Του Τάσου Παπαδόπουλου
Όταν καίγεται ένα δένδρο λυπάμαι. Όταν καίγεται ένα δάσος πονάει η ψυχή μου. Οι εκτεταμένες φετινές πυρκαγιές έχουν κάνει στάχτη μέχρι τώρα πάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα δάσους. Στο ερώτημα για το τις πταίει, η απάντηση ούτε εύκολη είναι, ούτε σοβαρή από έναν μη ειδικό.
Πάντως η απλή λογική λέει ότι υπάρχει ένα σοβαρό θέμα στην πρόληψη. Ένα διαχρονικό πρόβλημα, που καμιά κυβέρνηση δεν το είδε με την σοβαρότητα που του αξίζει. Οι ασχολούμενοι με θέματα πρόληψης λένε ότι στο ξεκίνημα της μια πυρκαγιά σβήνει με έναν κουβά νερό. Αν δεν γίνει αυτό, παίρνει τέτοιες διαστάσεις, που δεν μπορούν να την σβήσουν ούτε τα θηριώδη Ιλιούσιν.
Στο τι έχει γίνει με την πρόληψη λίγα ακούσαμε. Τόσο από τους νυν όσο και από τους τέως και πρώην. Στην κριτική πάντως όλοι πρώτοι. Δεν μας λένε όμως τίποτα για το τι έκαναν εκείνοι και τι προτείνουν εκτός από γενικόλογους αφορισμούς.
Η πρόληψη πάντως περιλαμβάνει από επίγεια επιτήρηση μέχρι εναέρια. Στην επίγεια κακώς έγκαιρα δεν αναμείχθηκε ο στρατός. Υπάρχουν ειδικά στην Αττική και στην Πελοπόννησο, πολλά στρατόπεδα όπου στρατεύσιμοι και μη σκοτώνουν την ώρα τους και δεν έχουν καμιά σπουδαία δραστηριότητα, μια και βρίσκονται πολύ μακριά από τα σύνορα της χώρας.
Παράλληλα οι εθελοντές αλλά και οι κάτοικοι περιοχών που βρίσκονται μέσα στο δάσος, θα μπορούσαν επικουρικά να συνδράμουν στη επίγεια φύλαξη αυτών των περιοχών.
Στο εναέριο χώρο τώρα υπάρχουν τα κλασικά πτητικά μέσα, που οφείλουν να περιπολούν τις ευαίσθητες περιοχές, υπάρχουν ντρόουνς, που κάλλιστα μπορούν να κάνουν εναέρια επιτήρηση και τέλος οι δορυφορικές λήψεις που σε πραγματικό χρόνο παρουσιάζουν ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, ανάγλυφη την εικόνα της χώρας.
Πέρα από όλα αυτά, η γνωστή γραφειοκρατία των συναρμοδίων και των αλληλοεπικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων των δεκάδων υπηρεσιών, που εμπλέκονται στη δασοπυρόσβεση, εμποδίζουν στην λήψη γρήγορων αποφάσεων τις κρίσιμες ώρες μιας πυρκαγιάς, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Τώρα να δούμε πόσο φταίει η κλιματική κρίση κατά Μητσοτάκη και πόσο το ανθρώπινο χέρι, που από ανοησία ή ηθελημένα προκάλεσε την καταστροφή. Ακούσαμε να συλλαμβάνουν κάποιους που επιχείρησαν να κάψουν το Πεδίο του Άρεως και την Πλατεία Κουμουνδούρου. Μας είπαν ότι συνέλαβαν έναν δεκατετράχρονο, που του άρεσε να βλέπει καπνούς και φωτιές και έβαζε φωτιές στον Θεολόγο.
Όμως δεν ακούσαμε τίποτα για τις φωτιές στη Βαρυμπόμπη, στην Εύβοια, στην Ηλεία, στη Μεσσήνη ή στη Μάνη. Γι αυτές τις πυρκαγιές δεν υπήρξαν ύποπτοι και ένοχοι.
Άρα οι επαγγελματίες εμπρηστές έμειναν στο απυρόβλητο και φυσικά ατιμώρητοι. Τώρα τα περί έρευνας του Αρείου Πάγου, που μας είπαν τα ακούει κανείς με αρκετή δόση επιφύλαξης, μια και οι εμπρηστές συλλαμβάνονται από την αστυνομία και όχι από τις δικαστικές αρχές.
Θα πει κάποιος ότι πυρκαγιές που είχαμε τις βλέπουμε παράλληλα σε όλες σχεδόν τις Μεσογειακές χώρες. Η απάντηση είναι απλή. Οι πρωτόγνωρες θερμοκρασίες για Ελλάδα, Ιταλία και άλλες χώρες της περιοχής, επιβεβαιώνουν την ραγδαία επιδείνωση των κλιματολογικών συνθηκών και επιβάλουν ένα τέτοιο σχεδιασμό, που σκοπό θα έχει να αποτρέψει την ερημοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου.
Αντ’ αυτού ακούμε τα κόμματα να προσπαθούν να κερδίσουν ψηφαλάκια πάνω στα αποκαΐδια, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο των ανθρώπων, που έχασαν το σπίτι τους και ολόκληρο το βιός τους σε λίγα λεπτά.
Δεν θα πρέπει όμως να εξαιρεθούν των ευθυνών και όσοι έχτισαν μέσα στο δάσος και με ποικίλες μεθοδεύσεις νομιμοποίησαν εκ των υστέρων το σπίτι τους, αλλά και αυτοί που ενώ ήταν περικυκλωμένοι από πεύκα που είναι το πλέον εύφλεκτο υλικό και δεν φρόντισαν από την μια να το ασφαλίσουν από πυρκαγιά και από την άλλη να φτιάξουν δικό τους σύστημα πυρόσβεσης, που να λειτουργεί με γεννήτρια για να μπορεί να ανταποκριθεί σε μια δύσκολη στιγμή.
Παράλληλα το νομικό καθεστώς που ισχύει για το δάσος, από τη μια απαγορεύει κάθε λογής παρέμβαση και με τη βούλα του συνταγματικού νομοθέτη κι από την άλλη τα επιτρέπει όλα, είτε με την γνωστή αυθαίρετη δόμηση, είτε μέσω του δασάρχη που αποχαρακτηρίζει κατά βούληση.
Όταν καίμε ένα δάσος είναι σαν να καίμε το οξυγόνο μας, σαν να καίμε τη ζωή των παιδιών μας. Τι θα πει κανείς στους εκατοντάδες ρητινοσυλλέκτες, στους κτηνοτρόφους στους μελισσοκόμους στους ελαιοπαραγωγούς σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που η ζωή τους ήταν άμεσα συνδεδεμένη με το δάσος και τη γη τους.
Η απάντηση για απασχόληση στην κατασκευή κορμοδεμάτων δεν αναπληρώνει με τίποτα τις χαμένες δραστηριότητές τους.
ΟΙ αποζημιώσεις και ένα μεροκάματο στα καμένα δεν τους φέρνει πίσω στη ζωή τους το δάσος που έχασαν.
Τα υπόλοιπα είναι κούφια λόγια πολιτικάντηδων, που νομίζουν ότι με το χρήμα, που είναι και δανεικό, ότι μπορούν να επουλώσουν τραύματα ψυχής…