει θα στέλναμε όπλα στον Πούτιν!)
Ούτε φυσικά υπάρχουν υπουργοί που θεωρούν ότι «κακώς το ΝΑΤΟ το 2008 ανακοίνωσε ότι θα βάλει τη Γεωργία και την Ουκρανία εντός των κόλπων του χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τη Ρωσία. Επρεπε να είχε υπάρξει προηγούμενη συνεννόηση» (Αγγ. Συρίγος, 31/5).
Γενικώς δηλαδή οι φίλοι και οι εταίροι μας δεν πιστεύουν ότι οι ανεξάρτητες χώρες χρειάζεται να παίρνουν την άδεια του Πούτιν, της Ρωσίας ή κάποιου άλλου για να ασκήσουν την ανεξαρτησία τους.
Το περίεργο μάλιστα είναι ότι αυτό ισχύει και για τη χώρα μας.
Η οποία έχει το δικαίωμα να συντάσσεται με τους φίλους, συμμάχους και εταίρους της χωρίς να ρωτάει προηγουμένως τη Ζαχάροβα και κανένα «φιλορωσικό» στρατόπεδο.
Ξέρετε ποιος δεν μας αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα; Ο φίλος μας ο Ερντι, ο καραμπουζουκλής!
Αλλά δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας που να αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ερντι να διαμαρτύρεται.
Πηγή: ot.gr
