Του Θεοδόση Μπουντουράκη
«Αν η Αμερική δεν μειώσει τις δαπάνες της, σύντομα θα πτωχεύσει». Τάδε έφη ο λαλίστατος και γραφικός κ. Έλον Μασκ, και φαίνεται ότι έχει απόλυτο δίκιο. Όσο και αν αντιπαθεί κανείς τον συγκεκριμένο κύριο, οφείλει να του αναγνωρίσει ότι είναι πολύ έξυπνος και δραστήριος. Το μαρτυρεί και η ιστορία της ζωής του, εφόσον κατόρθωσε από το μηδέν να γίνει ένας από τους πλουσιότερους και διασημότερους ανθρώπους του πλανήτη, σε σχετικά νεαρή ηλικία.
Αν και είναι απολύτως γνωστό στους κύκλους των αναλυτών και των οικονομολόγων, ουδείς μέχρι σήμερα -είτε πολιτικός είτε δημόσιος παράγων- είχε τολμήσει να δηλώσει δημοσίως προς την αμερικανική κοινή γνώμη αυτήν την απλή πικρή αλήθεια. Αυτήν που γνωρίζουν όλοι οι ειδικοί, αλλά αγνοεί ο μέσος Αμερικανός, διότι απλούστατα κανείς δεν είχε τολμήσει να το δηλώσει ευθέως. Προσωπικώς δεν συμπαθώ τον κ. Μασκ, ούτε άλλωστε συμπαθώ το αφεντικό του, Πρόεδρο Τραμπ. Διακρίνω όμως στην Αμερική ένα φαινόμενο που παρατηρείται και στην Ελλάδα. Δεν φαίνεται να υπάρχει μία προφανής και αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης των χωρών. Όσον αφορά την Αμερική, οι Δημοκρατικοί δεν διαθέτουν κανέναν σοβαρό υποψήφιο που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον κ .Τραμπ. Το είδαμε σαφέστατα και στις πρόσφατες εκλογές όπου κατήντησαν να κατεβάσουν ως αντίπαλο του Τραμπ την ανεκδιήγητη Κάμαλα Χάρις, αφού το ερείπιο Τζο Μπάιντεν αναγκάσθηκε δια της βίας να εγκαταλείψει την προεκλογική κούρσα.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στη χώρα μας. Είτε συμπαθεί κανείς τον Πρωθυπουργό είτε όχι, οφείλει να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει σοβαρή, αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Άρα, τόσο ο κ. Τραμπ, όσο και ο κ. Μητσοτάκης, είναι οι μόνες λύσεις -by default- (εξ ανάγκης). Με μία διαφορά. Ότι ο κ. Τραμπ συγκέντρωσε άνω του 50% της λαϊκής ψήφου, πράγμα που κανείς δυτικός δημοκρατικός ηγέτης έχει επιτύχει, ούτε φυσικά και ο κ. Μητσοτάκης!
Ας επανέλθουμε όμως στα του αμερικανικού χρέους. Σήμερα η Αμερική έχει Δημόσιο Χρέος γύρω στα 36 τρισ. δολ. ή 120% του ΑΕΠ. Το δε ετήσιο Δημοσιονομικό Έλλειμμα του Προϋπολογισμού είναι γύρω στο 6% του ΑΕΠ. Άρα το χρέος αυξάνει με ταχείς ρυθμούς. Όσο όμως το αμερικανικό χρέος αυξάνει, τόσο αυξάνει και η δαπάνη για την πληρωμή τόκων επί του χρέους, με αποτέλεσμα σήμερα η δαπάνη για τόκους να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη δαπάνη του Αμερικανικού Δημοσίου μετά τη Δαπάνη για Κοινωνική Ασφάλιση και Υγεία, που είναι πρώτη. Δηλ. η δαπάνη για τόκους ξεπέρασε ακόμη και το σύνολο των αμυντικών δαπανών των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα οι διεθνείς Οίκοι Αξιολόγησης να μειώσουν την πιστοληπτική ικανότητα των ΗΠΑ, οι οποίες παραδοσιακά απολάμβαναν τον υψηλότερο βαθμό αξιολόγησης, γιαυτό και οι πάντες έσπευδαν να επενδύσουν σε Αμερικανικά Ομόλογα, να χρηματοδοτήσουν δηλ. το Αμερικανικό Χρέος.
