Του Θεοδόση Μπουντουράκη
Πρωτίστως είμαι και αισθάνομαι Έλληνας. Αγαπώ την πατρίδα μου έστω και αν πολύ συχνά με απογοητεύει και με κάνει να αισθάνομαι ότι μονίμως απαιτεί πολύ περισσότερα από τα λίγα που μου δίνει. Αλλά αυτά τα λίγα που μου δίνει είναι υπέροχα και μοναδικά.
Βεβαίως αυτά τα λίγα δεν έχουν να κάνουν με το Ελληνικό Κράτος και κυρίως με το Ελληνικό Δημόσιο του οποίου αισθάνομαι υποτελής, αλλά έχουν να κάνουν με ορισμένα άλλα όπως η ελληνική γλώσσα, μία γλώσσα με απέραντο πλούτο και εκφραστικότητα, μία γλώσσα που μιλιέται από την εποχή του Ομήρου και στην οποία έχουν γραφεί τα θεμέλια της φιλοσοφίας και της επιστημονικής σκέψης καθώς και τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας από τον Επιτάφιο του Περικλέους, μέχρι την Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Παράλληλα όμως με την αγάπη μου για την Ελλάδα αισθάνομαι και είμαι Ευρωπαίος.
Είχα την τύχη να σπουδάσω σε δύο από τα καλύτερα Αγγλικά Πανεπιστήμια την εποχή που η Αγγλία ακόμη μεσουρανούσε, να ζήσω αρκετά χρόνια εκεί, να ταξιδέψω σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και να διαμορφωθώ πνευματικά και πολιτισμικά από στοιχεία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού! Θεωρώ τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό τη φυσική εξέλιξη του Κλασσικού Ελληνικού, με σπουδαιότερο επίτευγμά του την Αναγέννηση η οποία διαμορφώθηκε από τις κοσμοϊστορικές φυσιογνωμίες του Νεύτωνα του Βολταίρου και τόσων άλλων γιγάντων φυσικών επιστημόνων και φιλοσόφων, μέχρι την εποχή του Καντ του Φρόιντ και των συγχρόνων μας Καρλ Πόπερ, Αϊνστάιν και τόσων άλλων.
Σήμερα αποτελεί κοινό τόπο ότι η Ευρώπη παρακμάζει. Λέγονται και γράφονται πολλά για τους λόγους της σύγχρονης ευρωπαϊκής παρακμής, με κυριότερο λόγο την έλλειψη εμπνευσμένης πολιτικής ηγεσίας. Προσωπικά πιστεύω στη θεωρία των ιστορικών κύκλων, ενός Απόλυτου και Αδιάψευστου Φυσικού Νόμου ο οποίος εξηγεί πολλά ιστορικά κοινωνικά και οικονομικά φαινόμενα.
Ο εν λόγω Νόμος πρεσβεύει ότι οι κοινωνίες υπόκεινται σε αναπόδραστους κύκλους ακμής και παρακμής. Ως εκ τούτου θεωρώ ότι αφού η Ευρώπη διένυσε μία ιστορική περίοδο λαμπρής πνευματικής και πολιτιστικής ακμής, τώρα έχει εισέλθει στην αναπόφευκτη φάση της παρακμής και της κατάπτωσης.
Στον αντίποδα βρίσκεται η Αμερική η οποία σήμερα είναι πανίσχυρη και ακμάζει, ενώ την εποχή που η Ευρώπη μεσουρανούσε, στην Αμερική περιφερόντουσαν καουμπόηδες και χρυσοθήρες. Η Αμερική από τον εικοστό αιώνα και έκτοτε παράγει πλούτο, επιστημονικά επιτεύγματα ακόμη Τέχνες και Παιδεία, έχοντας αναπτύξει ένα μεγάλο αριθμό εξαιρετικών Πανεπιστημίων τα οποία αποτελούν επίκεντρο παγκόσμιας τεχνολογικής και πολιτισμικής εξέλιξης. Και μην ξεχνιόμαστε, αν η Αμερική δεν είχε εισέλθει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης θα είχε καταντήσει μία θλιβερή επαρχία της Ναζιστικής Γερμανίας.
Την πρωτοκαθεδρία όμως της Αμερικής και την κατάπτωση της Ευρώπης στις μέρες μας, μπορούμε να διαπιστώσουμε και με ποσοτικό τρόπο, μέσω ενός αδιάψευστου αριθμητικού μεγέθους το οποίον συναρτάται με την πορεία των οικονομιών. Πρόκειται για τη συναλλαγματική ισοτιμία των αντιστοίχων νομισμάτων η οποία δεν καθορίζεται μόνον από τη σχετική δυναμική των αντιστοίχων οικονομιών, αλλά αντανακλά και την παγκόσμια άποψη ως προς τη γενικότερη ισχύ των συγκεκριμένων χωρών, δεδομένου ότι οι συναλλαγματικές αγορές είναι παγκόσμιες και συμμετέχουν σε αυτές όλες οι χώρες και όλα τα νομίσματα.
Σήμερα η συναλλαγματική ισοτιμία ευρώ-δολαρίου βρίσκεται περίπου στο 1 ευρώ=1,02 δολάρια και οδεύει ταχύτατα προς την πλήρη εξίσωση δηλ. ένα προς ένα, και με προβλέψεις για ακόμα πιο κάτω. Το ευρώ κατέγραψε τη μέγιστη τιμή του ως προς το δολάριο στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και έκτοτε έχει κατρακυλήσει κατά περίπου 35%, πράγμα που πιστοποιεί την αρνητική μεταβολή της παγκόσμιας κοινής γνώμης ως προς την δυναμική της Ευρωζώνης έναντι της Αμερικής.
Αντίθετα αν εξετάσουμε μία χώρα όπως η Ελβετία η οποία εξακολουθεί να παραμένει ισχυρή και ευημερούσα θα δούμε ότι η ισοτιμία του ελβετικού φράγκου ως προς το δολάριο κατά την ίδια περίοδο ανέβηκε κατά 20%, και μάλιστα με την Ελβετική Κεντρική Τράπεζα να παρεμβαίνει για να το φρενάρει, ενώ συνήθως οι Κεντρικές Τράπεζες παρεμβαίνουν για να στηρίξουν το νόμισμά τους.
Αυτά τα νούμερα νομίζω ότι καταδεικνύουν ευκρινέστατα την κατάπτωση της Ευρωζώνης (του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης) σε αντίθεση με τον δυναμισμό της Αμερικής. Όμως αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία περίοδος την οποίαν διέρχεται η Ευρώπη.
Πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα η περίοδος αυτή της ευρωπαϊκής παρακμής θα ολοκληρωθεί και η Ευρώπη θε επανέλθει σε φάση δυναμισμού και ακμής. Και τότε οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες θα μας φαίνονται ικανές και ισχυρές.
Πιθανόν βέβαια να κάνω λάθος και η θεωρία περί Ιστορικών Κύκλων να μην ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπότε τίποτα από όλα αυτά που περιέγραψα δεν θα συμβεί. Όμως θα έχω μία καλή δικαιολογία. Ότι σε αυτό το λάθος με οδήγησαν τα φιλοευρωπαϊκά μου αισθήματα!
Πηγή: newmoney.gr
