Του Ανδρέα Στασινού
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της καθηγήτριας Επιδημιολογίας, Αθηνάς Λινού και την κάθοδό της στις εκλογές της 21ης Μαΐου με το κόμμα του. Λίγες εβδομάδες πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, είχε ανακοινώσει ότι τον σταυρό προτίμησης στη Θεσσαλονίκη θα κυνηγήσει ο καθηγητής της Σορβόνης Γρηγόρης Γεροτζιάφας. Και βεβαίως ήρθε –για να κορυφώσει αίφνης τη λατρεία του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο των επιστημόνων– η ανακοίνωση του αναπληρωτή καθηγητή Ιατρικής στο Χάρβαρντ, Οθωνα Ηλιόπουλου, στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Σε πρώτη ανάγνωση, τι πιο ενθαρρυντικό για την πολιτική. Να μπορεί να προσελκύει επιστήμονες και άλλους άξιους ανθρώπους, αντί για κάποιους του κομματικού σωλήνα που δεν ξέρουν τίποτα περισσότερο από τους θυρωρούς των κεντρικών γραφείων του κόμματος. Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς ότι τα τρία αυτά πρόσωπα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οπως δεκάδες ακόμη, έγιναν ευρύτερα γνωστά –κυρίως λόγω της τηλεόρασης– τα δυόμιση χρόνια της πανδημίας και της μάχης με τον κορονοϊό.
Απέκτησαν αναγνωρισιμότητα, προφανώς λόγω της επιστημονικής τους επάρκειας, αλλά κυρίως λόγω του σκεπτικισμού που επιμελώς εξέφραζαν για κυβερνητικές πολιτικές και για τις αποφάσεις της τότε Επιτροπής των Εμπειρογνωμόνων. Και όταν μιλάμε για την Επιτροπή των Εμπειρογνωμόνων, μιλάμε ουσιαστικά για κριτική στάση απέναντι στο πρόσωπο-θρύλο εκείνων των πρώτων –κυρίως– μηνών, τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα.
Τον κ Τσιόδρα, που στην ενημέρωση των 18:00, από τις λέξεις του, τη σεμνότητά του, τα κομπιάσματά του, τη χροιά της φωνής του, κρέμονταν από τα χείλη του εκατομμύρια πολίτες, σπάζοντας κάθε μέρα νέο ρεκόρ τηλεθέασης. Ακόμη και όταν ανακοίνωνε τα πιο επώδυνα μέτρα, την καραντίνα, είχε τον τρόπο του. Η δημοφιλία του καθηγητή, μετά τους πρώτους μήνες, άρχισε να υποπτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί το κατάλληλο όχημα της κυβέρνησης προκειμένου να περνά τις επιλογές και την πολιτική της με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Αλλωστε, η αποδοχή των μέτρων της κυβέρνησης ήταν συντριπτική.
Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε κάτι που ξέρει καλά. Με ένα ανελέητο κυνήγι αμφισβητήθηκε η επιστημονική ανεξαρτησία, η ευθικρισία και η ακεραιότητα του κ. Τσιόδρα. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και διαδικτυακοί δίαυλοι τον στοχοποίησαν. Τη μία ότι άργησε να επιβάλει τη μάσκα παντού, την άλλη ότι δεν υποχρέωσε την κυβέρνηση σε μαζικά τεστ (όταν δεν υπήρχαν) ή ότι έκρυψε τις ελλείψεις στα επαρχιακά νοσοκομεία.
Από αυτή την κριτική στάση, Γεροτζιάφας, Λινού και Ηλιόπουλος ουδέποτε έλλειψαν. Ενώ ο πολύς Πολάκης προχώρησε στον πυρήνα της αμφισβήτησης, δηλώνοντας ότι τα εμβόλια δεν είναι δοκιμασμένα, ικανοποιώντας έτσι ένα διόλου ευκαταφρόνητο αντισυστημικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί, πολύ πριν τα fake news για τη νεκρή μικρή Μαρία στον Εβρο, το τσιμέντωμα της Ακρόπολης, την ιδιωτικοποίηση του νερού, την υποβάθμιση των θεατρικών σπουδών ή οτιδήποτε άλλο, τα εργαστήρια δημιουργίας ψευδών ειδήσεων εμφάνισαν τον καθηγητή κ. Τσιόδρα να έχει προχωρήσει σε συμφωνίες με το Μαξίμου, εξαργυρώνοντας τη στάση του, τουλάχιστον με μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.
Πού είναι, λοιπόν, σήμερα ο καθηγητής; Μάλλον σε κάποιον διάδρομο του Αττικού Νοσοκομείου, να λύνει απορίες φοιτητών του ή να μελετά τα στοιχεία για τις πανδημίες του μέλλοντος. Πού είναι εκείνοι που έκαναν καριέρα ως επικριτές του; Εκεί που τον κατηγορούσαν ότι θα βρεθεί. Ουδείς αμφισβητεί ότι ο κ. Γεροτζιάφας ή η Αθηνά Λινού (υποψήφια στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ φυσικά) έχουν πολιτικό υπόβαθρο. Με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν υποψήφιος ο μεν, το βάπτισμα του πυρός το 2007 με το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει η δε. Συγγνώμη, όμως, στον κ. Τσιόδρα θα ζητήσει κανείς;
Κρίμα, γιατί από την πρώτη στιγμή, ο πρώην πρύτανης του ΕΚΠΑ και προσωπικός φίλος του κ. Τσιόδρα, ο ομότιμος καθηγητής Χρήστος Κίττας, τότε το είχε γράψει στο FB: «…Και μη φοβάστε, όταν τελειώσει όλο το κακό, ο Σωτήρης θα γυρίσει εκεί που αισθάνεται καλά: στην κλινική του, και δεν θα εμπλέκεται στις επιδιώξεις σας. Το πεδίο θα είναι πάλι δικό σας».
Πόσο δίκιο είχε…
Πηγή: Protagon.gr
