Του Ηλία Καραβόλια
«Πάμε και όπου βγει».
Η ιστορία αυτής της έρημης χώρας σε μια μόνο φράση….
Μηχανοδηγοί στο βαγόνι μιας «περήφανης» ιστορίας, μόνιμο πλήρωμα στη βάρκα της ελπίδας, φανατικοί πιστοί του «έχει ο Θεός»…
Χωρίς πυξίδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς εναλλακτικές….
Φυγόπονοι στην πειθαρχία και στην προσαρμογή…
Πρώτοι στα όνειρα και τις φαντασιώσεις, ελάχιστοι και ανεπαρκείς στα μικρά…
Είμαστε σκλάβοι στα δεσμά της ανικανότητας να παράγουμε ευθύνη και υπεύθυνους…
Ανυπάκουοι στο πρέπει και υποταγμένοι συνεχώς στο θέλω….
Μακριά από το άχθος της ηθικής υποχρέωσης και από το βάρος της επιλογής : «ότι θέλει ας γίνει, ότι βγάλει η κάλπη, όλοι το ίδιο είναι»…
Μνησίκακοι με τον εαυτό μας, φθονεροί με την πρόοδο των άλλων, προγονόπληκτοι και ανιστόρητοι, προσποιούμαστε λόγω πλούτου και κατανάλωσης ότι γίναμε Δύση, ενω τρώμε τις σάρκες μας…
Απωθούμε καθημερινά τον θάνατο με χορούς και καρναβάλια, μασκαράδες για να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας…
Απολαμβάνουμε το σύμπτωμα μας αφού πάντα «φταίει ο Άλλος» ποτέ το Εγώ και το Εμείς…
Στο τιμόνι και στους δρόμους παίζουμε ηδονικά με τα όρια μας, φλερτάρουμε με το τέλος…
Ξορκίζουμε την «κακιά την ώρα» αφού ούτως ή άλλως « μέχρι εκεί ήταν η μοίρα του να γίνει»…
Χώρα της δεισιδαιμονίας και της παροιμίας, κράτος -τυφλοσούρτης, κοινωνία της απάθειας…
Μια ιδέα είναι η Ελλάδα. Μια «μεγάλη ιδέα». Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα….
Είναι ένα τρένο στον αυτόματο που μονίμως δεν βλέπει απέναντι την σύγκρουση…