Η κατάσταση όμως αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν, πράγμα που προφανώς αντελήφθη ο κ. Τραμπ, και ανέθεσε στο θορυβώδες πρωτοπαλίκαρό του με το καπελάκι, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες κατά 2 τρισ. δολ.
Βέβαια ουδείς Ευρωπαίος παράγων τολμά να εκφραστεί θετικά και να πιστώσει στα υπέρ του Τραμπ αυτές τις σωστές και σοβαρές κινήσεις του, διότι αυτομάτως θα χαρακτηρισθεί ως ακροδεξιός και φιλοτραμπικός, όρος που κουβαλάει μία βαθύτατη περιφρόνηση και απαξία. Βλέπετε, εμείς οι Ευρωπαίοι αγαπάμε να μισούμε το δίδυμο Τραμπ-Μασκ, διότι έτσι επιτάσσει η αριστερόστροφη δημοκρατική διανόηση και ο ψευτοπροοδευτισμός.
Η κατάσταση αυτή προκύπτει από ένα βασικό -αλλά βολικό- λάθος που κάνουμε όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι στην κριτική μας κατά του Τραμπ. Κρίνουμε τον Αμερικανό Πρόεδρο με βάση τα δικά μας συμφέροντα και κριτήρια και όχι αυτά του μέσου Αμερικανού. Φυσικά, εμάς μας βολεύει και μας συμφέρει η Αμερική να δαπανά πολλά χρήματα για θέματα εκτός αμερικανικών συνόρων, όπως είναι το ΝΑΤΟ, η ευρωπαϊκή άμυνα και οι πάσης φύσεως επενδύσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ισχυρίζονται οι Ευρωπαίοι ότι η Αμερική μπορεί να παίξει τον ρόλο του παγκόσμιου Ηγέτη, πίσω από τον οποίον μπορούν ανέξοδα να στοιχηθούν οι Ευρωπαίοι και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Αυτήν ακριβώς την πολιτική ανέτρεψε ο Τραμπ δηλώνοντας «πρώτα η Αμερική».
Το είπε ανοιχτά και δημόσια, το έκανε προεκλογικό σύνθημα και οι Αμερικανοί τον ψήφισαν. Βέβαια αυτή η αλλαγή πορείας στα δικά μας μάτια, οδηγεί την Αμερική σε εσωστρέφεια και απομονωτισμό. Σωστά. Αλλά τον Τραμπ ουδόλως τον απασχολεί κάτι τέτοιο, διότι πιστεύει ότι την Αμερική τη χωρίζουν δύο Ωκεανοί από τον υπόλοιπο κόσμο, και προτάσσει το America first. Και βεβαίως όλα αυτά έχουν εγκριθεί και από τη λαϊκή ψήφο.
Φυσικά ο Τραμπ αντιλαμβάνεται το πρόβλημα του Αμερικανικού Δημοσίου Χρέους αλλά δεν εκφράζει τις ανησυχίες του δημοσίως, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι μία τέτοια αναφορά του θα δημιουργούσε παγκόσμιο πανικό, θα κατακρήμνιζε τις διεθνείς αγορές και θα εξευτέλιζε το Δολάριο. Αντ’ αυτού αναθέτει στον ιπποκόμο του κ. Μασκ να καθαρίσει. Φυσικά ο κ. Μασκ, φερόμενος ως καραγκιόζης, δεν πρόκειται με τις όποιες δηλώσεις του να πανικοβάλει τις αγορές, αφού μας έχει συνηθίσει να εκστομίζει και από μία μπουρδολογία κάθε μέρα! Αλλά τη βρώμικη δουλειά θα την κάνει.
Ύστερα από όλα αυτά, εγώ προσωπικώς εξάγω το εξής συμπέρασμα. Πρέπει επιτέλους εμείς οι Ευρωπαίοι να μάθουμε να αξιολογούμε τις κινήσεις της αμερικανικής ηγεσίας με βάση την οπτική και τα συμφέροντα των Αμερικανών και όχι με βάση τα συμφέροντα ημών των Ευρωπαίων. Μας συμφέρει, αλλά πλέον δεν γίνεται.
Η εποχή που εμείς τρώγαμε και τα Αμερικανάκια πλήρωναν τον λογαριασμό, φαίνεται ότι παρήλθε. Τώρα πια ό,τι τρώμε θα το πληρώνουμε εμείς.
Ευκαιρία να αδυνατίσουμε και εν όψει θέρους!
Πηγή: newmoney.gr
