Στο Βήμα της Κυριακής της 6ης Απριλίου ο έγκριτος δημοσιογράφος και πρώην διευθυντής του Οικ. Ταχυδρόμου Γιάννης Μαρίνος, θίγει ένα τεράστιο και ζωτικό θέμα για τη χώρα, σε μια περίοδο όπου οι δυνάμεις της λαϊκιστικής γελοιότητας, διεκδικούν ρόλους εξουσίας.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Υπό τον τίτλο «Και όμως έχουμε αμυντική βιομηχανία», ο γνωστός δημοσιογράφος, πρώην διευθυντής του ΟΤ και ευρωβουλευτής Γιάννης Μαρίνος, στο Βήμα της Κυριακής, 6 Απριλίου έγραφε τα ακόλουθα:
«…..Δεν πίστευα στα μάτια μου διαβάζοντας στα «Νέα» (29/3) το άρθρο του Νίκου Φιλιππίδη, ο οποίος μας αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα παρά τη γενική εντύπωση διαθέτει αμυντικές βιομηχανίες οι οποίες παραμένουν κρυφές έως ότου προ ημερών τις ανακάλυψε επιτέλους και ο κ. Μητσοτάκης. Παραθέτω σχεδόν ολόκληρο το αποκαλυπτικό άρθρο:
Μαζί με όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα αποκαλύφθηκε ότι η Ελλάδα διαθέτει έναν κρυφό βιομηχανικό κλάδο. Ουδείς είχε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολλές βιομηχανίες παραγωγέ αμυντικού υλικού κάθε είδους. Ξεπερνούν ενδεχομένως και τις 200, πολλές από αυτές μεσαίου και μεγάλου μεγέθους και απασχολούν πολλές χιλιάδες εργαζομένων. Οι περισσότερες είναι εξαγωγικές. Κάποιες εξ αυτών και εισηγμένες στο Χρηματιστήριο. Μία εξ αυτών, πραγματικός «εθνικοί πρωταθλητής», παράγει το μεταλλικό κέλυφος για σφαίρες, αλλά ούτε και αυτή το έλεγε. Τώρα μαθαίνουμε ότι αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τις ίδιες, προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν από τις ασφυκτικές διαδικασίες της σύγχρονης γραφειοκρατίας των κανόνων βιωσιμότητας, των περίφημων ESG, που απέκλειαν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο από τις χρηματοδοτήσεις τις ανύμτνικές βιομηχανίες.
Πρόκειται για τα γνωστά τρία κριτήρια που επηρεάζουν ολοένα και περισσότερο την αξία μιας επιχείρησης: οι ενέργειές της προς το περιβάλλον, η στάση της προς την κοινωνία και η εταιρική διακυβέρνηση που εφαρμόζει. Αυτό είναι το τρίπτυχο του ESG (Environmental Social Governess), τα οποία στον σύγχρονο κόσμο όποια μεγάλη ή μεσαία εταιρεία δεν τα διαθέτει κινδυνεύει από μειωμένες και ακριβότερες χρηματοδοτήσεις. Από αυτή τη μοντέρνα γραφειοκρατία προσπαθούσαν να γλιτώσουν οι συγκεκριμένες εταιρείες και προκειμένου να το, επιτύχουν δεν «φώναζαν» ότι διαθέτουν και ένα κομμάτι παραγωγής αμυντικού υλικού.
Το πρόβλημα της υπερρύθμισης που έφεραν τα κριτήρια ESG είχε επισημανθεί και στην έκθεση Ντράγκι. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι οι πολλές ρυθμίσεις βλάπτουν την ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης. Επικαλούνταν στην έκθεση του περασμένου Σεπτεμβρίου ότι το κόστος συμμόρφωσης με την οδηγία Αναφοράς Εταιρικής Βιωσιμότητας φτάνει κατά μέσον όρο τις 150.000 ευρώ τον χρόνο για το μη εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες και το 1.000.000 ευρώ για τις εισηγμένες, καθώς οι εταιρείες έπρεπε να διαθέσουν χρόνο και χρήμα για να συμμορφωθούν με 1.052 ποσοτικά ή ποιοτικά σημεία δεδομένων.
Στην πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης αναφέρεται ρητά ότι οι ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες, ιδιαίτερα οι μικρότεροι υπεργολάβοι, συχνά αγωνίζονται να αντλήσουν κεφάλαια λόγω αυστηρών κανονισμών και ανησυχιών των επενδυτών. Στην έκθεση αναγνωρίζεται ότι πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες διστάζουν να χρηματοδοτήσουν αμυντικά έργα λόγω της φήμης και των περιβαλλοντικών, κοινωνικών και πολιτικών διακυβέρνησης (ESG), αφήνοντας τις αμυντικές μικρές και μεσαίες επιχειρήσει να μην έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια Πλέον η Κομισιόν απευθύνεται προς τα πιστωτικά ιδρύματα διαλύοντας την ιδέα ότι η κατασκευή όπλων είναι ασυμβίβαστη με τα πλαίσια του ESG. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι ξανά χρηματοδοτήσιμες για την παραγωγή υλικών που μέχρι τώρα την κρατούσαν κρυφή. Η Ευρώπη σπάει τα οικονομικά οδοφράγματα που η ίδια δημιούργησε προκειμένου να φέρει με διαδικασίες εξπρές έναν ολόκληρο κλάδο ξανά στο προσκήνιο. Το ερώτημα είναι αν προλαβαίνει να καλύψει τις ανάγκες που δημιουργούνται ή οι εξελίξεις θα την ξεπεράσουν.….».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τα περίφημα τρία κριτήρια ESG είναι εμπνευσμένα από τα αντίστοιχα DEI (Diversity, Equity, Inclusion) που κάνουν θραύση στις ΗΠΑ και τα οποία (Διαφορετικότητα, Ισότητα, Συμπερίληψη) είναι το όχημα για την εισαγωγή στις επιχειρήσεις της woke κουλτούρας, ήτοι της έννοιας και πρακτικής του πολιτιστικού μηδενισμού μέσω της πολιτικής ορθότητας.
Το κίνημα woke, που στόχο έχει την καθολική αποδόμηση έθνους – φύλου – φυλής – ιστορίας, στις ΗΠΑ, αφού κατέστρεψε το Δημοκρατικό Κόμμα, φέροντας τον Τράμπ στην εξουσία, σήμερα είναι και το πιο σοβαρό άλλοθι για τον τελευταίο, να επιχειρήσει τον περιορισμό της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αυτή η κουλτούρα, σήμερα διαχέεται και στην Ελλάδα, έχοντας συμμάχους της πολιτικά περιττώματα που αναζητούν θέσεις εξουσίας.
