Ο Φάνης Ζουρόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα, έζησε στο Αίγιο και την Αθήνα, ταξίδεψε σε πολλά μέρη. Ίδρυσε και εξέδωσε για 45 χρόνια την εβδομαδιαία εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ», με έδρα το Αίγιο αλλά πανελλαδικής εμβέλειας. Βραβεύτηκε από το «Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση» για την συμβολή του στην ανάπτυξη του Περιφερειακού τύπου και από την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων για τον Ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, ενώ διετέλεσε για χρόνια πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου και της ΕΕΔ. Είναι μέλος της U.P.F. (Ένωσης Γαλλόφωνων Δημοσιογράφων) και αρθρογράφος στον ιστότοπο tovimatisaιgialeias.gr
Συναντήσαμε τον Φάνη Ζουρόπουλο και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.
Καλησπέρα κ. Ζουρόπουλε, μιλήστε μας αρχικά για τις τωρινές σας επαγγελματικές ενασχολήσεις, τι σας έχει κεντρισει το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό;
Μετά από μια πορεία 45 ετών στην μάχιμη δημοσιογραφία έχω βγει από την «πρώτη γραμμή» και ασχολούμαι με την ταξινόμηση του αρχείου μου και την συγγραφή βιβλίων. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει δύο… Συγχρόνως επιλέγω άρθρα επωνύμων και γράφω σχόλια στην ηλεκτρονική εφημερίδα tovimatisaigialeias.gr, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Εννοείται ότι παρακολουθώ πάντα την επικαιρότητα σε τοπικό, πανελλήνιο και διεθνές επίπεδο.
Διατηρούσατε την εφημερίδα “Το Βήμα της Αιγιάλειας” για 40 χρόνια, μία εφημερίδα που ταυτίστηκε με την κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και αθλητική ζωή της Αιγιάλειας. Πώς σας επηρέασε η μετάβαση από τον έντυπο στον ηλεκτρονικό τύπο, μιας και “Το Βήμα της Αιγιάλειας” είναι πλέον σε ηλεκτρονική μορφή;
Ήταν μοιραίο να συμβεί. Η προσαρμογή της έντυπης δημοσιογραφίας στην ηλεκτρονική μορφή, άλλαξε τελείως την δημοσιογραφία… Έδωσε ταχύτητα στην μετάδοση της είδησης, αλλά δημιούργησε και τα fake news, ενώ τα κοινωνικά δίκτυα βάλθηκαν να αντικαταστήσουν το δημοσιογράφο. Δεν γίνεται όμως, χωρίς την μεσολάβηση των δημοσιογράφων δεν υπάρχει εγκυρότητα στην είδηση. Είναι όμως μια επανάσταση στον παγκόσμιο ιστό, ειδικά για όσους ξεκίνησαν με την παλιά τεχνολογία στην έκδοση.
Η δημοσιογραφία είναι ένα λειτούργημα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Δημοκρατίας. Ο πολίτης πρέπει να είναι ενημερωμένος και για να γίνει αυτό ο τύπος πρέπει να είναι ελεύθερος. Χωρίς ελευθερία του τύπου δεν υπάρχει δημοκρατία. Το βίωσα αυτό την περίοδο της Χούντας που ήμουν στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Μετά την μεταπολίτευση όμως ο τύπος άρχισε να παίρνει… αποχρώσεις και έφθασε μέχρι εδώ. Που στην πλειοψηφία του είναι εξαρτώμενος από συμφέροντα, εκδότες, εργολάβους, αλλά και πολιτικούς με παρεμβάσεις παντός τύπου… Το παράδειγμα του Αθηνοκεντρικού τύπου ακολουθεί με μια μικρή καθυστέρηση και ο περιφερειακός τύπος. Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή.
Πολιτικοί, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και εκδότες έχουν δημιουργήσει στεγανά, δημοσιογράφοι διορίζονται στα πολιτικά γραφεία των βουλευτών και των αυτοδιοικητικών, η κριτική εξαφανίστηκε, η αρθρογραφία επίσης , το ρεπορτάζ είναι ένα είδος προς εξαφάνιση και αυτό, όλοι είναι μια μεγάλη «παρέα», οργανωμένης επιβίωσης… Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω σας στην Αχαΐα… Η διαπλοκή πάει σύννεφο…
Υπάρχει μια δικαιολογία ότι η κρίση χτύπησε τον τύπο. Δεν μπορεί όμως ο δημοσιογράφος να είναι διορισμένος σε κάποιο γραφείο τύπου και παράλληλα να δουλεύει σε εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση ή ειδησεογραφικό site, πριν 20 χρόνια ήταν αδιανόητο !…
Ποια θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι τα δύο σημαντικότερα διδάγματα που αποκομίσατε από την πλούσια και μακρόχρονη θητεία σας στον Ελληνικό περιφερειακό τύπο, αλλά και στον χώρο της δημοσιογραφίας;
