Του Κώστα Πάντζιου
Η περίπτωση του κ. Στ. Κασσελάκη, δίνει την αφορμή να αναστοχαστούν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μετέχουν στην πολιτική διαδικασία και λειτουργία, τους πολιτικούς όρους και τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα, επ’ ωφελεία βεβαίως του κοινωνικού συνόλου. Και ευτυχώς, έχει αρχίσει να γίνεται μία τέτοια συζήτηση, έστω χωρίς πρόγραμμα, χωρίς μεθοδολογία, χωρίς συντονισμό, κυρίως αυθόρμητα προς το παρόν. Δεν θα άρχιζε αυτή η συζήτηση και αναζήτηση, αν ο εξ ΗΠΑ ορμώμενος επίδοξος πολιτικός, δεν είχε ανατρέψει δεδομένα πολλών δεκαετιών, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.
Τι συνέβη στην πραγματικότητα; Ακόμη και στις εντελώς ακραίες περιπτώ-σεις, π.χ. Μπερλουσκόνι, Τραμπ, οι εν λόγω πολιτικοί, ήσαν γνωστοί στην Κοινή Γνώμη των χωρών τους, πολιτεύονταν με τον τρόπο τους επί σειρά ετών, είτε μέσω της ιδιοκτησίας μιας αυτοκρατορίας ΜΜΕ στην Ιταλία, είτε ως επιχειρηματίας ή «σόουμαν» στις ΗΠΑ. Και κάποια στιγμή, αποφάσισαν να ζητήσουν την ψήφο των συμπολιτών τους. Κι εκείνοι, στην πλειοψηφία τους τούς εμπιστεύτηκαν και τους έδωσαν την ευκαιρία να κυβερνήσουν. Αντιθέτως, στην περίπτωση Στ. Κασσελάκη, έχουμε κάποιο πρόσωπο, το οποίο είναι παντελώς άγνωστο στους πολίτες της Ελλάδος και σε ελάχιστες εβδομάδες εξελέγη Πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολυτεύ-σεως!!!
Τι έχουμε εδώ; Έχουμε τον θρίαμβο των μηχανισμών ενός κόμματος, με μοχλό της επιτυχίας ενός εκλογικού σώματος που στη μεγάλη του πλειοψη-φία ήταν δεδομένης εσωκομματικής θέσης. Το άκρως παράδοξο δε, της όλη υπόθεσης, είναι το γεγονός ότι ο εκλεγείς με τις δεδομένες δημοκρατικές διαδικασίες, δεν σταματά κάθε τρεις και λίγο, να… καταγγέλλει αυτούς τους κομματικούς μηχανισμούς που τον ανέδειξαν και να τους θεωρεί ότι… είναι εναντίον του, προφανώς επειδή όλος ο κομματικός οργανισμός που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν είναι με τις δικές του πολιτικές θέσεις και επιλογές.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Με αυτά και αυτά, άρχισε η πολιτική συζήτηση που αναφέραμε στην αρχή, δηλαδή μέσα από ποιες πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους θα πρέπει να γίνεται η ανάδειξη των προσώπων που με τους ισχύοντες στη χώρα μας δημοκρατικούς θεσμούς, θα μας κυβερνούν. Το θέμα είναι μεγάλο, δεν μπορεί να αναλυθεί στα πλαίσια ενός άρθρου. Όμως, ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε κάποια πράγματα. Π.χ. στα μυθιστορή-ματα της μεγάλης γενιάς των συγγραφέων του 1930, η φυσική εξέλιξη ενός επιτυχημένου στο επάγγελμά του και στην κοινωνία ανθρώπου, ήταν η ενασχόλησή του με την πολιτική, δηλαδή το εντελώς αντίθετο που χρόνια τώρα εντοπίζεται στην ιδιότητα του λεγόμενου «επαγγελματία της πολιτι-κής».
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει, δηλαδή έχει βγει η πραγματικότητα εκτός πολιτικής και οι πολίτες αποφασίζουν ποιοι θα τους κυβερνήσουν, με κάποια μη πολιτικά δεδομένα, με κάποια δεδομένα εκτός του νοήματος, της θεωρίας και της πρακτικής πολιτικής, με την απουσία της ανθρώπινης επικοι-νωνίας, της άμεσης, αλλά μέσα από επικοινωνία μέσω ουδέτερων επικοινω-νιακών δρόμων, ψεύτικων, τεχνητών, ανώνυμων και γι’ αυτό μη χρήσιμων, ούτε για την πολιτική, ούτε για την κοινωνία.
Με αυτά τα δεδομένα, άνθρωποι που δεν πολιτεύονται, με την κοινωνική έννοια του όρου, λαμβάνουν πολιτικά αξιώματα, έστω και αν είναι παντελώς άγνωστοι στο κοινό, όπως συμβαίνει με την ακραία περίπτωση του νυν Προέδρου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Το πιο ανησυχη-τικό απ’ όλα, είναι το γεγονός ότι έχουν χαθεί από το προσκήνιο οι πολιτικές ιδεολογίες, οι πολιτικές θέσεις και ταυτότητες. Ο πολίτης αντιμετωπίζεται από τους φιλοδοξούντες να τον κυβερνήσουν, χωρίς ίχνος πολιτικού διαβατη-ρίου, η δε συζήτηση γι’ αυτά τα πράγματα θεωρούνται από το προαναφερθέν είδος επίδοξων πολιτικών ανδρών και γυναικών, με ειρωνεία και περιφρό-νηση. Πρόσφατα ακούμε συχνά από τον γνωστό αρχηγό, ότι είναι χάσιμο χρόνου να συζητούνται θέματα πολιτικής στο κόμμα του. Πρόκειται για κακό σύμπτωμα της πολιτικής, όπως περίπου το χαρακτήρισε και διακήρυξε ότι θα μιλά απευθείας με το λαό, ξεχνώντας μάλλον τη διάταξη του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία «η λαϊκή κυριαρχία ασκείται μέσω της ύπαρξης των πολιτικών κομμάτων».
Ευτυχώς, δεν χάθηκαν όλα. Ευτυχώς, που σε τοπικό επίπεδο, αυτοί που ξεχω-ρίζουν επαγγελματικά και κοινωνικά, ανταμείβονται από τους πολλούς ψηφοφόρους και προωθύνται στην πολιτική. Είναι σημαντικό αυτό. Όμως, οι αιώνιοι «μηχανισμοί» παραμονεύουν και θέλουν όλα να τα ελέγχουν, ακόμη και τώρα που ένα κόμμα, όπως π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., του οποίου τα στελέχη δίνουν μάχη και προσπαθούν να βρουν σημεία συναίνεσης και ταύτισης θέσεων και απόψεων, για να συνεργαστούν οι «μηχανισμοί», δεν κάνουν πίσω, με κάποιες ενδείξεις από… ψηλά και σχετικές… κοινωνικές συναντή-σεις. Ο νοών, νοήτω.
