Του Λαυρέντιου Δελλασούδα*
Με αφορμή την συζήτηση για την πρόληψη μιας εκ των φυσικών καταστροφών, δηλαδή των πυρκαγιών, και έχοντας πάντοτε υπόψη το κύρος τής δημοσιογραφικής σας φωνής -και όχι μόνο- σας θέτω υπόψη σχετική πρόταση για την κατά την κρίση σας προαγωγή της.
Η πρόταση αυτή, η οποία σημειωτέον έχει διατυπωθεί πριν από 35 χρόνια στο άρθρο μου: «Τα γνωστικά αντικείμενα παιδεύουν. Το παράδειγμα και η έμπρακτη συμβολή εκ-παιδεύουν. Τελικά ποιος και πώς μπορεί να διδάξει σήμερα περιβαλλοντική και γενικότερα κοινωνική συνείδηση;», ενότητα 3η: «Το δίλημμα της περιβαλλοντικής αγωγής. Μεταλλαγμένα πρότυπα ή ισότητα και κοινωνική συναντίληψη;», έχει ως εξής:
« […]
(β) Ζητάμε από τα παιδιά να συλλέγουν πώματα πλαστικών φιαλών και τενεκεδάκια αναψυκτικών, να απορρυπαίνουν παραλίες, να φυτεύουν δέντρα και να προβαίνουν σε διάφορες ενέργειες απόκτησης περιβαλλοντικής συνείδησης –δηλαδή να συμφιλιωθούν με τις έννοιες τής ατομικής ευθύνης και τής συμμετοχικής προσπάθειας– και την ίδια ώρα πληροφορούνται ότι: δεν υπέγραψαν τη συνθήκη τού Κιότο οι εκ των πρωταγωνιστών τής ρύπανσης, η πυρηνική ενέργεια (βλ. πυρηνική απειλή) παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, τα βιολογικά όπλα… ζουν και βασιλεύουν, τα φυτοφάρμακα χρησιμοποιούνται ανεξέλεγκτα. Παράλληλα, κανείς δεν τους υπενθυμίζει (Παιδεία ή διαφήμιση), ότι όλα αυτά που συνιστούν την καταδίκη τής γης και τού ανθρώπου δεν προέρχονται από τη δράση εξωγήινων εχθρών, ούτε τα έχουν παρασκευάσει οι «πτωχοί τω πνεύματι». Οι δημιουργοί τους είναι αριστούχοι τής Χημείας, τής Φυσικής, τής Βιολογίας και άλλων επιστημών, καθώς και αυτοί που «παίζουν στα δάχτυλα» θέματα οικονομίας και παραγωγής, αυτοί που ασχολούνται με την προώθηση τής κατανάλωσης των προϊόντων που δημιουργούνται κ.ο.κ.
Επίσης, μαθαίνοντας τα παιδιά μας ότι ο εθνικός στρατός «προστατεύει» τα σύνορά μας από τον… εξωτερικό εχθρό –και μάλιστα με σύγχρονα μέσα και «ανέσεις»– ίσως θα αρχίσουν να διερωτώνται κάποια στιγμή μήπως πρέπει, πλέον, οι ένοπλες δυνάμεις μας να στρατοπεδεύουν και στα δάση και τις ρεματιές για να προστατεύουν τη χώρα μας από τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος την καίει, τη μπαζώνει, τη ρυπαίνει, την καταστρέφει. Έτσι, θα βρει μία ακόμη εφαρμογή και το ζήτημα τής εναλλακτικής κοινωνικής υπηρεσίας (σ. 47-49)».
Βλ. το σύνολο του άρθρου στο:
http://scholar.uoa.gr/sites/default/files/lavdellas/files/perivallontikh_syneidhsh_pdf-2.pdf
*Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.
