Του Ηλία Καραβόλια
«Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας ;» με ρώτησε κάποιος καθώς βλέπαμε την παρωδία με το πόθεν έσχες ( σημ : ο πραγματικά μεγάλος πλούτος παράγει σιωπή και όχι θέαμα).
«Λείπουν λεφτά από πολλούς» του είπα, αν και αυτός περίμενε να του απαντήσω κάτι διαφορετικό, κάτι πιο βαθυστόχαστο (π.χ έλλειμμα σε παιδεία, δημοκρατία, ηγεσία, κ.α)
«Να αφήσεις τα φιλοσοφικά» του απάντησα αφού «λείπουν μισθοί από την αγορά και μειώθηκαν οι τζίροι πλην των τουριστικών. Σταμάτησε ο ένας να ψωνίζει από τον άλλο».
Ακούμε τόσα χρόνια για κοινωνικό, πολιτισμικό, πολιτικό πρόβλημα. Η εύκολη καραμέλα – των μη σχετικών με την Οικονομία -είναι να μιλάνε για πολιτικές λύσεις.
Και επιμένουν βεβαίως να κάνουν πως δεν κατανοούν την πραγματικότητα : το ρευστό μαζεύτηκε σε λίγες τσέπες.
Η χώρα χρειάζεται καλούς μισθούς, άρα καλά επίπεδα κερδοφορίας. Το δεύτερο υπάρχει αλλά μόνο για τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
Χρειαζόμαστε λοιπόν καλύτερα περιθώρια κέρδους και καλούς μισθούς στις πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ουπς ! Και τι φταίει γι αυτό ; Φταίνε μόνο οι φόροι και το δημόσιο ; Όχι φυσικά. Σε κάθε κλάδο τα ολιγοπώλια ελέγχουν την αγορά και αποκλείουν τους μικρομεσαίους.
Τους οποίους το κράτος και οι τράπεζες τους αποκλείουν από επιδοτήσεις και πιστώσεις, με ένα αχανές Λεβιάθαν μη προσβάσιμο για όλους.
Οπότε ; Στο ελληνικό franchise πληρώνεις entry fee στους μεγάλους. Κοιτάξτε γύρω σας : πόσοι μικρομεσαίοι γιγαντώθηκαν και πόσοι τελικά έκλεισαν.
Και αν αναρωτιέστε γιατί η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μεγάλες ξένες επενδύσεις μεταπολιτευτικά, μην ξεγελιέστε με το ιστορικό «είχαμε την Pirelli και την έδιωξε το ΚΚΕ» !
Καιρός να σταματήσουμε το δούλεμα σε αυτό τον τόπο…
