Του Γιώργου Κράλογλου
Οι 700.000 νέοι που βρήκαν λύση εκτός Ελλάδας έφυγαν γιατί δεν έβλεπαν μέλλον εντός Ελλάδας. Τώρα θα φεύγουν γιατί φοβούνται και για τη ζωή τους.
Έχουμε ή δεν έχουμε ευθύνη όταν άλλοι 57 νέοι χάθηκαν από τη ζωή μας και γιατί η Πολιτεία, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς, τα κόμματα, οι ιδεολογίες τους και οι κυβερνήσεις τους ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο, αφού δεν δικαιώθηκε σχεδόν τίποτα από τις αναζητήσεις όσων τους εμπιστεύθηκαν και τους παρέδωσαν την εξουσία του τόπου;
Διφορούμενες ερμηνείες και τα γνωστά ναι μεν αλλά… δεν χωράνε. Η αλήθεια είναι ωμή. Και έρχεται από την απάντηση που βεβαίως και πρέπει να δοθεί στο εξής δεύτερο ερώτημα.
Ποια κυβέρνησή της μεταπολίτευσης δικαιούται να αποκαλείται “κυβέρνηση σωτηρίας”. Και με ποιο από τα έργα της μπορεί να αποδείξει τη “σωτηρία” που προσέφερε.
Αν εξαιρέσουμε τη δημοκρατική αποκατάσταση (μετά τη χούντα) για την οποία συνετέλεσαν και πολλά άλλα (επί χούντας), ίσως θα μπορούσαμε να αναδείξουμε την ένταξή μας στην ΕΟΚ.
Αλλά με ποιες συνθήκες και εκεί; Με ποιες δυνατότητες ώστε να προσαρμόσουμε (ανταγωνιστικά) την οικονομία μας; Να δέσουμε τη δική μας μορφή οικονομίας με την ευρωπαϊκή; Καλύτερα να μην τα σκαλίσουμε παραπέρα…
Ας μείνουμε στην ανάμνηση της πρώτης (τότε) πρωθυπουργικής τοποθέτησης προς τη βιομηχανία και τις άλλες επιχειρήσεις της τότε οικονομίας μας: “Εγώ σας έριξα στη θάλασσα και πρέπει να κολυμπήσετε, αν θέλετε να σωθείτε…”.
Και στην απάντηση από την πλευρά της βιομηχανίας: “Δεν είμαστε πολλοί, κύριε πρόεδρε, καμιά διακοσαριά είμαστε όλοι κι όλοι. Βάλτε μας σε μια βάρκα και πνίξτε μας στη θάλασσα. Σώστε όμως τη βιομηχανία και τους άλλους κλάδους που ανήκουν οι ελληνικές επιχειρήσεις. Σώστε την οικονομία”.
Ποια ήταν η απάντηση;
Κρατικοποιήσεις (από την πρώτη 5ετία της μεταπολίτευσης) των μεγαλύτερων ομίλων που διέθετε η χώρα επειδή δεν τα έβγαζαν πέρα μιας και οι ανισότητές μας εντός ΕΟΚ δεν άφηναν περιθώρια ισχυρής άμυνας ενόψει της πλήρους ένταξης.
Ήταν τότε που η βιομηχανία (αναμένοντας απάντηση από την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση για καλύτερες συνθήκες ίσης μεταχείρισης εντός της ΕΟΚ) έκανε λόγο (σε συνέντευξη Τύπου) για “σοσιαλμανία”, από την κυβέρνηση.
Με τούτα και με εκείνα όμως ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ (εντός της οποίας -αρχικά-βγήκαμε χαμένοι λόγω της εισόδου μας και στις κρατικοποιήσεις) και περάσαμε (το 1980) στη δεύτερη φάση της “σωτηρίας”.
Στον απόλυτο σοσιαλισμό (προσέξτε το αυτό) που παρέδωσε πλήρως στα χέρια του κράτους τις μεταφορές και (ανάμεσά τους τα τρένα του ΟΣΕ) και κάθε είδους συγκοινωνίες. Τον ηλεκτρισμό (ΔΕΗ) που έμεινε, 10ετίες, στα χέρια κομματικών του ελεγχόμενου εργατοπατερισμού. Τα νερά κάθε μορφής και κάθε διανομής… Τα καύσιμα με δύο κρατικά διυλιστήρια (1 στον βορρά, 1 στον νότο). Το υπέδαφος στο σύνολό του. Όλες τις υποδομές. Την παραγωγή λιπασμάτων. Και μεγάλο μέρος του τουρισμού.
Όλα αυτά ανάλαβε να τα διοικεί η νομενκλατούρα των κομμάτων σύμφωνα με τις υποδείξεις των κομματικών συνδικαλιστών και των κλαδικών του κόμματος. Η κεντρική εξουσία ήταν και παραμένει απούσα στα πάντα, με παρέμβαση ή και εντολή του κόμματος.
Αυτό το περιβάλλον δεν άλλαξε ποτέ και σε τίποτε, για 50 χρόνια. Και οι εκλογές είχαν μόνιμο στόχο της “σωτηρίας” μας. Τα ίδια και σήμερα (που ετοιμάζονται μάλλον για τον Μάιο) με την τραγωδία των Τεμπών, όμως, να αναζητά την πρώτη θέση, από το Μάτι, στον πίνακα αναφορών της ανικανότητας του κράτους αλλά και όλων των κυβερνήσεων που εκλέξαμε για να μας “σώσουν”. Στο μεταξύ, ως Πολιτεία, τους νέους ή τους διώχνουμε ή τους σκοτώνουμε.
Πηγή: capital.gr
