Του Κώστα Χριστίδη*
Πρόοδος, πολύ απλά, είναι μία εξέλιξη προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι πάντοτε ορθολογικοί ή καλοπροαίρετοι αλλά, σε γενικές γραμμές, θέλουν να βελτιώνουν την ζωή τους και την ζωή της οικογένειάς τους και είναι – οι περισσότεροι – διατεθειμένοι να κοπιάσουν για να το επιτύχουν. Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μακροχρόνια, αυθόρμητη και επίπονη πορεία εκατομμυρίων ανθρώπων που με τις δραστηριότητές τους βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής τους και του κόσμου, όλου. Θα ήταν, όμως, ολέθριο σφάλμα να θεωρήσουμε την πρόοδο αυτή δεδομένη και ακλόνητη. Θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να δοκιμάσουμε την τύχη μας με τον κάθε δημαγωγό που ισχυρίζεται ότι έχει γρήγορες και απλές λύσεις για όλα τα προβλήματα, ενδογενή ή εισαγόμενα.
Στην χώρα μας και στις επικείμενες εκλογές διεκδικεί με αξιώσεις την ψήφο μας το κόμμα με την επωνυμία “Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Προοδευτική Συμμαχία”. Το κόμμα αυτό ζητά μία τρίτη ευκαιρία να κυβερνήσει. Η πρώτη ήταν τον Ιανουάριο 2015 και οδήγησε σε πλήρη διάψευση των προσδοκιών που είχε τότε δημιουργήσει για σχίσιμο των δύο πρώτων μνημονίων ‘’με έναν νόμο, ένα άρθρο’’, χορού των αγορών υπό τους ήχους εγχώριων νταουλιών και ζουρνάδων, κλπ. Η δεύτερη φορά ήταν τον Σεπτέμβριο 2015 και διήρκεσε επί μία σχεδόν τετραετία, κατά την οποία εφαρμόσθηκαν τα σκληρά μέτρα λιτότητας του τρίτου και αχρείαστου μνημονίου : εξοντωτική φορολογία της μεσαίας τάξης, νέες περικοπές συντάξεων, μεταβίβαση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, ανύπαρκτη ανάπτυξη σε περίοδο οικονομικής ευρωστίας των χωρών της Ε.Ε. Σήμερα, το ίδιο κόμμα, με τον ίδιο αρχηγό και την ίδια ηγετική ομάδα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής ή συγγνώμης, έστω, για τις ‘’αυταπάτες’’ του, ζητά να του εμπιστευθούμε για μία ακόμη φορά τις τύχες του τόπου. Τί είναι αυτό που θα λειτουργήσει καλύτερα αυτή τη φορά ; Θα υπάρξει κυβερνητική σταθερότητα με τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ (του οποίου ο αρχηγός, όμως, δεν θέλει πρωθυπουργό τον Τσίπρα), τη στήριξη ή την ανοχή των απολιθωμάτων του κομμουνισμού (που αποκλείουν κάθε συνεργασία) ή την συνδρομή του Γιάνη – ουάου – Βαρουφάκη ; Εκτός εάν οι ελπίδες στηρίζονται στην εισδοχή στην παράταξη παλαιών και νέων ‘’αστέρων’’ της πολιτικής τύπου Αντώναρου ή Μιθριδάτη.
Η πρόοδος, πάντως, επί διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας μπορεί να διαπιστωθεί και να μετρηθεί σε κάθε σχεδόν επιμέρους τομέα πολιτικής δραστηριότητας. Ας αναφερθούμε, λόγω περιορισμών του χώρου, σε τρεις μόνο κρίσιμους τομείς, αρχίζοντας από την εξωτερική πολιτική. Χωρίς αμφιβολία, η διεθνής εικόνα της χώρας έχει αναβαθμισθεί σημαντικά κατά την τελευταία τετραετία. Προς επίρρωση, δεν έχει κανείς παρά να θυμηθεί την εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ομιλούντος στο αμερικανικό Κογκρέσο και του Αλέξη Τσίπρα ομιλούντος (ως πρωθυπουργός τότε) στο Ίδρυμα Κλίντον. Η σύγκριση είναι καταλυτική. Η Ελλάδα έχει ισχυροποιηθεί με τη σύναψη συμφωνιών συνεργασίας με χώρες όπως η Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και άλλες γειτονικές χώρες, με την αγορά σύγχρονων εξοπλιστικών μέσων, την ανάληψη σημαντικών πρωτοβουλιών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την απερίφραστη καταδίκη της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, κλπ. Σε όλες σχεδόν αυτές τις πρωτοβουλίες η “Προοδευτική Συμμαχία” βρέθηκε απέναντι.
Στην οικονομία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, αποτελεί όχι μόνον αυτοσκοπό αλλά μέσο για την ικανοποίηση κάθε άλλου σκοπού, υπήρξαν βήματα προς την θετική κατεύθυνση επί κυβερνήσεως της “ανάλγητης” και “νεοφιλελεύθερης” Νέας Δημοκρατίας. Μειώθηκαν πολλοί φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, υπήρξε προσέλκυση επενδύσεων, δημιουργήθηκε κλίμα εμπιστοσύνης και αναβαθμίσθηκε επανειλημμένως από διεθνείς οίκους αξιολόγησης το επενδυτικό καθεστώς της χώρας. Ως αποτέλεσμα, σημειώθηκε ουσιαστική ανάπτυξη και η ανεργία μειώθηκε. Έναντι αυτών, οι “προοδευτικές” σειρήνες εξαγγέλλουν εξωπραγματικές αυξήσεις του κατώτατου μισθού, μειώσεις ΦΠΑ, αυξήσεις στον φόρο μερισμάτων, πλαφόν 5% στα κέρδη τραπεζών, επανακρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, αθρόες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων κ.ο.κ. Ο εφιάλτης ενός νέου κλονισμού της κατόπιν μύριων όσων κόπων επιτευχθείσης δημοσιονομικής σταθερότητας τίθεται προ οφθαλμών.
