Γιατί είναι αποκαλυπτική η δημοσιοποίηση από τον καθηγητή Σεργκέϊ Ραντζένκο των εγγράφων από ρωσικά αρχεία για τον ελληνικό εμφύλιο;
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Διαβάζοντας τα έγγραφα που ο καθηγητής Σεργκέϊ Ραντζένκο, ιστορικός, έδωσε στη δημοσιότητα για τις σχέσεις ΕΣΣΔ-ΚΚΕ στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, η πρώτη μου σκέψη ήταν: που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα αν το 1946 το ΚΚΕ δεν είχε προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο και πως θα ήταν αν το κόμμα αυτό είχε επικρατήσει?
Στην πρώτη περίπτωση, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η χώρα θα αποτελούσε μια μεσογειακή Ελβετία και σίγουρα θα βρισκόταν μέσα στις δέκα πλουσιότερες του κόσμου. Αντιθέτως αν είχαν επικρατήσει τύποι όπως οι Ζαχαριάδης, Βαφειάδης, Βλαντάς, Βελουχιώτης και άλλοι τινές, τότε η παγκόσμια ιστορία θα είχε εμπλουτισθεί με νέα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όταν ο Λεωνίδας Κύρκος έλεγε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», ήξερε πολύ καλά τι εννοούσε. Παρ’ όλα αυτά, πέντε Έλληνες στους εκατό, ψηφίζουν ακόμα ένα κόμμα, το οποίο στο καταστατικό του δηλώνει ότι όταν έλθει στην εξουσία θα καταργήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, στο όνομα του … λαού!!!Είναι δε απίστευτο το ότι ένα κόμμα που δηλώνει ότι θέλει να καταργήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, συμμετέχει στο Κοινοβούλιο και πληρώνεται γι’ αυτό. Παράλληλα δε, φτύνει καθημερινά την κοινοβουλευτική δημοκρατία κατηγορώντας ως φασίστες όσους την υπερασπίζονται, αν όλα αυτά δεν είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας που κάποιοι θέλουν να καταργήσουν ,τότε τι είναι?
Κατά τα λοιπά, τα έγγραφα επιβεβαιώνουν με τραγικό τρόπο, ότι ενώ ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε διπλασιάσει γεωγραφικά και πολιτικά την Ελλάδα, το ΚΚΕ, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αγωνιζόταν να την κόψει στα δύο για να δημιουργήσει στο βόρειο τμήμα της Ελλάδας μια χώρα στρατόπεδο – συγκέντρωσης, κατά το πρότυπο της Κορέας. Τελικά δε, ο Κροάτης Τίτο και ο Αλβανός Χότζας ματαίωσαν το σχέδιο αυτό, για ιδιοτελείς προφανώς λόγους, οι οποίοι μας επιτρέπουν, έστω και χρεωκοπημένοι να φιγουράρουμε μέσα στις 35 πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο, επί 195 επισήμως αναγνωρισμένων χωρών.
Μετά από έναν τραγικό εμφύλιο και μια γελοία στρατιωτική δικτατορία επτά ετών, απότοκο του εμφυλίου και αυτή, μπορούν όσοι πιστεύουν να κάνουν το σταυρό τους για το τι γλυτώσαμε το 1949. Με ποιο κόστος όμως και κυρίως ποια πνευματική καθυστέρηση?
