Του Ηλία Καραβόλια
Η πυκνή επικαιρότητα, ο αγώνας επιβίωσης, η ταχύτητα των δικτύων, δεν επιτρέπουν να σκεφτούμε μήπως πρέπει να ξεσκονίσουμε κάποια βιβλία.
Και θα ρωτήσει κάποιος γιατί να διαβάζουμε βιβλία αφού ζούμε στην εποχή του internet και των μηχανών αναζήτησης.
Στην Ελλάδα δεν διαβάζουμε. Δυστυχώς ούτε εφημερίδες πλέον. Παίρνουμε μασημένη τροφή ( πχ.απο sites,facebook social media) στην οθόνη μας.
Mας ενδιαφέρει η πληροφορία και η είδηση, όχι η πρωτόλεια γνώση.
Δεν μας ενδιαφέρει πάντα να κατανοούμε τί συμβαίνει : μας ενδιαφέρει να ξέρουμε πριν τους άλλους.
Η πραγματικότητα που τρέχει δεν χωράει ανάλυση και φιλοσοφία. και υπεραπλουστεύουμε τα πάντα.
Σπανίως ρίχνουμε μια ματιά στην βιβλιοθήκη να θυμηθούμε ότι κάπου διαβάσαμε μια παραλλαγή, μια παλιότερη εκδοχή του παρόντος.
Η αλήθεια είναι ότι μας τρομάζει, υποσυνείδητα, να ανακαλύψουμε ότι κάπου σε ένα δοκίμιο ή σε ένα κλασικό μυθιστόρημα, ίσως είναι καταγεγραμμένη η νεύρωση μας να κατανοούμε τα πάντα.
Φοβόμαστε να ψάξουμε σε ένα βιβλίο την εμμονή μας να ερμηνεύσουμε το παρόν με όρους μέλλοντος.
Το τι θα γίνει πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να είναι γραμμένο σε βιβλίο.
Ταχύτητα, ανάλυση γρήγορη, εύκολα συμπεράσματα : ούτε πρόλογος, ούτε περιεχόμενα, ούτε επίλογος.
Και όμως, το βιβλίο είναι η ζωντανή υπενθύμιση της ανθρωπότητας.
Είναι ο τρόπος να μην ξεχνάμε ότι αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι το συνεχές της ιστορίας.
Αποχωριστήκαμε την δύσκολη δουλειά : να βάζουμε το μυαλό μας να βλέπει πίσω απο τα τρέχοντα, πίσω απο τα δρώμενα, χωρίς να αναζητούμε φαντάσματα.
Το βιβλίο έγινε για πολλούς η ξεπερασμένη γνώση, ένα αντικείμενο νεκρό.
Το μυαλό μας χρειάζεται πλέον την εικόνα και την μικρή φράση, τις λίγες λέξεις, την απλή περιγραφή.
ΥΓ : Ο Μπόρχες έγραψε ότι «απ’ όλα τα εργαλεία του ανθρώπου το πιο εκπληκτικό είναι χωρίς αμφιβολία το βιβλίο. Τα άλλα είναι προεκτάσεις του σώματος»…
