Το πρώτο το εισπράττουμε. Για το δεύτερο πρέπει κάτι να κάνουμε. Θα μπορέσουμε; Είναι θέμα επιβίωσης…
Του Πέτρου Βενέτη
Η εισαγόμενη ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση, η επιθετικότητα των Τούρκων και ο πόλεμος στην Ουκρανία, μπορούσε (και έπρεπε) να αφήσουν και κάτι καλό. Προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται ότι «κοιτάζει» και η πολιτική βούληση της σημερινής εκτελεστικής εξουσίας.
Το πρόβλημα παραμένει, ότι η ριμάδα η βούληση δεν φτάνει!
Απ’ τις εξελίξεις, φάνηκε, ότι είναι απαραίτητο να ξανά – ασχοληθούμε με την παραγωγή πολεμικού υλικού.
Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό ακούγεται σαν κάτι το υπερβατικό, που πάει να βάλει «τον μυλωνά με τους πραματευτάδες».
Αυτό είναι λάθος.
Όχι μόνο γιατί πολλές χώρες διαθέτουν πολεμική βιομηχανία, αλλά γιατί η Ελλάδα έχει ιστορία στο χώρο.
Για τους μη γνωρίζοντες, η ΠΥΡΚΑΛ, υπήρξε κάποτε η μεγαλύτερη βιομηχανία όπλων και πυρομανιών της ανατολικής Μεσογείου και της Μ. Ανατολής με σημαντικές εξαγωγές.
Αργότερα, η ΕΒΟ σχεδίασε και παρήγαγε το αντιαεροπορικό ΑΡΤΕΜΙΣ, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως.
Μετά…σιωπή
Ακόμα κι αν δεν ξαναβρούμε την παλιά μας αίγλη, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα μέρος της ανεξαρτησίας μας στο πολεμικό υλικό καθώς και την απορρόφηση εργατικού δυναμικού.
Κάποιοι, όμως, πρέπει να «ξεσκονίσουν», μυαλά και νοοτροπίες και να «βάλουν μπρος» τις μηχανές.
Υπάρχει μια συνεννόηση με το Ισραήλ για συνεργασία πάνω στα drones. Μόλις υπογραφεί, όμως, η όποια συμφωνία, κάποιοι πρέπει να την υλοποιήσουν.
Φαίνεται, ότι ήρθε η ώρα να αξιοποιήσουμε τους υδρογονάνθρακες και το φυσικό αέριο, ακόμα και εκεί όπου ήταν ασύμφορο μέχρι τώρα. Όχι μόνο γιατί η τιμή «πήγε στο Θεό» και δικαιολογεί ακόμα και μεγαλύτερο κόστος άντλησης, αλλά για να ξεφύγουμε και απ’ τον βραχνά της έλλειψης, όποτε ο κάθε Πούτιν και κάθε ΟΠΕΚ το αποφασίσουν.
Η υπόθεση, λοιπόν, πρέπει να πάει από το σημείο ύπνωσης που βρίσκεται τώρα, στο σημείο που χρειάζεται, ώστε να δουλέψουν οι αντλίες. Τα ενδιάμεσα, όμως, στάδια κάποιοι πρέπει να τα εκτελέσουν.
Χρόνια τώρα καρκινοβατεί το θέμα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
Η πολιτική βούληση υπήρχε (λίγο–πολύ) σε όλες τις κυβερνήσεις που παρήλασαν.
Η ενεργειακή κρίση, άλλαξε τη φύση του θέματος και από αναπτυξιακό, έγινε επιβίωσης.
Τα επιδόματα είναι μπαλώματα και είναι προσωρινά, γιατί υποτίθεται, πως υπάρχει προοπτική και σχέδιο να λυθεί το πρόβλημα.
Κάποιοι, όμως, πρέπει να βρουν τον τρόπο να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και να ξεκολλήσουν τα έργα γρήγορα.
Η νέα παγκόσμια κρίση, έφερε στην επιφάνεια και το πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής, που λιμνάζει παρ’ ημίν.
Κάθε φορά που οι αγρότες κατεβάζουν τα τρακτέρ, βρίσκεται μια λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα ή γίνεται ένας συμβιβασμός και πάμε ήσυχοι να συνεχίσουμε τον ύπνο του δικαίου. Στο μεταξύ, ο κόσμος βολεύεται με σκόρδα από την Κίνα, αρνάκι απ’ την Ν. Ζηλανδία και λευκό τυρί από την Αυστρία.
Δυστυχώς, τα προβλήματα πάνε σε βάθος υποδομών και δεν θα ‘ναι εύκολο να λυθούν.
Σημασία έχει πότε και πως θα ξεκινήσει ένα σχέδιο.
Όλοι αυτοί από τους οποίους εξαρτάται η υλοποίηση όλων αυτών, δεν είναι μέλη μιας κυβέρνησης.
Είναι η κρατική μηχανή.
Για το πόσο καλά, όμως, δουλεύει αυτή η μηχανή, την ευθύνη την έχει η κυβέρνηση.
Σε όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν μεταπολεμικά, πολύ λίγοι είχαν αυτή την αίσθηση της ευθύνης.
Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις αυτούς που «σηκώνουν τα μανίκια» και παρεμβαίνουν ελέγχοντας την πρόοδο και δίνοντας λύσεις, μέχρι να υλοποιηθούν οι αποφάσεις.
Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσοι και σε ποια πόστα είναι.
Σήμερα, που υπάρχει σημαντική βελτίωση, δυστυχώς τους μετράς άνετα στο ένα χέρι.
Οι ανάγκες, όμως, έχουν πολύ μεγαλώσει και τα περιθώρια χρόνου έχουν απελπιστικά στενέψει.
Αν το κόμμα δεν διαθέτει τέτοια ταλέντα, ας ψάξουμε έξω από αυτό.
Αρκεί να έχουμε ξεκαθαρίσει τις προδιαγραφές και να «σηκώσει τα μανίκια» πρώτος ο Πρωθυπουργός, για να ελέγχει και να συντονίζει καθημερινά.