Η επαρχιακή εφημερίδα ήταν το «σχολείο της δημοσιογραφίας»… Από εκεί ξεκίνησαν μεγάλες μορφές που διέπρεψαν στο λειτούργημα. Ήταν όμως και μια δύσκολη διαδικασία, γιατί απαιτούσε κόπο, έξοδα και εγκυμονούσε κινδύνους… Αν δεν ήσουν «ψώνιο» δεν τα έβγαζες πέρα στην επαρχία. Το 1975 που ξεκίνησα εγώ, δεν υπήρχαν τυπογραφία στο Αίγιο, έπρεπε να έρχομαι στην Πάτρα, δουλεύαμε με λινοτυπίες σε ανθυγιεινές συνθήκες, σε περιορισμένα χρονικά διαστήματα…
Από την άλλη πλευρά η εφημερίδα αποτελούσε τον «πνευματικό φάρο» της πόλης. Όλη η πνευματική ελίτ έβρισκε στέγη εκεί, ήταν επικοινωνία με τον έξω κόσμο, η ενημέρωση της ομογένειας, όλα γίνονταν μέσα από τον τοπικό τύπο. Η περίοδος 1975-2000 που έζησα από μέσα ήταν μια κοσμογονία !… Η πνευματική, η κοινωνική, η οικονομική ζωή της πόλης εμφανιζόταν από την τοπική εφημερίδα. Η κρίση άρχισε μετά το 2010. Πριν κυκλοφορούσαν 500 επαρχιακές εφημερίδες, ημερήσιες και εβδομαδιαίες πανελλαδικά, μετά τα μνημόνια συρρικνώθηκαν στις 150-200… Και τώρα όποιος αντέξει !…
Ποιο ήταν το κίνητρο που σας οδήγησε στη καταγραφή των γεγονότων της Μικρασιατικής καταστροφής αλλά και αυτών που ακολούθησαν, στο βιβλίο σας “Η προσφυγιά του ΄22 – ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΙΟ”;
Το βιβλίο για την «Προσφυγιά του ‘22» εκδόθηκε με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή και είναι προϊόν μεγάλης ιστορικής έρευνας σε δεκάδες αρχεία για τους Μικρασιάτες που βρήκαν καταφύγιο στο Αίγιο. Δύσκολη δουλειά γιατί η καταγραφή τους δεν είχε γίνει σωστά, δεδομένου ότι το Αίγιο ήταν τότε κοινότητα, ούτε καν Δήμος και πολλά αρχεία είχαν καταστραφεί. Με βοήθησαν πολύ οι ζωντανές διηγήσεις επιζώντων συγγενών των προσφύγων και τα δημοσιεύματα τα τότε του τοπικού τύπου.
Στα χρόνια της δημοσιογραφικής σας πορείας, έχετε δώσει μία έμφαση σε ιστορικά θέματα, γράφοντας άρθρα, κάνοντας έρευνες πάνω σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, πως ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για την ιστορία;
Πράγματι παράλληλα με την καθημερινότητα έψαχνα και την τοπική ιστορία. Ξεκίνησα μια μεγάλη έρευνα για την «Επιχείρηση Καλάβρυτα» που διήρκησε πολλά χρόνια άνοιξα αρχεία εδώ και στην Γερμανία, πήρα εκατοντάδες συνεντεύξεις από πρωταγωνιστές και βρήκα την αλήθεια, ότι δηλαδή επρόκειτο για ένα σκοτεινό πολιτικό έγκλημα στο οποίο συνεργάστηκαν πολλοί για να πραγματοποιηθεί. Συνεργάστηκα με τον Γερμανό Μάγερ βοήθησε πολύ στην αποκάλυψη της αλήθειας, που συνοπτικά καταγράφεται στο πρώτο βιβλίο μου «Ο ναύτης του Αιγίου»… Παράλληλα ασχολήθηκα με την ιστορία της Επανάστασης του 1821 και την συμμετοχή του Αιγίου σε αυτήν, καθώς και σύγχρονα γεγονότα, όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου την οποία βίωσα και από μέσα. Οι τόμοι του «Βήματος της Αιγιάλειας» που έχω εμπιστευτεί στο Ιστορικό και Τοπικό Αρχείο Αιγίου, είναι ένα πολύτιμο αρχειακό υλικό για νεότερους ερευνητές.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή του βιβλίου “Ο ναύτης του Αιγίου” μία ιστορική βιογραφία; Αισθανθήκατε την ανάγκη να επικοινωνήσετε σε περισσότερους ανθρώπους τον τότε τρόπο ζωής σας, την επαγγελματική σας διαδρομή και όχι μόνο;
Το βιβλίο «Ο Ναύτης του Αιγίου» είναι μια ιστορική βιογραφία όπου συγκέντρωσα τα «μεγάλα ρεπορτάζ» που με την πάροδο του χρόνου αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα… Εκεί, υπάρχει η δημοσιογραφική μου διαδρομή, που είναι και η ίδια μου η ζωή ! …
Έζησα γεγονότα που άξιζαν να καταγραφούν για να υπάρχουν και για τους επόμενους.
Έχετε κάτι στα σκαριά σας που θα δούμε στο άμεσο μέλλον;
Στην ζωή μου ταξίδεψα πολύ. Έχω γυρίσει πολλά μέρη, έχω δει πολλούς πολιτισμούς και έχω πέσει πάνω σε πολλά γεγονότα που άφησαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία. Η ζωή συνεχίζεται και ίσως αρχίσω την συγγραφή του τρίτου βιβλίου, που θα είναι και αυτό ιστορικό, αλλά και … οδοιπορικό. Περισσότερα προσεχώς…
Ευχαριστώ πολύ το Πατρινόραμα για την φιλοξενία καλή συνέχεια στο έργο σας !
