Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
Το να νομίζει κανείς ότι, στην Πρωτοχρονιά ταιριάζει το καρναβάλι, είναι θέμα προσωπικής αντίληψης. Και αν, αντί να ντυθείς πιερότος και κολομπίνα, φορέσεις την παλαιστινιακή μαντήλα, επειδή νομίζεις ότι, με αυτή την εμφάνιση, κατατροπώνεις τους Εβραίους και λύνεις το «παλαιστινιακό», τότε απλώς χρειάζεσαι γιατρό, έστω και αν τα χειροκροτήματα που συνοδεύουν τον αγωνιστικό σου οίστρο φουσκώνουν την ματαιοδοξία σου και την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου…
Η εμφάνιση της γνωστής αοιδού, που, ντυμένη στα μετάξια και τα στρας, τραγουδά για αγάπη, ειρήνη και δικαιοσύνη, διαλαλώντας ότι είναι «με τον άνθρωπο» και ότι «τσακίζει τον φασισμό», αποτελεί, από μόνη της, μια χαρακτηριστική περίπτωση αδάπανης, αλλά εξαιρετικά αποδοτικής και προσοδοφόρας αγωνιστικότητας…
Υπάρχει ένα κοινό, κατά βάση νεανικό, που «ψάχνεται» χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς αναζητεί. Νέοι άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα, όχι όπως την βλέπουν, αλλά με τα μάτια της φαντασίας τους. Νοιώθουν άβολα στο σπίτι και στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο, οραματίζονται την επανάσταση, επειδή τους αρέσει η λέξη, ξεφαντώνουν στις συναυλίες, διότι μέσα στην μάζα νοιώθουν δυνατοί και ανίκητοι, ξεδίνουν ακούγοντας στίχους πλημμυρισμένους με ζόρι, νταηλίκι και μίσος για την κοινωνία, μεθούν με την σκέψη ότι κάποιοι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ξημεροβραδιάζονται σε επιφυλακή για την λεβεντιά τους, φαντασιώνονται να εξοντώνουν το «σύστημα και το «κατεστημένο» και, κάποιοι, αφιονίζονται με την ιδέα ότι μια μολότοφ μπορεί να σβήσει όλα τα κακά της μοίρας τους και να κάνει δικά τους όλα τα όνειρά τους…
Αυτό το κοινό έχει για θεό του καλλιτέχνες σαν την Μποφίλιου. Ο συνδυασμός φωνής, γροθιάς και αγανάκτησης είναι πάντα ελκυστικός για παιδιά που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, παρά μόνον την ώρα τους… Το πλούσια φωτιστικά εφέ, η ένταση της μουσικής, η άλλοτε αγριεμένη και άλλοτε μελιστάλακτη φωνή, το σκηνικό πάθος, η φροντισμένη σπαστικότητα των κινήσεων, που εναλλάσσεται με ισχυρές δόσεις συγκινησιακής φόρτισης και τα ξεκάρφωτα συνθήματα- δείγματα ανταριασμένης αγωνιστικής ετοιμότητας – που συμπληρώνουν «αρμονικά» και υπολογισμένα τους στίχους των ασμάτων, ερεθίζουν τις αισθήσεις, αυξάνουν την αδρεναλίνη και απογειώνουν την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι δικός μας και τον κάνουμε ό,τι θέλουμε!…
Αν, τώρα, όλοι αυτοί που συγκινούνται βλέποντας το ίνδαλμά τους με τη μαντήλα, να ζητωκραυγάζει για την «λευτεριά στην Παλαιστίνη», είχαν στοιχειώδη αίσθηση ανθρωπιάς, αντί να ηδονίζονται με την αγωνίστρια και τους επαναστατικούς βρυχηθμούς της, θα την ρωτούσαν, γιατί δεν βγάζει λέξη για τους Ισραηλινούς ομήρους. Γιατί, ταυτόχρονα με τον «αγώνα» για την Παλαιστίνη, δεν ζητά και την απελευθέρωση των δύστυχων ομήρων, που βρίσκονται στον δεύτερο χρόνο της εφιαλτικής αιχμαλωσίας τους, στα χέρια των εγκληματιών της Χαμάς. Και ακόμη, γιατί δεν ζητά την παραδειγματική τιμωρία των στυγερών υπανθρώπων, που βίασαν ανυπεράσπιστα παιδιά και γυναίκες και δολοφόνησαν, με φρικτό τρόπο, αθώους ανθρώπους, νέους και γέρους, απλά κι μόνον διότι το ισλαμικό μίσος, έχει πλημμυρίσει κάθε πτυχή του διεστραμμένου εγκεφάλου τους…
Όμως η κάθε Μποφίλιου έχει δική της, επιλεκτική αντίληψη για την ανθρωπιά, για την δικαιοσύνη, για την ελευθερία και την δημοκρατία. Οπότε και η ευαισθησία της είναι επιλεκτική. Ως καλή κομμουνίστρια, που διαλαλεί ότι είναι, θέλει την Παλαιστίνη «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», όπως πιπιλίζουν κάποιοι από τους θαυμαστές της, οι περισσότεροι των οποίων δεν γνωρίζουν ούτε το ποτάμι, ούτε την θάλασσα… Και συμφωνεί με την Χαμάς, την Χεζμπολάχ και τους Χούθι, που θέλουν την εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη και την εξόντωση των Εβραίων, όπως ακριβώς την ήθελαν και οι ναζί…
Όμως, για να πούμε την αλήθεια, όταν «αγωνίζεσαι» για τον επιούσιο, η μάχη είναι δύσκολη και απαιτητική. Αλλά επειδή υπάρχουν πάντα αγέλες και μάζες, μέσα στις οποίες χάνεται η σκέψη, η λογική και η κρίση, αφού τις καταπατά το σύνθημα και τις κυριεύει το κατευθυνόμενο συναίσθημα, οι έξυπνοι καλλιτέχνες γνωρίζουν ότι, με μια μαντήλα, μια σφιγμένη γροθιά, λίγη αγριάδα στο βλέμμα και με μπόλικη συγκίνηση, πίσω από τους προβολείς και τα λαμπερά φώτα, η επιτυχία είναι σίγουρη και η νίκη διπλή:
Και η τσέπη γεμίζει και ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και το Ισραήλ αρχίζουν να τρέμουν από τον φόβο τους για την τύχη που τους περιμένει!…