Η … αποθέωση της “προόδου”, ωστόσο, επιφυλάσσεται από τον “Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία” στην αποκατάσταση του κράτους –δικαίου ! Ο πανηγυρικά διατηρηθείς στα ψηφοδέλτια του κόμματος (από τα οποία ουδέποτε αποχώρησε) σύντροφος Πολάκης είναι ο άνθρωπος που δήλωσε, σε συνέδριο της ΚΕΔΕ το 2013, ότι : “Λοιπόν, εγώ εδώ και έναν χρόνο διατηρώ διπλό ταμείο. Ένα μαύρο και ένα άσπρο. Ακούστε με προσεκτικά. Δεν νιώθω, ούτε είμαι παράνομος, είμαι ο πιο διαφανής που υπάρχει” (!). Ο ίδιος υποστήριξε ότι : “Θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κανέναν φυλακή” και (σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τον Φεβρουάριο 2019). “Πρέπει να επιταχύνει η Δικαιοσύνη αυτό που κάνει. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο την ψηλή κουλτούρα ( …. ). Αν δεν σπάσει αυτή η ιστορία, δεν παίρνουμε πραγματική εξουσία σε αυτή την χώρα. Και ο νοών, νοείτω”. Στην δε από 17/03/2023 επιστολή του προς την Επιτροπή Δεοντολογίας, (δήθεν) μεταμελούμενος για την φρικιαστική ανάρτησή του με στοχοποίηση δημοσιογράφων, δικαστών και τραπεζικών, αναφέρει επί λέξει : “Με την ανάρτησή μου εξέφρασα, ίσως με υπερβολική ένταση, απόψεις τις οποίες από καιρό έχω διατυπώσει δημόσια και που οι περισσότερες αποτελούν προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ”.
Τα ψηφοδέλτια του φιλοπρόοδου ΣΥΡΙΖΑ κοσμεί και ο αμετακλήτως καταδικασθείς για παράβαση καθήκοντος με ομόφωνη απόφαση των μελών του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου Νίκος Παππάς. Στο σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης αναφέρεται ότι ” … με εξακολουθητικές ενέργειες (πράξεις ή παραλείψεις) αντίθετες στα υπηρεσιακά του καθήκοντα και αντιβαίνουσες τις υπηρεσιακές του υποχρεώσεις, που επέβαλαν την τήρηση των αρχών της νομιμότητας και της αμεροληψίας και οι οποίες απέρρεαν από την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, επιδίωξε να υλοποιήσει τον σχεδιασμό που είχε καταστρωθεί από τον ίδιο αλλά και από άλλα ηγετικά στελέχη του τότε κυβερνώντος κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ), τα στοιχεία των οποίων δεν έχουν εξακριβωθεί, με σκοπό κατά παράβαση των συνταγματικών αρχών την απόκτηση μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία να τελούν υπό τον έλεγχό τους και να προωθούν τις πολιτικές θέσεις και ενέργειες της τότε κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ), του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του κατηγηρούμενου”.
Η απόπειρα δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ channel είναι ενδεικτική της νοοτροπίας όλων των αριστερών, εντός ή εκτός της εξουσίας, που επαγγέλλονται τέλεια σχεδιασμένες ουτοπίες, οι οποίες, ωστόσο, παραγνωρίζουν τις προτιμήσεις των “υπηκόων”, οι οποίοι πρέπει να συμμορφωθούν προς το γενικό καλό, όπως το αντιλαμβάνεται η πεφωτισμένη ηγεσία. Το πρόβλημα είναι ότι ο Μεγάλος Σκοπός, το δήθεν τέλειο σχέδιο που διέπει ουτοπιστές ή απλώς ψευδολόγους, αδιάφορον, θεωρείται ότι μπορεί να αγιάσει τα μέσα. Γι’ αυτό άλλος “διακεκριμένος” πρώην Πασόκος και νυν Συριζαίος δηλώνει : “Θα φέρουμε τη δημοκρατία με το καλό ή με το άγριο” (!) Η “δικαιοσύνη παντού” που επαγγέλλεται η “Προοδευτική Συμμαχία” δεν είναι μία απλή και ακίνδυνη συνθηματολογία. Ποιοί θα κρίνουν και θα απονέμουν δικαιοσύνη, με ποιούς κανόνες, ποιές εγγυήσεις για την αμεροληψία της διαδικασίας, ποιά τα δικαιώματα υπερασπίσεως των θιγομένων ; Χωρίς σαφείς κανόνες, γνωστούς εκ των προτέρων, ίσης και βέβαιης εφαρμογής έναντι πάντων, κυβερνώντων και κυβερνωμένων, υψηλόφρονες έννοιες όπως “δικαιοσύνη”, “δημοκρατία”, “ισότητα” καθίστανται επικίνδυνα ιδεολογήματα, η δε συμπερίληψη αυτών σε μία ψευδεπίγραφη “προοδευτική” συμμαχία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία εφιαλτική δυστοπία.
Συμπερασματικά : Προσοχή στους δημαγωγούς όλων των αποχρώσεων. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
*Ο Κώστας Χριστίδης είναι νομικός- οικονομολόγος
