Του Κώστα Πάντζιου
Οι δημοσκοπικές έρευνες που είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία, επιβεβαιώνουν αυτό που ο γράφων χρόνια τώρα υποστηρίζει, ότι δηλαδή ο Έλληνας πολίτης είναι από τους πιο υπεύθυνους Ευρωπαίους πολίτες και από τους πιο σοβαρούς όταν έρχεται σε επαφή με την κάλπη, είτε πρόκειται για εκλογές, είτε πρόκειται για «κάλπη» με τη μορφή διενέργειας έρευνας της Κοινής Γνώμης. Έτσι και τώρα, οι έρευνες δείχνουν ότι ως προς το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφύλων, σχεδόν οι Έλληνες πολίτες είμαστε στο φίφτυ-φίφτυ, ως προς δε την τεκνοθεσία, η πλειοψηφία του «όχι» είναι συντριπτική 60% προς 28% κατά. Και αυτό, κατά τη γνώμη μας, οφείλεται στο ότι δύο ενήλικα ομόφυλα άτομα, έχουν το δικαίωμα, ακόμα και να παντρεύονται μεταξύ τους, αλλά σε καμία περίπτωση δύο άτομα του αυτού φύλου, έχουν το δικαίωμα να υποθηκεύσουν το μέλλον ενός νέου ανθρώπου της προσχολι-κής ηλικίας, στο να στερηθούν αυτά τα άτομα την παρουσία της μητέρας –ή του πατέρα αντίστοιχα– σε επίπεδο βιολογικής, βιωματικής και ανθρώπινης εν γένει παρουσίας και φροντίδας και ψυχοσωματικής σχέσης, κάτι που δεν υποκαθίσταται, ακόμη κι αν οι δύο ομόφυλοι γονείς έχουν τις πιο άριστες και ειλικρινείς προθέσεις. Όσοι αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να παρακολουθή-σουν εκπομπές από τη ζωή των άγριων ζώων στη ζούγκλα, όπου θα παρατηρήσουν ότι π.χ. η λέαινα δίνει στο λιονταράκι μία παρουσία και σχέση που δεν μπορεί να δώσει το αρσενικό λιοντάρι γονέας!!!
Πάμε τώρα στο πολιτικό θέμα. Φυσικά και δεν ανέμενε κανείς σοβαρός άνθρωπος υπεύθυνο χειρισμό του θέματος αυτού από την Κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη, κατ’ αρχάς. Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Ν.Δ. δεν φαίνεται να γνωρίζει πως όλα –τα πάντα– δεν είναι κομματικές ιστορίες και ίντριγκα. Και έσπευσε άνετα να ρίξει το μπαλάκι του προβλήματος στα κεντροαριστερά κόμματα, έτσι για να ικανοποιήσει την ομάδα των ακροδεξιών του κόμματός του, που δεν θα ψήφιζαν το σχετικό νομοσχέδιο, μεταθέτοντας έτσι για αργότερα τη σύγκρουση μαζί τους και την τυχόν διαφοροποίηση και έξοδό τους από τη Ν.Δ. με την ίδρυση του κόμματος στα δεξιά του κόμματός του. Όσον αφορά την Αριστερά, εν γένει, συζήτηση και προβληματισμός δεν μπορεί να γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην πολιτική και βιωματική πολιτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όσο για τη Νέα Αριστερά, θα μπορούσε, σε αυτήν την πολιτική συγκυρία, να κάνει το «μπαμ», αποκτώντας επαφή πολιτική, κοινωνική και ανθρώπινη, με τον Έλληνα πολίτη, όμως όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κακά τα ψέματα, η Αριστερά στη χώρα μας (ή μη Κομμουνιστική Αρι-στερά), δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από την δογματική προσκόλλησή της στην υποστήριξη πάσης φύσεως μειονοτικής ομάδας, έστω κι αν προδήλως δεν έχει δίκαιο, ούτε έχει σχέση με την κοινή ανθρώπινη λογική. Και για να είμαστε δίκαιοι, μία φορά συνέβη αυτό, το 2012-2015, όταν ο κ. Αλ. Τσίπρας πίστεψε και πάλεψε και πέτυχε να κάνει την Αριστερά κυβερνώσα, αλλά μετά το 2019 δεν τα κατάφερε να στεριώσει αυτό το ιστορικό του επίτευγμα, λόγω λαθών του ιδίου, αλλά και αντίδρασης στελεχών μέσα από το κόμμα του. Μάλιστα δε, υπάρχουν ήδη αρκετοί έγκυροι πολιτικοί παρατηρητές, που πιστεύουν πως θα το κατορθώσει αυτό, με την επάνοδό του με νέο πολιτικό φορέα στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αλλά το πως, το πότε και το γιατί, όταν θα πάει να γίνει, θα προσπαθήσουμε να το διερευνήσουμε και να το σχολιάσουμε. Πάντως, ο κ. Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία, διότι έσπασε το «ταμπού», σύμφωνα με το οποίο, η Αριστερά δεν πρέπει να γίνει «κυβερνώ-σα».
Σε τελευταία ανάλυση, η υπόθεση με τους γάμους μεταξύ ομοφύλων και με την τεκνοθεσία, έχει και ένα καλό. Έφερε στην επικαιρότητα, για μία ακόμη φορά, το φιλοσοφικό ερώτημα, το τι είναι επί τέλους προοδευτικό. Δεν έχουμε απάντηση. Το πράγμα θέλει σκέψη. Π.χ. γνωρίζουμε τι είναι η φιλοσοφία. Ένας σαφής ορισμός είναι: «Φιλοσοφία είναι η σκέψη για την σκέψη». Εν τούτοις, κάτι σημαίνει αυτό που είπε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Όταν ρωτήθηκε τι είναι εθνικό, είπε: «Εθνικό είναι το αληθινό». Ας την ξανασκεφτούμε αυτήν τη λέξη, «αληθινό», μέρες που είναι!!!
