Του Ηλία Καραβόλια
Η Αμερική είναι χωροχρόνος. Οι ΗΠΑ υπάρχουν και δρουν ως μια διαχρονική απεδαφικοποιημένη ηγεμονία. Όπου πάει και από όπου φεύγει ο αμερικανικός στρατός (με ή χωρίς συμμάχους) δημιουργείται χάος. Ένας 20ετής «περιορισμένος» εδαφικά και χρονικά δεσποτισμός στο Αφγανιστάν ίσως το μόνο που κατάφερε ήταν να λιπαίνει τους ιμάντες της διεθνούς οικονομίας.
Σκοτώνεται κόσμος στο Αφγανιστάν για λόγους που δεν χωράνε στα μικροαστικά μυαλά μας. ΙSIS, Ταλιμπάν και άλλες φατρίες και φυλές, έχουν πάτρωνες τις περιφερειακές δυνάμεις. Για λόγους που κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα.
Αυτό είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι αυτό που δεν ξέρουμε, αυτό το «διεθνές ασυνείδητο» που πάντα εμφανίζεται ως θέατρο πολέμου, ως εργαστήρι γεωπολιτικών αναταραχών και ζυμώσεων στη διεθνή αρένα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και λέω ασυνείδητο γιατί «δουλεύει» έξω από την ανθρώπινη συνείδηση, μακριά από την ουμανιστική σύλληψη των πραγμάτων.
Η ανθρωπότητα πορεύεται με αυτό το μοτίβο, με αυτό το μόνιμο συμπεριφορικό παίγνιο των ισχυρών που στηρίζουν ή αποτρέπουν πολέμους ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Και «ισχυροί» δεν είναι πλέον μόνο οι γνωστές ηγεμονίες των ΗΠΑ, της Κίνας, της ΕΕ ή της Ρωσίας.
Η δύναμη της θρησκείας, το εμπόριο, η ενέργεια, οι πρώτες ύλες, αποτελούν φορτία ισχύος που πολλαπλασιάζονται μέσω της εκθεσιακής αξίας της πληροφορίας στο Διαδίκτυο: βλέπουμε τους νεκρούς και τους πρόσφυγες και ζούμε μια προσομοίωση πολέμου. Βλέπουμε και ακούμε τους βομβαρδισμούς και δεν ξέρουμε ποια πλευρά χτυπάει ποιους.
Αυτή η συσκότιση συμβαίνει πάντα εντός του παγκόσμιου ασυνείδητου, εντός μιας υπερεθνικής ροής συμβάντων στον χωροχρόνο. Όλα εξηγούνται και όλα μοιάζουν ανεξήγητα. Τελικά όμως κάθε φορά οι νεκροί( Αφγανοί, Σύριοι, Κούρδοι, κ.α) είναι αυτοί που δεν θα μάθουν ποτέ γιατί έχασαν τη ζωή τους και οι πρόσφυγες γιατί έχασαν τα σπίτια τους…
