Του Βασίλειου Γρ. Παπαδάκη*
Τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους είναι ελληνικά. Η Ελλάδα έχει μόνο έναν αποτελεσματικό τρόπο να αντιδράσει κατά των τουρκικών προκλήσεων. Ν’ αυξήσει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 μίλια στα 12, νόμιμο δικαίωμα που εφαρμόζουν τα παράκτια κράτη. Πρέπει όμως πρώτα να πεισθούν όσον ένεστι, με λογικά και δίκαια επιχειρήματα, οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, αμφότερες μεγάλες ναυτικές δυνάμεις, ότι δε βλάπτονται τα συμφέροντα τους από την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Με αίσθηση της πραγματικότητας στην απολυτότητα της η Ρωσία ευνοείται από τη διάσπαση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ ενώ οι Η.Π.Α. δε θα εγκαταλείψουν εύκολα τη μεγάλη εξοπλιστική αγορά της Τουρκίας.
Εδώ έγκειται η αξιότητα των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών και διπλωματών οι οποίοι δεν στερούνται ικανοτήτων. Καλούνται να λύσουν το «Γόρδιο δεσμό» είτε με το ξίφος είτε με την πειθώ. Δε θα χρειαστεί να υπάγουν στη Φρυγία αλλά ούτε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης των δεκαπέντε δικαστών διαφόρων εθνικοτήτων, την εποχή μάλιστα που κυριαρχεί η πλεονεξία, η ιδιοτέλεια και η διαφθορά.
Άλλωστε όπως είναι γνωστό τοις πάσι, στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου και «του κρείττονος συμφέρον» όπως αναφέρει ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) στην Πολιτεία. Υπολογίζουν όμως σωστά τα συμφέροντα τους όσοι προωθούν ανισομέτρως τα συμφέροντα της Μουσουλμανικής Σουνιτικής Τουρκίας έναντι της Χριστιανικής Ελλάδος?
Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) στα Ηθικά Νικομάχεια γράφει: «παρακινούμεθα στις πράξεις μας από συμφέρον και αποτρεπόμεθα από το βλαβερό». Είναι λάθος να ρυθμίζει ένα κράτος την πολιτική του επηρεαζόμενο από συναισθηματισμούς και δήθεν φιλίες. «Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν ούτε φίλοι ούτε εχθροί, μόνο συμφέροντα» Talleyrand Perigord, (1754-1838), Γάλλος πολιτικός.
Είναι ειρωνεία η συχνή επίκληση του Διεθνούς Δικαίου προς επίλυση των ελληνό-τουρκικών διαφορών. Στη διεθνή σκακιέρα οι διακρατικές συμφωνίες, διαπραγματεύσεις, καθορίζονται αποκλειστικά από αυτό που επιτάσσει το συμφέρον του κάθε κράτους και μόνο. Τα συμφέροντα αλλάζουν ανάλογα με την επικρατούσα παγκόσμια γεωπολιτική. Το Διεθνές Δίκαιο είναι ανίσχυρο να επιβάλλει τις αποφάσεις του ή να υποχρεώσει κράτος να τηρήσει τους κανόνες δικαίου διότι δε διαθέτει νομοθετική και εκτελεστική εξουσία που να εξαναγκάζει τον παρανομούντα. Η ισχύς του είναι ανύπαρκτη όπως και η ασφάλεια των πολιτών.
Χωρίς τα υγρά κέλευθα = (ταξίδια, τρόπος ζωής) του Ομήρου δε θα υπήρχε Ελλάδα ούτε Ευρώπη. Δε θα είχε διαδοθεί παγκοσμίως το αρχαίο πνεύμα και ο ελληνικός πολιτισμός. Χωρίς το μεσογειακό κόσμο δε θα ολοκληρωνόταν η Ευρώπη. Η Μεσόγειος γεωγραφικά και πολιτικά είναι το ασφαλέστερο σύνορο της. Οικονομικά ένας πολύτιμος πλουτοπαραγωγικός χώρος και πολιτιστικά ένας κόσμος που χωρίς αυτόν θα αλλοιωνόταν η φυσιογνωμία της Ευρώπης. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Τουρκία είχε δεσμούς με το δυτικοευρωπαϊκό κόσμο, αν και μεγάλο τμήμα της ανήκε πολιτιστικά και γεωγραφικά στον ασιατικό χώρο.
Την περίοδο 25.11.1971 – 22.5.1972, δακτυλογραφήθηκαν και ταχυδρομήθηκαν από το γράφοντα στους «Sunday Times» London (κυκλοφορία 1.450.000) τρία άρθρα, επίκαιρα σήμερα, με αμοιβή 25 στερλίνες το άρθρο, ποσό σημαντικό για την εποχή εκείνη. Τα άρθρα αναφέροντο στον πολιτιστικό και τουριστικό πλούτο των Ιονίων και Αιγαιοπελαγίτικων Νησιών και τη σημασία τους ως προμαχώνων για την άμυνα της Ευρώπης. Ιδιαίτερη μνεία εγένετο στη στρατηγική και γεωπολιτική σημασία της Κρήτης ως του αμυντηρίου της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Κρήτη σήμερα είναι ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο αμετακίνητο αλλά και μη βυθιζόμενο του οποίου η ακτίνα δράσεως εκτείνεται σ΄ ολόκληρη της Ανατολική Μεσόγειο. Απόρθητο φρούριο αναχαίτησης της τουρκικής παράνοιας και προκλητικότητας. Η Τουρκία δεν είναι αήττητη και η Ελλάδα δεν είναι ευπόρθητη. Γνωρίζει καλλίτερα από κάθε «φίλο» και εχθρό να υπερασπίζεται τα σύνορα και την εθνική της ακεραιότητα. Η ρήση του Ομήρου δια στόματος Έκτοραa: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», εξακολουθεί να υπάρχει στο DNA των σύγχρονων Ελλήνων.
Χωρίς να είμεθα ελπιστικοί, αναμένεται από τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε. να πράξουν τα αυτόδηλα για τη σύμμαχο – δημοκρατική Ελλάδα. Και γιατί όχι η Ρωσσία των 150 εκατ. ορθοδόξων Χριστιανών, ως έπραξε στους δύο ρωσσό-τουρκικούς πολέμους 1828-29 και 1877-1878 αναλαμβάνοντας το ρόλο της υπερμάχου της Χριστιανοσύνης ενάντια στο μουσουλμανικό επεκτατισμό. Να σταθούν όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις στο πλευρό της Ελλάδος.
Βασίλειος-Γεώργιος Γρηγ. Παπαδάκης
•Δημοσιογράφος. Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
