Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Δημοσίευσα πρόσφατα κείμενο για την 21.4.1967. Φίλοι – αναγνώστες επισήμαναν ότι η ανάμιξη του Στέμματος στην πολιτική ήταν σύνηθης.
I. Πράγματι: Ο Παύλος δυσφόρησε με την απόφαση του Παπάγου να πολιτευθεί. Επίσης, ο Παύλος, ως διάδοχο του Παπάγου, διάλεξε τον Καραμανλή. Αυτό χωρίς να ερωτηθεί το κόμμα του Παπάγου (!!!).
Ο Κωνσταντίνος τον Νοέμβριο 1963 έδωσε στον κοινοβουλευτικά μειοψηφούντα Γ. Παπανδρέου εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Έπρεπε, όμως, η εντολή να είναι, απλώς, διερευνητική.
● Ο αυτός Βασιλέας με τις αλλεπάλληλες εντολές του θέρους του 1965 κρεουργούσε κοινοβουλευτικά την Ε.Κ.
ΙΙ. Εν τούτοις, η επίκληση της ανέκαθεν ανάμιξης της Δυναστείας στην πολιτική περιγράφει, δεν λύει το ζήτημα. Διαρκής ήταν η σύγκρουση Στέμματος προς την ουσία του Κοινοβουλευτισμού. Έπρεπε, όμως, οι άνθρωποι του Θρόνου να έχουν επισημάνει το προφανές. Ότι, δηλαδή, ο Κοινοβουλευτισμός είχε υπέρ αυτό την δυναμική της Ιστορίας, όσον ελλειμματικά και εάν λειτουργούσε. Άρα και, αντιστοίχως, έπρεπε να γίνει πεποίθηση ότι για να διατηρηθεί η βασιλική έκφανση του πολιτεύματος, έπρεπε ο Θρόνος να πάψει ν’ ασκεί εξουσία.
ΙΙΙ. Να μην συγκρούεται, δηλαδή, με τον Ιστορικά ισχυρότερο Κοινοβουλευτισμό.
● Αυτή είναι η ουσία (!!!).
