Του Κώστα Χριστίδη*
Προκαλούν έκπληξη οι περί ενοχής και αθωότητας αντιλήψεις μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Παραγνωρίζοντας το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο λειτουργεί υπέρ του κατηγορουμένου μέχρι της καταδίκης του με αμετάκλητη δικαστική απόφαση, ή, ενίοτε, πριν καν από την απαγγελία κατηγορίας σε βάρος κάποιου, αυτός θεωρείται απατεώνας, λαμόγιο, παιδεραστής, εγκληματίας εν γένει, στο πλαίσιο μίας θολής λογικής ότι ‘’όλοι ίδιοι είναι’’, άξιοι βαθιάς περιφρόνησης, ιδίως εάν έχουν διακριθεί στον οικονομικό ή σε κάποιον άλλο τομέα. Αντιθέτως, εάν κάποιος καταδικασθεί αμετακλήτως, συχνά αντιμετωπίζεται από πολλούς με επιεική διάθεση και σχόλια όπως : ‘’αρκετά πλήρωσε, πόσοι άλλοι την γλυτώνουν’’, ‘’κατά βάθος έχει καλή ψυχή’’, ‘’η κοινωνία τον οδήγησε εκεί που τον οδήγησε’’ και τα τοιαύτα !
Ιδιαιτέρως, εάν ο δράστης ενός ή περισσότερων εγκλημάτων θεωρηθεί ότι είχε πολιτικά ελατήρια και τύχει, αμέσως ή εμμέσως, πολιτικής κάλυψης από ομοϊδεάτες του, τότε είναι ενδεχόμενο αρκετοί νομικοί να ζητούν από την κυβέρνηση ‘’να μην επιμείνει στην αδιάλλακτη στάση της’’, εκατοντάδες άλλοι να διαδηλώνουν υπερήφανοι ότι ‘’γεννήθηκαν τη 17 Νοέμβρη’’, ενώ κάποιος εν ενεργεία βουλευτής και πρώην υπουργός να ισχυρίζεται ότι η τρομοκρατική οργάνωση, μέλη της οποίας καταδικάσθηκαν για είκοσι πέντε δολοφονίες, στην πραγματικότητα ‘’δεν τρομοκράτησε την ελληνική κοινωνία’’ (άλλωστε, κατ’ αυτόν, τα θύματα ήταν ‘’δεξιοί’’ …)
Ήδη ο καταδικασθείς για ένδεκα προμελετημένες ανθρωποκτονίες (προσοχή : κατά την συνήγορό του, όποιος τον αποκαλεί ‘’δολοφόνο’’, διαπράττει εξύβριση σε βάρος του) προσπαθεί με πολυήμερη απεργία πείνας να αναγκάσει το κράτος – για ‘’ανθρωπιστικούς’’ λόγους – να δεχθεί αίτημα περί μεταγωγής του σε φυλακή που έχει, όμως, εν τω μεταξύ μετατραπεί (με απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης) σε φυλακή υποδίκων. Παλαιότερα ο ίδιος είχε προβεί και πάλι σε απεργία πείνας (μικρής, τότε, διάρκειας) με το αντίθετο αίτημα, δηλαδή να μην μεταβεί στη συγκεκριμένη φυλακή, η οποία σήμερα τυγχάνει της προτίμησής του. Για το κατά νόμο και ουσία παραδεκτό του αιτήματός του μπορούν και πρέπει να αποφανθούν τα αρμόδια δικαστικά όργανα και μόνον αυτά.
Ωστόσο, διερωτάται κανείς : τί θα συμβεί εάν ο ίδιος κατάδικος στο μέλλον αρχίσει νέα απεργία πείνας με αίτημα, π.χ., να του επιτραπεί η χρήση κινητού ή εάν άλλοι κατάδικοι χρησιμοποιήσουν την ίδια μέθοδο με ανάλογα ή άλλα αιτήματα ; Τί προηγούμενο θα έχει δημιουργηθεί ;
Ατυχώς, υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι στην χώρα μας που θεωρούν ότι ο πολυϊσοβίτης έδρασε ως αγωνιστής κατά του ‘’συστήματος’’, το οποίο επιχείρησε να πλήξει ως αυτόκλητος τιμωρός. Προσπαθούν, αυτός, οι ομοϊδεάτες του και οι όποιοι πολιτικοί εκπρόσωποί τους να προσδώσουν δήθεν πολιτικό και ‘’επαναστατικό’’ χαρακτήρα στις στυγνές ανθρωποκτονίες, την αποτρόπαιη βία και την τρομοκρατία. Ανέκαθεν επιδίωκαν και επιδιώκουν οι δραστηριότητές τους αυτές να τυγχάνουν της μεγαλύτερης δυνατής προβολής. Γι’ αυτό και κατά το παρελθόν, από ένα χρονικό σημείο και μετά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης – με κάποιες θλιβερές εξαιρέσεις – είχαν αποφασίσει να μη δημοσιεύουν τις δήθεν ιδεολογικές διακηρύξεις τους. Σήμερα μερικοί εξακολουθούν να ονειρεύονται ένοπλη πάλη, εκρηκτικές καταστάσεις, ‘’μάρτυρες – αγωνιστές’’. Η πολιτική απομόνωση σε συνδυασμό με την εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης και των σωμάτων ασφαλείας είναι η μόνη σωστή αντιμετώπισή τους. Όπως είπε η Ντόρα Μπακογιάννη, ‘’ο εμφύλιος στην Ελλάδα τέλειωσε. Στη σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή Δημοκρατία μας δεν έχουν θέση οι νοσταλγοί του, ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά’’. Ουδέν έτερον.
*Νομικός – Οικονομολόγος
