Του Τάσου Παπαδόπουλου
Όταν οι γενετήσιες παρορμήσεις, γράφε σεξουαλικές παρορμήσεις, ταυτίζονται με αυτές των ζώων, τότε έχουμε να κάνουμε με άλογα όντα, που ενεργούν και πράττουν ως κτήνη και όχι ως άνθρωποι.
Χωρίς να διεκδικεί κανείς δημοσιογράφος τον ρόλο του ανιχνευτή της ψυχής του ανθρωπίνου είδους, η παρατήρηση και μόνο οδηγεί σε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Όταν το ζωώδες ένστικτο και μόνο, χωρίς ίχνος συναισθήματος πραγματοποιεί πράξεις γενετήσιας προσβολής, γράφε βιασμούς, τότε μιλάμε για διαταραγμένη ψυχική ισορροπία του ατόμου.
Οι καταγγελίες μετά την παρέλευση πολλών ετών, έχουν μια λυτρωτική διάθεση για τα θύματα, που σηκώνουν ένα δυσβάσταχτο ψυχικό βάρος για μεγάλο διάστημα, που τους καταδυναστεύει και επηρεάζει την συμπεριφορά τους εν γένει στη ζωή τους.
Όλοι όσοι ασχολούνται με τον χώρο του θεάματος, όπου συνυπάρχουν οι αμφιβολίες και οι ανασφάλειες, έχουν γίνει μάρτυρες με τέτοιων μορφών εκμυστηρεύσεων, που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, μια και τα θύματα φοβήθηκαν να κάνουν μια δημόσια καταγγελία.
Το παιχνίδι της εξουσίας του ισχυρού, που μπορεί να σε αναδείξει ή να σε συντρίψει, είναι το μαστίγιο του καθενός, που βλέπει τον εαυτό του ως επιβήτορα.
Μπορεί η παραγραφή των αδικημάτων αυτών ή ο χαρακτηρισμός τους ως πλημμέλημα, να τους απαλλάσσει από την απειλή μιας φυλάκισης, όμως η δημόσια χλεύη, θα πρέπει να είναι η πραγματική τους τιμωρία…
